Yedi sene bekledi Çilay Seyhanlı. Toplamı yedi eden alttan beşinci üstten ikinci basamakta bekledi. Yüz on yedinci oda da dünyaya geldi. Yedi saniye saydı. Tüm yedilere rağmen yanmaya devam etti. Tam yirmi yedinci saniyede ayırdı dudaklarını dudakla...
Fedakarlık yaptığınız insanlar için neleri göze almalıyız? Mesela ben senin için hayatımı göze alıyorum Alaz. Olmayan hayatımı. Göze alabileceğim başka bir şey yok çünkü. Sahip olduklarımı zamanla kaybettiğimi düşünüyorlar ama ben hiç kazanamadım bilmiyorlar. Yaşıyorum sadece. İleride sana verebileceğim nefeslerim var sadece. Alabilirsin benden o nefesleri; seni yaşatacaksa eğer, seni iyi edecekse eğer alabilirsin benden tüm nefeslerimi.
Her duygunun bir rengi var Alaz biliyor musun? Aldığım nefesi senin için son kez vereceksem eğer ölümdü bu, rengi siyahtı ama siyah gibi değildi sanki.. Sevgili için verilen son nefes siyah kadar koyu, ölüm kadar soğuk olamazdı. Aşktı bu. Aşk. Kelimelere, şiirlere, satırlara, benim papatya kaplı defterlerime bile sığmayan aşk. Aşkın rengi kırmızı mı peki? Hayır. Aşkın rengi herkese farklı.
Aşkın rengi bana çam yeşiliyken Alaz, sana okyanus mavisi mi ki?
Asel Çilay Seyhanlı'dan Arden Alaz Duman'a.
🌼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sır dediğimiz şey o kadar tehlikeliydi ki, bir kelimesi bile kolayca zehirlerdi insanı. Önünü arkasını da göremezdiniz; bir iken önce yedi, sonra yetmiş olurdu. Bu hayatta sırlarımız olmasaydı her şey daha mı kolay olurdu sahi? Hayır. Bazen bazı şeylerin saklanması gerektiğine inanlardandım ben. Yeri gelince o dudaklara kilit vurmayı bilmeliydi insan. Can yakmaktansa sessiz kalmayı öğrenmeliydik. Birini kaybetmek uğuruna sessiz kalabilirdim. Aşık olduğum adamdan sakladığım bunca sırrımı onu kaybetmemek uğruna içime atıyordum ben. Alaz'ı şu an boğmamak için kendimi boğuyordum ama o da yanıyordu neticede. Yalım.
Hangisi daha çok can yakardı?
Boğulmak mı yoksa cayır cayır yanmak mı?
Yalım ile okyanus bir araya gelmezdi, ikiside can yakardı ama en çokta kendi canları yanardı. Okyanusun karanlık sularında yatan o sırlarım bir gün medcezir ile açığa çıkarsa ve Alaz bunu görürse anlayacaktım sanırım, boğulmanın mı yoksa yanmanın mı canımı daha çok yakacağını.
Yaşamak kolay değildi. Yürüseniz sırtınızdan bıçaklarlardı, koşsanız düşerdiniz dizleriniz parçalanırdı. İşte o sırlar peşimden geliyordu ve ben yürürsem sırtıma bineceklerdi. Koşsam ayağıma dolanacaklardı. İpin ucuna bağlaydı tüm sakladıklarım, benden hiç kopmayacakmış gibi peşimden geliyordu hepsi. Çünkü benim sırrım hayatımdı ve ben bu sırdan kurtulmak için mecazi anlamda değilde gerçekten boğulmam ya da cayır cayır yanmam gerekiyordu. Bu ıstıraptan kurtulmak istiyorsam o sır olarak sakladığım hayatımı bitirmem gerekiyordu.
