Invisible Strings

3

CHAPTER 3: DANCING WITH YOUR GHOST

Inayos ko ang buhok ko bago pumasok sa kulay pink na kwarto. I honestly don't like this color. It screams barbie and I don't fancy her. Mas gusto ko ang kulay puti, malinis at pwede mong dungisan. Na parang kahit anong ilagay mo ay okay lang doon, kahit anong ipares ay babagayan mismo ng kulay.

There are shades of white and I'm aware of that. White maybe a simple color but it is ethereal and soft. It's warm and comforting. Lagi kong nahuhuli ang sarili ko na nalulunod sa kulay na iyon na parang may kung ano akong hinahanap and that's what led me to Architecture.

Binuksan ko ang pinto, ayoko na talagang pumasok. Ilang beses ko nang nakita 'to, ilang beses ko nang napanaginipan 'to. I was welcomed with a magenta-filled pink room now. Sa dating panaginip kong 'to ay baby pink pa at nung bago pa don ay coral pink.

"Sabelle?" I tiptoed. I saw her lying on the bed. Natatakpan ng kulay lilang kumot ang payat niyang katawan. Magkasing-tanda lang kami ni Ziyah pero hindi naging sabay ang pagtanda ng katawan namin. She have this rare disease where his body doesn't grow normally like mine. Dalaga na ako ngayon pero siya parang mas matanda pa, only with a smaller body frame.

Her eyes looked like the moon when she looked at me. She was crying again. I know what will happen next.

As time goes by, I knew that I was just dreaming but I couldn't wake myself up. Ito yung uri ng sakit na hinahayaan kong mangyari ng paulit-ulit sa akin kasi alam kong deserve ko.

I can't sleep, Zi.

"I can't sleep,Zi." She stated in pain. Pinigilan ko ang pagtulo ng mga luha ko. Ayokong nakikita siyang ganito. Noong una ay masaya ako sa panaginip na 'to dahil nakikita at nakakasama ko siya, pero ngayon.. I just feel like she's experiencing pain over and over again when she's with me in my dreams.

Ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko na dapat hindi ko bubuksan ang pink na pintuan pag nagpakita ulit iyon sa akin. Pero heto ako, binuksan ko parin.

Tumalikod ako at nagmadaling kunin ang Kalimba na nasa bedside table niya. It's always there, the Kalimba, waiting for me to play for her.

Tutugtugan moko?

"Tutugtugan moko, Zi?"

"Syempre naman, Sab"

Wag mokong tawagin sa pangalang yan, magagalit si Mama.

"Wag mokong tawagin sa pangalang yan, magagalit si Mama."

My tears sprung again. Normally, I would tell her that Reina wouldn't hear us but not now. I don't want an argument with her. It's her name for Pete's sake!

"Anong gusto mong kanta?"

"Yung sa Coco"

Kahit ilang beses niyang sabihin sa akin iyon ay sobrang sakit parin. Tumabi ako sakaniya sa kama at sumandal sa headboard ng kama.

"Coco, sige."

I started humming with my Kalimba. Nakita ko ang pagpikit at ang kalaunan na pagnormal ng kaniyang paghinga. She's getting relaxed.

I cried as I pressed the different notes in the instrument. "And even if I'm faraway, I'll hold you in my arms" I sniffed habang patuloy parin sa pagtugtog "until you're in my arms again.."

Inulit ko ang rundown ng kanta. The calming sound of this little piano always sends her to sleep. Almost every night I would play for her, para lang makatulog siya. I gently kissed her bald head.

The sound travelled in the pink room. Ziyah was sleeping soundly now pero hirap parin ako. Hindi ko parin tinigil ang pagtugtog para may ibang tunog ang mangibabaw sa kwarto. Dahil hindi ako sigurado na successful ang pagpipigil ng hikbi ko at patuloy parin ang pagtulo ng mga luha ko.