hiçbir şey olmadı, sakuatsu

olmadı, hiçbir şey olmadı.

Ah Atsumu, ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşamış gibi hissediyorum. Omuzlarımda büyük bir yük var ve ben artık onu kaldıramıyorum.

Yokluğun öyle ağır gelmeye başladı ki...

Öyle çok yıprandım ki...

Temizlik yapmak, yemek yemek hatta bazen nefes almak bile zor geliyor bana. Artık sadece fotoğraflarına bakıyorum.

Hiçbir şeyin olduğu gibi kalmayacağını öğrendim, biraz geç oldu ama. Fotoğraflardaki gibi kalmamamız beni çok üzüyor.

Yarım kalmış gibi hissediyorum. Ama insanlar yarım kalmazmış. Yarım bırakılırmış.

Beni öylece bıraktın.

Sana hep "bin yıl sürer" derdim. Ne kadar aptalmışım.

Sürdüremedik. Olmadı.

Hiçbir şey olmadı.

Birlikte olduğumuz her an, gözlerimin önünden geçip duruyor. Kafamın içinde sadece seninle olan anılarım oynuyor. Bana gülümsemelerin, kollarımın arasında uyanışların, hasta olduğumda bana bakman, sigara içiyorum diye kızman...

Ah Atsumu, çok yoruldum. Bin yıl sürer roman olur derdim, eskiden.

O romanın sayfalarını sen yırttın. Yazmama izin bile vermedin. Birkaç sayfa kaldı geriye ama inan bana, yazamıyorum; parmak uçlarım acıyor. Sanki vücudum bana karşı çıkıyor. Bana sensiz bir hiç olduğumu hatırlatıyor.

Birlikte olduğumuz anıları düşünüp duruyorum işte. Vücudumun başka bir işlevi yokmuş gibi geliyor. Sanki artık bunun için yaşıyormuşum gibi.

Anılarımız...

Aynaya ne zaman baksam eski mutlu hallerim aklıma geliyor. Acaba şu anki ben, gerçek ben miyim? Ne zamandan beri böyleyim?

Ah Atsumu, anılarımızı anlatsam film olur sandım.

Gerçekten çok aptalmışım.

Olmadı.

Sen gittin ve ben öylece kaldım.

Yarım bırakıldım.

Geri dönersin sandım.

Dönmedin.

Hiçbir şey olmadı.

▪▪▪▪▪

Umarım beğenmişsindir hayatım 🥺🥺💗

Fazla uzatmak ve mektup fici gibi olduğu için bölümlerin arasına zaman girsin istemedim, bitti yani :')

Okuduğunuz için çok teşekkür ederim 💝💝💝