Don't Lie To Me

12 Απριλίου

Το κοιτάω εξονυχιστικά προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς θα πρέπει να κάνω εγώ με αυτό .Είναι λευκό ,αστραφτερό ,όμορφο...πολύ όμορφο .Μα όχι για εμένα .Εγώ και αυτό δεν ταιριάζουμε .Έχει κάτι που με ξενίζει .

Έπειτα συνειδητοποιώ τι .Είναι δικό μου .

"Λοιπόν ;"με ρωτάει η πωλήτρια για μια ακόμη φορά με προφανή εξάντληση να διαγράφεται μέσα στα μάτια της .Δεν της κάνω την χάρη .Ούτε της πωλήτριας αλλά ούτε και της μητέρας μου ...της σε λίγο ημερών μητέρα μου γιατί η κανονική έχει πεθάνει χρόνια τώρα .Και ξέρω πως πολλά κορίτσια θα ήταν θλιμμένα που η μαμά τους δεν θα ήταν εδώ μια μέρα όπως η σημερινή μα εμένα δεν μου καίγεται καρφάκι .Απλούστατα ποσώς με ενδιαφέρει αν το νυφικό μου θα είναι μπλε ή θα έχει πάνω του ζωγραφισμένο τη Μόνα Λίζα  .Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σημασία έχει τι θα βάλω .

"Σε παρακαλώ Ελίζαμπεθ ,στο ζητάω σαν χάρη ,πες ναι "με ικετεύει η μέλλουσα μητέρα μου .Διότι μαζί με τον Άνταμ παντρεύομαι και την μητέρα του .Η οποία επιμένει να με φωνάζει με το μεσαίο μου όνομα καθώς της ακούγεται ποιο αξιοπρεπέστατο ,και καθολικό ,απο το πρώτο μου .

"Είναι Νόβα ,μητέρα "την διορθώνω ευγενικά και χαμογελώ θέλοντας να της σπάσω τα νεύρα .

"Λοιπόν ;"επιμένει η πωλήτρια .Εγώ εξαντλημένη να απαντάω κάθε φορά αρνητικά αποφασίζω να αποφασίσω αυτό που θέλουν μήπως και με αφήσει η μητέρα στην ησυχία μου ."Ναι αυτό είναι ,θα το πάρω "

Η μέλλουσα μητέρα μου με αγκαλιάζει σφιχτά ,η πωλήτρια ανοίγει τη σαμπάνια και όλοι γύρω μου δείχνουν ευτυχισμένοι .

Όλοι εκτός απο εμένα .

"Μη πάρεις άλλα ,δεν κάνει !"μου φωνάζει η Ντακότα και αρπάζει το κουτάκι με τα χάπια απο κοντά μου .

Η Ντακότα είναι η καλύτερη μου φίλη .Βασικά ,η μόνη φίλη που είχα ποτέ .Κανένας άλλος δεν με αντέχει .Γνωριζόμαστε απο το γυμνάσιο όταν όλα ήταν μαύρα και σκοτεινά για εμένα .Ποιος θα πίστευε πως τόσα χρόνια μετά θα παραμέναμε φίλες. Όχι εγώ και μάλλον κανένας άλλος σε ολόκληρο τον κόσμο .

"Ντόναλτ δεν την ξέρεις τη μαμά του ,είναι ο πιο σατανικός άνθρωπος του κόσμου ,θέλει να με βασανίσει !"λέω κάπως φωναχτά και η παρέα στο διπλανό τραπέζι γυρνάει να με κοιτάξει .Ντόναλτ το υποκοριστικό της Ντακότα το οποίο εγώ η ίδια επινόησα καθώς κάθε φορά που την φώναζα Ντακ έκλαιγα απο τα γέλια .

"Υπερβάλλεις ,δε μπορεί να είναι τόσο κακιά .Και να είναι έτσι γιατί δε το συζητάς με τον Άνταμ ;"με ρωτά σαν να είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στο κόσμο .

Και τι να της πω δηλαδή εγώ τώρα ;Πως παντρεύομαι τον μεγαλύτερο μαμάκια της Αγγλίας ;Πως αν μπορούσε θα παντρευόταν την μαμά του ;Και η αλήθεια είναι πως αν η μαμά του ήταν κάποια φυσιολογική θα το δεχόμουν .Μα η γυναίκα κάνει λες και είναι η βασίλισσα .

"Ξέρεις τι ,δεν έπρεπε εξαρχής να πω ναι σε αυτόν τον γάμο ."είπα και είδα το πρόσωπο της Ντακότα να παίρνει μια έκφραση τρόμου ."Αν δεν τον θες πες του το τώρα ,που είναι ακόμα νωρίς .

Το έχω σκεφτεί .Μα δε μπορώ...Ο γάμος πλησιάζει ,εκείνος είναι χαρούμενος .Μπορεί κι εγώ κάποια μέρα να γίνω χαρούμενη στο πλάι του .Δε θα μου λείψει τίποτα ,θα τα έχω όλα .

Θα τα έχω όλα ή δεν θα έχω τίποτα ;