*Θα συνιστούσα θα ακούγατε το τραγούδι για μια καλύτερη εμπειρία*
~Don't forget to comment and vote~
Flashback
«Μπορείς να σταματήσεις;» Μου είπε ο Jack
Είμασταν έξω, έβρεχε πολύ και είμασταν κάτω από μια πολυκατοικία είχαμε κανονίσει να βγούμε μέχρι που είδα μια ειδοποίηση στο κινητό του, μια κοπέλα του είχε στείλει μήνυμα
Και τώρα του μιλάω για αυτό και από ότι φαίνεται έχει εκνευριστεί
«Ωραία, άμα θες να σταματήσω άνοιξε την συνομιλία σας, αφού δεν έχεις να κρύψεις κάτι» Του είπα ενώ έκανα ένα βήμα προς αυτόν
Είχε ζέστη, πάρα πολύ ζέστη και η υγρασία της βροχής με συνδυασμό του αισθήματος που νιώθω αυτές τις μέρες ότι κάτι θα πάει πολύ λάθος δεν βοηθάει
«Όχι είπα γαμώτο, σταμάτα να είσαι παρανοϊκή» Φώναξε ενώ ήρθε ένα βήμα προς εμένα
«Τι έχεις πάθει; Ποτέ δεν ήσουν έτσι, τι έγινε αυτούς τους μήνες; Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος» Του είπα με το συναίσθημα αγανάκτησης να με κατακλύζει, έχει αλλάξει τόσο πολύ είναι λες και οι αναμνήσεις που είχα μαζί του πέρσι ήταν με διαφορετικό άτομο
Δεν μίλησε και απλά πέρασε τα δάχτυλα των χεριών του μέσα από τα πυκνά μαλλιά του και κοίταξε αριστερά του
Έτσι άρπαξα το κινητό του και πριν καν το καταλάβει είχα ανοίξει την συνομιλία, πήγε να το πάρει αλλά έφυγα πέντε μέτρα πίσω
«Θα χωρίσω μαζί της σύντομα, μην ανησυχείς»
«Ωραία, Χθες πάντως ήταν η καλύτερη νύχτα που είχαμε»
Και μόνο αυτά πρόλαβα να δω μέχρι να αρπάξει τα κινητό μου από τα χέρια μου
Το αίμα στις φλέβες μου πάγωσε, ένα βάρος εγκαταστάθηκε στο στήθος μου ενώ στήριξα την πλάτη μου στον τοίχο πίσω μου, άνοιξα το στόμα μου ελαφρά ενώ δάκρυα απειλούσαν να απελευθερωθούν από τα μάτια μου ενώ κοιτούσα αόριστα το πάτωμα
Και τότε πήρα το θάρρος και κοίταξα αυτόν, τον άνθρωπο που πραγματικά αγάπησα αλλά τα συναισθήματα δεν ήταν αμοιβαία
Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα ενώ με κοιτούσε έντονα, ενοχές πρόδιδε το πρόσωπο του
Αλλά οι ενοχές, η λύπη, η συγγνώμες μας κατέληξαν εδώ, να πληγώνουμε ο ένας τον άλλων, είμαι πλέον κουρασμένη, απλά δεν θέλω να τον δω
