Pleasure BOOK #1 : A M B E R✔️

Chapter 24

AMBER'S POV

I giggled to myself and shook my head. Ang huling araw ko sa Tokyo, marahan kong binuksan ang sliding door ng balcony ng penthouse suite. I closed my eyes and allowed the wind to grace myface. Kunting oras na lang ang meron ako para enjoyin ang pekeng mundong meron ako. A few more hours of the place in this world I love the most before I returned to my closet-sized aparatment in Manila. Ayaw kong bumalik. Ayaw ko ng bumalik sa lugar na iyon. Gusto ko ng ilabas si Mom sa facility na iyon, at dalhin sya dito sa Tokyo, at mabuhay ng payapa bilang Heather Bernardo, ang babaeng iniwan ko ng palitan ko ang pangalan ko. "Amber no-last-name" didn't have a life. Wala syang mundo na kung saan sya malaya. Wala syang mga bagay na kayang ipagmalaki.

But Heather did.

Nag uumpaw ang kalungkutan. Ramdam na ramdam ko ang sakit ng dibdib ko. I felt my pulse rise and fall as I struggled to catch my breath. Ayokong umiyak sa harapan ng ganda ng Tokyo; I wanted to take in their beauty. I wanted to commit every possible moment I had with them to memory. Ayokong ubusin ang oras ko sa pag iyak at baliwalain ang ganda ng mundo. Ang ganda ng Tokyo.

And yet, a tear still escaped down my cheek.

Lahat napakaganda kapag si Simoun ang kasama. The sights. The sounds. The food. Even with all of the hiccups in the road and his disgusting little pest of nemesis, I wouldn't have trade the assignment off. But that was just it. Si Simoun ay isang trabaho. A guest. A client. At ang magandang pangarap na kahit anong gawin ko, hindi magiging sa akin. Hindi sya totoo. Hindi kami ikakasala. Hindi ako mahal ng isang gwapo, matalino, at mapang akit na bilyonaryo. I didn't have the capability of jetting off with him to Tokyo whenever I wanted. Wala syang pakialam sa akin. Kahit ang mama ko. O ang pamilya ko. O pangarap na gusto kong maabot.

Lahatng alam nya tungkol sa akin ay mga tanong na sinagot ko. Lahat ng alam nya tungkol sa akin, sa pagitan namin ay gawa lamang ng matalino kong utak.

I stepped away from the balcony and brushed my tears away. Kailangan ko ng magimpake. Naglakad ako papasok sa loob pero iniwan kong bukas ang pintuan. Gusto kong pumasok ang amoy at ingay ng Tokyo sa buong penthouse at pati na rin ako sa pagtulog ko. I went to pack my things, changing into my nightgown in the process. Isinuot ko ang malambot kong roba at hinayaan na ilugay ang buhok ko, at inisang sulyap sa huling pagkakataon ang kama ko. I had my phone charger, my toiletries, my wallet, and my purse. I picked up all my jewelry and folded my clothes as neatly as I could. Yumuko ako para sulyapan ang ilalim ng kama dahil baka may mga bagay akong naiwan doon.

I was doing anything to cling to the dream I had lived for a week.

Pagkatapos kong mag impake at makontento sa mga meron ako hanggang ngayon ay pumasok na ako sa kwarto at isinara ang pintuan ng balcony. Simoun had been gone a while, but I shrugged it off. Hindi ko naman talaga trabaho na mag-alala sa kanya; trabaho ko lang naman na magpanggap na talagang nag aalala ako. My bare feet fell against the concrete balcony floor as I open the dorr again. I leaned my hip against the railing so I could watch the world pass underneath me.

And if he doesn't, call me.

I snickered and shook my head at Onel's words. Ang mga napag usapan namin noong nakaraang araw ay tila ba walang kasiguraduhan, gaya ng ugali ni Simoun. Ngunit alam kong kaya kong maisarado ang deal na ito. Pero hindi iyon ang nagpapagulo ng isip ko, kundi dahil sa sinabi nyang karapat dapat akong mahalin at pangalagaan. Pero hindi pwede. Hindi sa klase ng trabaho ko. Pero hindi naman ako nawawalan ng pag asa. I wished i ahd the ability to get love I wanted. I wishedi had the capability of staving off the loneliness I felt at night and in my chosen career. Pero napakaraming nagpapatakbo ng utak ko. Kailangan pa ni Mama ng kalinga mula sa facility, kaya ibig sabihin lang din ay kailangang ko pa ring magtrabaho.