hiçbir şey olmadı, sakuatsu

anlatsam film olur sandım.

Onun haberi yoktu ama isimler taktım ona. Herkes Atsumu derken ben herkes gibi olmak istemedim. Belki bu çok çocukçaydı ama dayanamadım.

Bazen "sükut" dedim ona. Aramızdaki sessizlik öyle fazla oluyordu ki... Sanki görünmez bir duvar aramıza giriyor, görünmez bir el ağzımızı kapatıyordu. Konuşmak için çabalasam bile olmuyordu.

Zaten çabalayan taraf hep benmişim gibiydi.

Konuşmadan öylece durduğumuz saatlerde müzik dinlerdim. Bir yerden sonra küçük odadaki nefes seslerimizi duymak rahatsız ederdi beni.

Bu kadar sessizlik fazla gelirdi.

Kulaklığımı takar, kısık sesle müzik dinlemeye başlardım. Asla sonuna kadar açmazdım sesi. Ya Atsumu o sıralarda bir şey diyecek olsaydı? O zaman ne yapardım?

Ama Atsumu asla ağzını açmadı.

Beni şarkılarla baş başa bıraktı. Hiç onunmuş gibi hissettmemiştim ama şarkılar yardımcı oluyordu bana.

Ben hep onun oldum şarkılarda.