🔞SHORT NOVEL🔞

ម៉ាហ្វៀរោគចិត្ត🔞

រឿងខ្នាតខ្លី: ម៉ាហ្វៀរោគចិត្ត🔞

    ថេយ៉ុង: Top / ជុងគុគ: Bottom

    ក្រឹក..ក្រឹក..សម្លេងទង្គិចរវាងច្រវាក់និងច្រវាក់បន្លឺឡើងចេញពីមាត់ទ្វារគុកដ៏ងងឹត ពន្លឺចេញពីអំពូលនៅលើដំបូលចាំងចំរាងកាយក្មេងប្រុសរូបស្រស់ម្នាក់ដេកនៅលើគ្រែកណ្តាលគុក។ ដៃរបស់គេជាប់ខ្នោះទាក់ជាប់នឹងក្បាលគ្រែឯជើងក៏ជាប់ច្រវាក់ទាក់ទៅចុងគ្រែទាំងសងខាង ខ្លួនរបស់ក្មេងប្រុសនោះអាក្រាតកាយមានតែភួយស្តើងបិទបាំងប៉ុណ្ណោះ។ទម្រង់មុខស្រស់សង្ហារបានលេចឡើងក្រោមអំពូល គេឱនទាញភួយចេញពីខ្លួនរបស់រាងតូចបោះទៅម្ខាងទាំងមុខរាបស្មើ។ ក្មេងប្រុសគេងនៅលើគ្រែចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលក្រោយឃើញវត្តមានរបស់គេ។ ក្មេងតូចខាំធ្មេញសម្លក់មុខបុរសនៅចុងជើងស្ទើជ្រុះភ្នែក។ ភាពស្ងប់ស្ងាត់បានរសាត់ចូលមកក្នុងទីគុកមួយនេះ ថេយ៉ុងបោះចង្គោមសោរទៅម្ខាងមុននឹងទាញតុឈើតូចល្មមមួយដែរលើនោះមានអាហារប៉ុន្មានចានត្រៀមទុកសម្រាប់ក្មេងតូច។
    «មិនដឹងថាឯងធ្វើយ៉ាងមិចនោះទេទើបអាចរស់បានដល់ទៅ6ថ្ងៃដោយមិនញាំអ្វីសោះ យើងបង្អត់អាហារដើម្បីឲ្យឯងស្លាប់ តែឯងបែរជាអាចដេកសម្លក់យើងបែបនេះដូច្នេះ..!!!» រាងក្រាស់បង្អាក់សម្តីរួចដោះខ្នោះចេញពីកជើងទាំងសងខាងរបស់រាងតូច។ជុងគុគដេកស្ងៀម ព្រោះគេគ្មានសូម្បីកម្លាំងហើបមាត់និយាយរស់បាន6ថ្ងៃព្រោះបានទឹកដែរអ្នកយាមយកមកឲ្យផឹកប៉ុណ្ណោះ។
    ភឹប..
    ភួយនៅលើខ្លួនក្មេងតូចត្រូវបានលាត់សើយឡើងបង្ហាញឲ្យឃើញរាងកាយអាក្រាតនៃក្មេងប្រុសវ័យ19ឆ្នាំដ៏ស៊ិចស៊ីល្អឥតខ្ចោះ។ គេជាអ្នកទោសដែរស្អាតនិងគួរឲ្យចង់ស៊ីបំផុតក្នុងលោកនេះ។
    «ដូច្នេះយប់នេះយើងនឹងសម្លាប់ឯងដោយអាហារប៉ុន្មានចាននេះ»
    ផាំង..ផាំង..
    គេទាញកាំភ្លើងមកបាញ់ផ្តាច់ខ្នោះដៃរបស់ជុងគុគរួចទាញរាងតូចឲ្យអង្គុយបត់ជើងបែរមុខទៅរកក្បាលគ្រែចានអាហារទាំងអស់ដាក់នៅលើពូកទល់មុខ។ ជុងគុគលេបទឹកមាត់ក្អឹកព្រោះឃ្លាន តែគេមិនញាំព្រោះស្អប់ មុខអ្នកយកមកខ្លាំងណាស់សឹងតែអាចឲ្យគេស្លាប់បាន។
