Invisible Strings

8

Hindi ko na dapat siya iniisip pa. Pinagmasdan ko ang repleksyon ko sa glass wall ng airport. I'm a mess. Mabibigat na paghinga ang pinakawalan ko habang pinapanuod ang mga tao gumalaw sa sarili nilang mundo.

All my luggages are taken care of at ang natitira nalang sa akin ay ang sling bag ko, passport at ang kulay dagat na padded jacket na binigay ni Sven bago kami magkahiwalay. Nakaputing sleeveless lang ako at itim na jogger pants nang umalis ako kaya naman hinabol niya ang jacket na'to.

Seeing this fucking jacket makes my heart ache when I shouldn't be.

I counted the airplanes flying across the glass window as I listened to the lowest volume possible of music through my airpods. Ilang kanta na ang lumipas pero hindi parin kumakalma ang isip ko kaya naman I tried the opposite, the loudest volume I can bear.

Kalahating oras na lang at aalis na ang eroplanong sasakyan ko. I admit, it's freezing inside this airport but I won't wear his jacket. Pakiramdam ko hindi ko deserve ang kabutihan niya sa kabila ng lahat. Atleast I deserve the cold.

I have to bear it.

Pagkaupo ko palang sa eroplano ay agad nang tumulo ang luha ko. Yumuko akong agad at kinalkal ang bag ko para makahanap ng panyong pwedeng maging pamunas.

I froze for a minute after seeing the beanie he picked for me. Pigil-iyak kong sinuot iyon sa sarili. I suddenly thought of sending him a message to say sorry until a flight attendant came to me.

"Excuse me Mam, may I help you?" Yumuko ako lalo nang marealize na mas lumapit siya sa pwesto ko.

"Uhm, I'd like a blanket, an Advil and a red wine."

"I'm sorry, I think those two don't actually match, Mam." Giit ng flight attendant.

I heaved a sigh as she waited for my response.

"Tagalog?" Tanong ko. Um-oo naman siya sa akin kaya nag-angat na ako ng tingin sa kaniya. Halata ang pagkagulat niya nang makita ako.

"Ayos lang po ba kayo?" Nag-aalalang tanong niya.  Ilang beses akong pumikit para mapigilan ang paglabi.

"Pasensya kana. I need a blanket tsaka red wine. Forget the advil. Ayos lang ako." Bakas parin ang pag-aalala ng FA pero umalis siya para kumuha ng mga kailangan ko.

Suot kona ngayon ang beanie na nasa bag. Wala sa sarili kong binuksan ang cellphone ko para maglipat ng kanta. Indeed I wouldn't expect my last message from America..

Doctor Kupal: Use the jacket. I know you won't but please do. I'll see you when I see you. I'd live up my promises while you live your life. I'm okay. Take care.

P.s. Japan latern festival next year, Qofte.

Nag-angat ako ng tingin sa babaeng flight attendant nang maramdaman ang presensya niya. Inayos niya ang maliit na drop-down table sa harap ko para may mapaglagyan ng wine.

Nagpasalamat ako sakaniya tsaka pinagmasdan ulit ang cellphone ko.

"You're too beautiful to cry, miss. Stop crying" Nag-angat ako ulit ng tingin sa kaniya. She was smiling to me, a comforting one. I somehow felt Celestin's presence as we stared at each other's eyes for a split second.

Doon na ako nakapagdesisyon na hindi na magtext sa kaniya. I ended things up quite not good. Ako ang tumapos kaya dapat malakas ako. Besides, he's too good for me. I wouldn't even dare think na may relasyon kami in the future.

"Can I go with you Qofte?"

"Are you stupid? Your residency haven't even been finished and.. no, no, don't consider this" pagkausap ko sa sarili ko. "No, you can't"