Stringless Guitar (Musicians Series 1)

Chapter 16: Down Memory Lane

She smiled at my answer then took a bite of her leche flan. "Maybe you're right," aniya. After that, we heard the sound of the chime above the entrance door, signaling us that someone went inside the café.

Dahil medyo kalapit lang ng table namin ang pintuan, sabay kaming napalingon dito. Jessel waved her hands at Hera and Karl na sabay na pumasok sa loob.

Hera is our band's bassist while Karl is our lead guitarist. At kung hindi niyo na itatanong, mag-jowa ang dalawang 'yan.

Just a little background about our band—since I've mentioned it already, hindi pa talaga kami nakakapag-debut. I mean, we had no official public exposure yet. Nakapag-perform na kami one time sa school namin pero intermission number lang kami no'n sa isang pageant event sa founding anniversary namin. Pero outside the campus? Nah. Hindi pa kami nakikilala.

Though, that one is already settled in our minds. Next week, magkakaroon na kami ng sarili naming band room, thanks to Andres—our drummer and band leader—who isn't here today. Since he's kinda rich, siya na ang nag-sponsor na mag-rent ng isang unit sa isang commercial building sa syudad para gawin naming band room.

At kapag meron na kaming band room, pwede na kaming doon mag-practice, mag-meeting o tumambay-tambay. For now kasi, sa school lang kami nag-pa-practice o nag-ja-jamming-jamming. Usually, nakikihiram kami sa music room ng mga taga Music Major.

Naupo si Hera at si Karl sa table namin. Ito namang si Hera, muntik pang maitumba yung upuan dahil sa sobrang OA! Hindi na raw siya makapag-hintay sa chika ni Jessel.

So ayon, inulit ni Jessel ang kuwento kay Hera. Si Karl, parang na-third wheel sa sarili niyang jowa. Ako naman, dinadahan-dahan na lang sa pag-kain 'yong cheesecake habang nakikinig at nakikisabay na rin sa chika.

These are just the usual days we do. Mas close pa yata ako sa banda namin kaysa sa mga kaklase ko. Hindi lang sila basta banda. Barkada na ang turing ko sa kanila. We hangout most of the time. We eat. We travel.

Lahat yata ng mga pwedeng gawin ng mga mag-ba-barkada, ginagawa namin. Puwera na lang sa pag-inom ng alak. Hindi ko naman kasi gusto ang lasa no'n kaya sa tuwing may isa sa'ming nag-yayaya, ako 'yong nagiging gwardya. I'm the only who remains sober when the rest knocked out.

Pa'no nga ba kami nagkakilala? To tell you straight, all of us have the same passion—which is music—that's why despite having different college courses—we still feel like we're connected.

Pero paano nga? How did we meet? Fine. I'll tell you. Let's have a little trip down memory lane.

***

IT WAS A RAINY and cold night my freshman year. Looking at the moist window, where the tiny droplets of water continued to kiss the transparent glass, mapapasabi ka na lang talaga na mas mabuti pang matulog na muna. Take note of the pronoun I'm using which is "ka".

Kasi kayo lang naman ang mapapasabi no'n.

Not me. Kanina pa kating-kati ang mga paa ko. May imporante kaming lakad ngayong gabi ng kaibigan kong si Jessel and I couldn't afford to stay home. Bakit ba kasi 'to pinaulan ni Mang Tani?

You: Girl, ano?? 2loy tayo now ha

Kapipindot ko pa lang ng send button ay nag-seen na agad si Jessel. Mabuti naman.

Jessel: Ofc! Magpapahatid ako, daanan na lang kita jan sa house niyo:))

The moment I received the text.  Agad akong tumakbo papunta sa closet ko. In about 3 minutes, nakapagbihis na ako agad. I wore something sexy despite the cold weather. Crop top shirt, denim jacket at jeans lang naman. Syempre, kailangan ko ring magpaganda 'no? Who knows if may boylet akong mabibingwit later duh!