    «ស៊ីវាទៅ ថ្នាំពុលក្នុងនំបុ័ងនោះនឹងសម្លាប់ឯង» រាងក្រាស់លូកដៃចូលក្រសោបចង្កេះតូចពីក្រោយខ្សឹបដោយសម្លេងស្រាលៗខណះខ្លួនទាំងប្រាណទាំងពីរស្រាតននលគោលដូចគ្នា។ ដើមទ្រូងហាប់ណែនប៉ះផ្អឹបនឹងខ្នងតូចយ៉ាងស្និត គេញញឹមចាំមើលថាជុងគុគហ៊ានញាំអាហារទាំងនេះឬអត់?
    «ដឹងថាហេតុអីយើងចង់សម្លាប់ដាក់ទោសមនុស្សដូចឯងដែរទេ?»ម្រាមវែងរវៀមច្របាច់ក្រសោបដុំសាច់ទ្រលុកទ្រលុនទាំងគូរខ្លាំងៗឆ្លៀតញីញក់កំពូលឈើរីរបស់រាងតូចទៀត គេខាំមាត់សង្កត់ចិត្តពេលឃើញរាងតូចនៅស្ងៀមមិនគិតតបតអ្វីបន្តិចសោះ។
    «ព្រោះតែយប់នេះ..អ្ហាស៎ស» ជុងគុគ ស្រែកភ្លាត់សម្លេងក្រោយដៃត្រូវគេចាប់ចងផ្គួបចូលគ្នាដោយខ្សែក្រណាត់សរមួយទម្លាក់ពីខាងលើមក។ ជុងគុគលុតជង្គង់បែរត្រគៀកទៅរកគេកែងដៃទាំងពីរច្រត់លើពូកក្បែរថាសអាហារ។ជុងគុគមិនអាចទ្រាំនឹងភាពអត់ឃ្លានបានទេ ទោះយប់នេះត្រូវស្លាប់ក៏គេត្រូវតែញាំវាដែរ ប្រសើរជាងស្លាប់ដោយតណ្ហារបស់អ្នកកម្លោះដែរ។ ជុងគុគសុខចិត្តស្លាប់ដោយពុលអាហារវិញប្រសើរជាង។ ថេយ៉ុងចាប់ក្របួចសក់រាងតូចពេញៗដៃបង្ខំរាងតូចឲ្យញាំអាហារពុលទាំងនោះ។
    «ឆាប់ស៊ីភ្លាមទៅ»
    ឆ្វាច់…
    «អ្ហាយ៎យយ…»
     គេក្តាប់ខ្សែក្រវាត់វាត់វាយខ្នងជុងគុគពេញទំហឹង រហូតមានស្នាមក្រហមបែកឈាមលើខ្នងរបស់រាងតូច។ ជុងគុគបង្ខំអោនចុះទៅរកចានអាហារស្របពេលជើងទាំងគូរត្រូវគេចាប់ញែកចេញពីគ្នាបើកផ្លូវឲ្យនាយចូលក្នុងខ្លួនរបស់គេ។
    «អឹម..»
    ជុងគុគ ងើបមុខឡើងគ្រហឹមទាំងនំបុ័ងនៅពេញមាត់ម្រាមដៃចង្អុលនិងម្រាមកណ្តាលរបស់គេកំពុងអូសកាត់ចង្អូរស្នេហ៍នៅប្រឡោះជើងរបស់គេ សន្សឹមៗរហូតមានទឹករំអិលជ្រៀបចេញមករឹមៗរហូតច្រើនទៅៗធ្វើឲ្យម្រាមដៃគេប្រឡាក់ជោគទៅដោយទឹករំអិលស្នេហ៍របស់រាងតូច។
    «បៀមវា សាកមើលទៅរសជាតិទឹកចេញពីខ្លួនរបស់ឯង វាឆ្ងាញ់កំរឹតណា ឆ្ងាញ់ជាងនំបុ័ងដែរទេ?» គេដាក់ម្រាមដៃចង្អុលនិងកណ្តាលចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់រាងតូចរុលរុកប្រឡែងជាមួយអណ្តាតបិនប្រសព្វទោះមិនចង់ក៏រាងតូចត្រូវតែបង្ខំបៀមវា បៀមទាំងទឹកភ្នែក គេសុខចិត្តផឹកទឹកកខ្វក់ចេញពីរន្ធសង្ងាត់របស់ខ្លួនឯង ជីវិតរបស់គេវេទនាពេកហើយ។
