His Story To Tell (R-18)

HSTT - 75

"Totoo ba 'yan? Nagsosorry ka?" Natatawa na tanong ko at nang hindi ko na napigilan ay humagalpak na ako ng tawa.

Jusko! Mamatay na ba ako? Bakit nagsosorry 'tong tatay ko?

"He caused a lot of troubles that's why I am apologizing as his father."

"Formal mo naman, Dad. Huy, ako lang 'to. Si Ryoga na anak mo." I said stopping myself to laugh again.

Natigil ako sa pagtawa nang tignan niya ako. Okay, seryoso siya. Sabi ko nga seryoso na rin ako. Bakit ba nagsisipag seryosohan ang mga tao ngayon?

"Find the forgiveness in your heart. Everything will be fine if you find it." Sabi nito. Akmang aalis na siya nang pigilan ko siya.

"Anong forgiveness ang sinasabi mo? I understand Red if he hid Reginy from me pati ang anak ko."

Reginy needed someone that time and Red was the one who was there. Siya ang nag alaga sakaniya sa loob ng ilang taon. Sakanila ng anak ko. Oo, mali na tinago niya sa akin ang dalawa pero kahit naman papaano naiintindihan ko 'yon. Reginy was scared from me. At ang paglayo ang pinaka normal na gagawin niya.

Oo, napagod ako, halos mabaliw ako sa pagkawala niya pero nandirito nanaman siya. Silang dalawa ng anak ko at 'yon ang importante.

Wala akong pakialam kahit na pinamukha niya sa akin na si Red ang gusto niya ngayon. Hindi niya lang ako maaalala kaya ganon ang iniisip niya. I know she still loves me. She still does dahil ramdam ko 'yon. Hindi ako assuming, gwapo at masarap lang.

"That's not what I am pertaining idiot." He said and started to walk.

"Anong idiot?! Nasaan ang mag nanay ko?!" Bulyaw ko sakaniya pero hindi niya ako pinansin. He just went upstairs.

"Tanda!"

Hinabol ko siya pero agad siyang nakapasok sa kwarto niya. Binalibag niya ang pinto at nang subukan kong buksan ito ay nakalock na.

"You're so rude! I am talking to you!"

"Anong ginagawa mo?"

I looked back when I heard the voice of a bitch. I faked a smile to her and her face was just serious.

"Nasaan mag nanay ko?"

Nabaling ang paningin ko sa likuran na kwarto kung saan siya nakatayo nang bumukas ito. I smiled when I saw Ivan going outside of that room.

"Ivan!" Masayang tawag ko sakaniya.

Napahinto siya sa paglabas at nawala ang ngiti sa labi ko nang makitang namumuo ang mga luha sa mga mata niya. Iiyak ba siya? Putangina. Umiiyak nga!

"Why are you crying?" I asked and was about to go towards him but he ran towards me instead.

Lumuhod ako para salabungin rin siya ng yakap. I hugged him so tight and he is just crying so loud.

"What happened?" Pag aalo ko sakaniya.

"D-Daddy." Bulong niya sa tenga ko at parang huminto sa pagtibok ang puso ko. What did he call me? Did I hear it right?

"Y-you're not my Uncle. You're my daddy. You're my long lost dad."

Automatic na tumulo ang mga luha sa mata ko dahil sa nararamdaman ko. He called me daddy. He really did! My son just recognized me as his dad. I am entitled by him as his father. Humiwalay ako sa pagkakayakap ko sakaniya at pinunasan ang mga luha sa mata niya.

"Stop crying son." I said.

"That's why you were crying when I first saw you in the orphanage."