-Medya🌙
Zaman su gibi akıyor Karaca'yı kendiyle beraber sürüklüyordu. Bahçedeki otları ayağı ile ezerken şalına daha da sarındı. Geçenlerde yaşadığı şoku atlatmıştı fakat bu sefer yerini cevapsız sorulara bırakmıştı. Adana son bir kaç gündür kendisini koşulsuz yağmura teslim etmiş genç kız bulduğu ilk fırsatı değerlendirerek temiz havaya koşmuştu. Omuzlarını saran ince şal gevşeyerek kollarına düşmüştü. Onu tekrar omuzlarına çıkararak saatine baktı, sabırsızca adımlarını ön tarafa yöneltti. Gözüne çarpan ilk adamı tanıyordu zaten, son zamanlarda tek muhatabı bu adam olmuştu.
"İbrahim ağabey?" Kendisinden yaşça büyük duran adam bıkkınca sigarasının izmaritini yere atarak ayağı ile ezdi.
"Hayır kızım gelmedi. Haber de vermedi, gelince söylerim sana." Adamın bozuk plak gibi dönüp dolaşıp aynı kelimeleri sarf etmesi sinirini üst seviyeye taşıyordu. Başını hızlıca sallayarak içeriye girdi, yeterince üşümüştü. Kocaman ev korkutucu bir sessizliğe bürünürken iç çekerek gri renkteki tekli koltuğa bırakmıştı kendini.
"Kaç bakalım nereye kadar kaçacaksın!"
Azer'e kendi kitaplarından bahsetmiş ve gecesinde odasında ayağına çarpan koli ile dumura uğramıştı. Bir süre kendine gelemeyerek koli ile bakışmıştı ama üzerindeki etki azalınca kafasında tek soru belirmişti, nasıl?
O akşam, o odada kendisi ve Azer' başka kimse yoktu. Dayanamayıp odayı karış karış aramıştı, herhangi bir kamera yoktu. İyice kafası bulanırken sorularına cevap için ilk önce genç adamların küçük kız kardeşinin ağzını yoklamış lakin onu tatmin edecek bir cevaba ulaşamamıştı. Bir ses duyup duymadığını anımsamaya çalışıyordu Karaca, fakat zihni berrak bir su gibiydi. Tam bu esnada ortadan bir anda kayboluvermiş olan Özgür tüm şüpheleri üzerine çekmişti. Ona sorular sormak istiyor şayet alacağı yanıta göre hesap sormak için can atıyordu. Aralarında bir türlü uyuşmayan kimya yüzünden zavallı adam Karaca'nın gözüne inanılmaz derecede uzak, soğuk nevale gelmekteydi. Bir takım istek ve talepleri derhal yerine getirildiğinden sık sık geldiği mutfaktan çıkamaz olmuştu. Camekan mutfağın geniş arka bahçeye açılan yelpazesi ona; rüzgarın savurduğu ormanın silik hışırtısı, bazen ısrarcı kuşların ötüşlerini ve çeşitliliği az ama narin duran çiçeklerin hoş kokusunu bahşediyordu. Çıkamaz olduğu bir diğer yer ise Azer'in odasıydı tabi. Her adımını özenle takip ediyor, onunla konuşuyor günün kritiğini yaparak uyumaya odasına geçiyordu. Tek başına geçirdiği akşam yemeklerine oldukça alışık olduğundan zorlanmasa bile yine de yalnızlıktan içten içe bunalmaya başlamıştı.
Gökyüzünden sicim sicim yağmur yağıyor, yırtınırcasına gök gürlüyordu. Renkli, dallanıp budaklanmış ağaçlara benzeyen ve arada sırada camları titreten keskin bir ses ile gözüken şimşekler genç kızı uykusundan etmiş, yetmemiş ayaklarını Azer'in odasına kadar sürüklemişti. Benimsemiş olduğu yere oturarak tişörtünün ucunu düzeltti.
"Korkmuyorum ki sadece uyku tutmadı."
***
Sabaha karşı saçlarındaki hareketlilik ile uyandı Karaca; yere oturmuş başını yatağa yaslayarak kolu üzerinde yatmıştı. Soğuk zemin ayaklarını ve belini ağrıtmıştı. Üstelik kolu uyuşmuş boynu tutuk yapmıştı. Saç telleri tek tek çekiştirilmeye devam ederken başını kaldırdı. Keskin bir baş ağrısı gözlerine vuruyor ışık görmemek için savaş veriyordu. Yarım yamalak açabildiği gözleri ile arkasına döndü. Saç tellerini çekiştiren parmaklar genç adama, kuvveti ise küçük bir çocuğa ait gibiydi. Azer Kurtuluş kısa denmeyecek bir zaman dilimden sonra ona kendince yanıt veriyordu; hayata dönerek. Ayağa kalktı hızlıca biraz yalpalasa da hemen düzeltti bedenini. Kendince tetkikler yaparak baş ucundaki monitörden kontrol etti. Anormal bir durum olmadığını fark ettiğinde heyecanla üzerine eğildi. Yüzü geldiğinden beri ilk defa mimik yaparak kaşlarını hareket ettirdi. Heyecanı git gide artıyordu ve yüzünde dolu dolu bir gülümseme vardı. Gözlerini açabilmek için verdiği çabaya şahit oluyordu Karaca. Hemen kendi elinden oldukça büyük olan pürüzlü elleri kavradı avuçlarıyla.