   «ហ៊ឹក..ៗៗ»
    ជុងគុគ យំផ្ទប់មុខនឹងពូកក្រោយគេដកម្រាមដៃចេញពីមាត់តែជំនួសការឈឺចាប់ឲ្យគេវិញដោយដំបងសាច់របស់គេវាកំពុងសម្រុកចូលខ្លួនគេយឺតៗវារីកមាឌកាន់តែធំទៅៗបង្ករការឈឺចាប់ដល់គេខ្លាំងណាស់។
   «អ្ហាស៎…ៗៗ យើងមិនចូលចិត្តថ្ងូរទេតែវា អ្ហាស៎ស…ៗ» រាងក្រាស់ប្រើម្រាមដៃវែងទាំង១០ចាប់ច្របាច់ទប់ត្រគៀកជុងគុគឲ្យនៅស្ងៀមរួចបន្តរុញដំបងសាច់ចូលទៅក្នុងរន្ធចង្អៀតរបស់រាងតូចរហូតដល់គល់កប់ ទើបឈប់នៅស្ងៀមមួយអន្លើសិន។ ជុងគុគងើបមុខពីពូកបែរទៅរកចាននំបុ័ង គេខាំនំបុ័ងបានមួយម៉ាត់ នាយក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាអុកពីក្រោយមួយទំហឹង។
    «អា៎…អ្ហឹមម…»
    ជុងគុគ ហើបមាត់បញ្ចេញសម្លេងដង្ហក់ដង្ហើយយ៉ាងគ្រលួចធ្វើឲ្យរាងក្រាស់ពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង គេក្តាប់មាត់ប្រឹងអុករាងតូចខ្លាំងលឿនឡើងទ្វេរដង។ ខ្លួនតូចរលាក់ទៅតាមកម្លាំងអុកខណៈមាត់រាងតូចជាប់នឹងរបស់ក្នុងចាន សែនវេទនាលេបពេកក្រៃចង់លេបក៏ពិបាក។
     ងឺត..ងឺត..
    ជើងគ្រែទាំងបួនរង្គើអុកនឹងជញ្ជាំងលាន់លឺសម្លេងខ្ទរបន្ទប់ទាំងមូល។តំណក់ញើសនៅលើខ្លួនពួកគេចាប់ ផ្តើមត្រក់ស្រក់ចុះមកតែគ្មានអ្នកណាបន្លឺសម្លេងថ្ងូរចេញមកនោះទេតែភាពស្រើបស្រាលក្តីសុខស្រួលកំពុងកើនឡើងជិតដល់ចំណុចកំពូល។
   «អ្ហាយ៎យយ…អ្ហាស៎…ៗៗ…សឺតតត»   ជុងគុគ ថ្ងូររលាក់សម្លេងតាមកម្លាំងអុកទឹកទីមួយបានសម្រេច ថេយ៉ុងកាន់ចុងខ្សែក្រវាត់ទាំងសងខាងបោះទាក់ចូលមាត់ក្មេងតូចទប់សម្លេងកុំឲ្យរាងតូចថ្ងូរតទៅទៀត ដោយបបូរមាត់តូចត្រូវបិទដោយខ្សែក្រវាត់តម្លៃថ្លៃមិនអាចឲ្យរាងតូចថ្ងូរបានទៀតឡើយ។
