Onmogelijk. Onmogelijk hoe sommige ouders kunnen zijn! Sinds de 'doorntakken' ging alles mis. Bij de voordeur stond natuurlijk juf Annie, die per se binnen wou komen, MET of ZONDER steun van mijn ouders. Dus dat deed ze ook; ze stapte naar binnen en keek rond of ze mij zag. Ze zag me niet. Ik haar ook niet. Ik hoorde haar stem alleen maar.
"Waar is Nina nou eigenlijk?" Vroeg ze wat verward. Ze had mij vast horen gillen. Terwijl juf Annie bezorgd tegen mijn ouders begon te praten, was ik naar de badkamer toe gestrompeld. Schrammen op mijn gezicht, het bloedde verschrikkelijk. Ik durfde mijn ogen niet open te doen. Naar mijn gevoel zat er nog een doorntak in vast. Met een koud washandje en wc-papier depte ik mijn gezicht af. Langzaam deed ik ook mijn ogen open. Ik zag mistig, vlekken. En ik begon te huilen. Het was alsof mijn tranen de mist wegspoelde, en ik kon weer een beetje zien.
Stil stond ik die avond de hele tijd met mijn bloederige gezicht aan de trap, te luisteren naar het gesprek tussen mijn ouders en juf Annie.
"Ja.. Nee.. We begrijpen het. Maar, ja, die blauwe plekken.."
"Jaa, het is een kind. Wat wil je dan! Die stoeien zo vaak."
"Ja, ze heeft niet echt vriendinnen ziet u. Meer jongens. Die willen dan altijd vechten of voetballen, en zij doet gewoon mee!"
Ik hoorde juf Annie's bekende kuchtje; als ze het ergens niet mee eens is.
"In de pauze gaat ze haast met niemand om. Ook niet met jongens." Zei ze kil. Het bleef stil. Mijn ouders waren nu vast boos, nee woedend, nee WOEST! dat juf Annie hier op bezoek was gekomen. Maar dat was toch zeker niet mijn schuld??
Ik was doodsbang. Ik besefte nog niet, dat juf Annie de enige persoon was die mij zou kunnen redden. Nadat ik zelf zou ontsnappen.
