တည်ငြိမ်ခြင်းသည် ပျော်ရွှင်ရသော အတိတ်နေ့ရက်များဆီ တွေးနေရင်မှ ရန်ကုန်ရောက်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သတိထားမိပြီး.....သူ့အားလာကြိုမည်ဖြစ်သော ယောက်ဖလောင်းလေးဆီ ဖုန်းဆက်သည်။
"Hello ကိုထွဋ်လား ကိုလေးပါ....ကိုလေး ရန်ကုန်ရောက်တော့မယ် ကိုထွဋ်ထွက်လာပြီလား"
"ဟုတ် ကိုလေး ကျတော်ကားကွင်းရောက်နေပြီ"
"Ok thank"
ဖုန်းချပြီးနောက် တည်ငြိမ်ခြင်းသည် ဘုန်းနေယံထွဋ်၏အကြောင်းကိုစဥ်းစားမိသည်.... ဒီကောင်လေးaliveကိုတော့တော်တော်သည်းခံသည်၊ ခုမှသာ၁၀တန်းဖြေထားပြီးသင်တန်းတွေမအားလို့ရန်ကုန်မှာခြေချုပ်မိနေခြင်း......မဟုတ်ရင် ထိုကလေးသည် aliveနားက တဖဝါးမခွာနေသည်။ရန်ကုန် ပြန်သွားတာကလည်းခုမှ၃လကျော်ပဲရှိသေးတာသည်လေ..... ဟိုaliveကသာသွေးအေးသတ္တဝါလိုလုပ်နေတာ....ကောင်လေးကချစ်လိုက်တာမှ babyဆိုတာနဲ့ မျက်လုံးအရောင်လေးတွေလင်းပြီး aliveရှေ့ရောက်ပြီးဖြစ်သည်.....
ခဏအကြာတွင် တည်ငြိမ်ခြင်းစီးလာသော ကားသည် ရန်ကုန်ကားကြီး ကွင်းထဲသို့ရောက်လေသည်။
ရန်ကုန်ကားကြီးကွင်းထဲကားရောက်ပြီးဆိုတာနဲ့
ရိုးရိုးတီရှပ်နဲ့ဂျင်းဒူးဖုံးကိုတွဲပြီးဝတ်ဆင်ထားတဲ့ကောင်လေးတွေ့ရသည်။ ဘာမှအထွေးအထူးမရှိပဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းနေပါလျက်နဲ့ကို သူ့ဆီမှာအရှိန်အဝါတမျိုးကထင်းနေတာ ဟော်နန်းရဲ့ဆက်ခံသူမို့လားမသိပေ။
"ရပြီကိုထွဋ်"
ကားမောင်းခံနီးမှာ phလေးတုန်ခါလာတာကြောင့် ဘုန်းနေယံထွဋ်သည် ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်သည်။
"Hello 'မ'
"Stable နဲ့တွေ့ပြီလား မတွေ့သေးရင် နေပူကြီးမှာရပ်မစောင့်နဲ့နော် ကားထဲမှာပဲနေ....နေတွေအရမ်းပူတယ် အသားတွေမဲပြီးမလှပဲနေလိမ့်မယ်"
ဘုန်းနေယံထွဋ်သည် ဘေးရှိ တည်ငြိမ်ခြင်းကိုတချက် ရှက်ပြုံးလေးပြုံးပြပြီးပြန်ပြောလိုက်သည်က....
"မ'ချစ်ဖို့ပဲလိုတာလေ သိတယ်မလား အသက်ရှူတာတောင် 'မ'နဲ့အတူရှိချင်တာမို့ဆိုတာကို"
ညီမကိုအကိုရှေ့မှာ ခြွေနေရပေမဲ့ ဘုန်းနေယံထွဋ်မျက်နှာမပူမိပါ။