    «មានអារម្មណ៍ថាយើងកំពុងជិះសេះ» រាងក្រាស់ទាញកញ្ឆក់កន្ទុយខ្សែក្រវាត់កន្ត្រាក់ក្បាលរាងតូចឲ្យងើយមកក្រោយ កម្លាំងអុកនៅតែបន្តកើតមានពីមួយទឹកទៅមួយទឹករហូតគេឆ្អែតឆ្អន់និងការអុកពីខាងក្រោយទើបប្តូរក្បាច់ម្តង។ ថេយ៉ុងស្រាយចំណងរបស់រាងតូចចេញ រួចឲ្យជុងគុគផ្ញារមុខឡើងដោយនាយលើកជើងម្ខាងរបស់រាងតូចមកពាក់នឹងស្មាបន្តដាក់កូនប្រុសរបស់ខ្លួនចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់រាងតូចម្តងទៀត។
   «សឺតតត…ឈឺណាស់…ហ៊ឹក..ៗ»ខ្លួនរបស់ជុងគុកក៏រលាក់ខ្លាំងៗ ពេលកម្លាំងសំរុករបស់នាយកាន់តែអុកមកលើខ្លួនរបស់គេ។
   «ជាការដាក់ទោសដែលឯងហ៊ានរត់គេចចោលយើង…អ្ហាស៎ស…ៗៗ» ថេយ៉ុង មិនខ្វល់ពីការឈឺចាប់របស់រាងតូចតែគេកាន់តែផ្គើនដោយការអុកចង្កេះធ្វើចលនាពីលើខ្លួនរបស់រាងតូចមិនឈប់ឈរ។
  «អ្ហាស៎ស...ថេយ៍…សឺតត..ថេយ៉ុងអូនសុំទោស…អូនសន្យាថាមិនបែកពីបងទេ…អ្ហាស៎…ៗៗ» ជុងគុគ លើកដៃឱបករបស់នាយដើម្បីសុំឲ្យនាយអាណិត ព្រោះពួកគេទាំងពីរជាសង្សារនឹងគ្នា ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយជុងគុគចង់ចាកចេញពីថេយ៉ុងដោយព្យាយាមរត់គេចពីនាយជាច្រើនដង តែថេយ៉ុងគេឆ្លាតគេមិនឲ្យមនុស្សរបស់គេចាកចេញពីគេងាយៗនោះទេ។ ព្រោះតែថេយ៉ុងជាម៉ាហ្វៀរោគចិត្ត ទើបជុងគុកបង្ខំគេចចេញពីនាយទៅ អ្នកណាទៅទ្រាំនៅជាមួយបាន បើនាយខឹងគេម្តងៗគេដកដង្ហើមចង្រិតបែបនេះនោះ។
  «អូនសន្យាថាមិនគេចទៅណាចោលបងទៀតមែនទេ?» ថេយ៉ុង បញ្ឃប់ចលនាចង្កេះបន្តិច ដោយនាយសម្លឹងមើលមុខរបស់រាងតូចទាំងទឹកមុខកម្សត់ ទោះជាគេជាម៉ាហ្វៀរោគចិត្តក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែមនុស្សដែលគេ ស្រឡាញ់ គេស្រឡាញ់ស្ទើរលេបដោយមិនចង់បាត់បង់ឲ្យទៅនរណាឡើយ ហើយគេក៏មិនអាចរស់ខ្វះជុងគុគបានដែរ។
   «បាទ អូនសន្យាណា»
   ជុងគុគ ងើបខ្លួនទាំងលំបាក រួចថើបមាត់របស់នាយដើម្បីលោមចិត្ត។
   «បងស្រឡាញ់អូន»
   «អូនក៏ស្រឡាញ់បងដូចគ្នា»
   ពួកគេញញឹមដាក់គ្នា រួចសង្រ្គាមស្នេហ៍ក៏បន្តឆាបឆេះម្តងទៀតដោយការស្ម័គ្រចិត្តទាំងសងខាងរហូតដល់ពួកគេអស់កម្លាំងរៀងខ្លួនទើបពួកគេបញ្ឃប់។

                      The End.

 

#ថេយ៍ស៊ី