Lise kendine macera arayan ergen öğrencilerle dolu bir tımarhaneydi. Jeon Jungkook ve arkadaşları ise kaosu peşinde sürükleyen bir avuç aptaldı. Her şey Taehyung'un okulda görmemesi gereken bir olayı görmesiyle başladı. Gördükleri yüzünden kaçırılma...
Bebitolarımmm ben geldimmm. Sonunda bitti sınav haftam. Artık geriye sonuçların açıklandığı o karın ağrılı dönem kaldı. Sonraki bölüm çok yakın bir zamanda gelecek. Sizi uzun zamandır beklettiğim için en kısa zamanda bölümleri yazıp yükleyeceğim. Bu da hocalar yüksek not versin diye ayin yapan bennn
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kütüphanede olanlardan sonra Jungkookla biraz daha takılıp (öpüşüp) oradan ayrılmıştık. Sanayı bulup ağzını aramak istiyordum ama kız resmen kayıplara karışmıştı. Nayeon'da ortada yoktu. Kesin birlikteydiler şu anda.
"Of!"diyerek bahçedeki banklardan birisine oturdum. Jungkook da yanıma oturup etrafına baktı. Futbol sahasındaki coşku hala devam ediyordu. Hoseok'un takımındaki bazı kişiler okuldan atıldığı için çok zayıflamışlardı ve genelde ya biz yeniyorduk ya da berabere bitiriyorduk maçları. Bu Seul Sosyal Bilimler lisesi için bir milattı! Genelde onlar bizi yenerdi. Fakat o olaylardan sonra işler bir hayli değişmişti.
Sahadaki kalabalık bahçeye doluştuğunda maçın bittiğini anladık. Uzun zamandır kavga çıkmıyordu. Yani Jungkook'un maçlara katılması yasaklandığından beri...
"Kaptan yendik avelleri!" Jimin heyecanla Jungkook'un yanına oturdu. Tüm takım yanımıza gelmişti. Bugün bir kutlama yapacaklardı herhalde.
"Hoseok piç- Hoseok naptı?" Kaşlarımı çattım.
"Takımına kızıyor şu anda." dedi takımdan bir çocuk. Kaşlarım çatık bir şekilde bakmaya devam ettim. Jungkook gerilmişti.
"Aman bize ne canım."diyerek gülmeye çalıştı ama bir kere batırmıştı. Hem bu salak benim ailemle arasını iyi tutma gibi birtakım çabalara girmiyor muydu? Hoseok benim ailemdi! Annemin kalbine giden yol Hoseok'dan geçiyordu. Evet Hoseok, ben değil...
Namjoon ve Yoongi el ele yanımıza gelip tam karşımızda bulunan banka oturdular. Bunlarda garip bir haller vardı ama bir türlü anlam veremiyordum. Zaten Yoongi ile eskisi gibi pek yakın olamıyorduk. Babamın yediği haltlar gündemimi fazla meşgul ettiğinden arkadaşlarıma vakit ayıramıyordum. Sana ve Nayeon'u bilmiyordum, Namjoon ve Yoongi'nin tuhaf davranma sebeplerini bilmiyordum, Hoseok ile görüşemiyorduk bile!
Rahatsızca yerimde kıpırdandıktan sonra ayağa kalktım. "Ben Hoseok'a bakıp geliyorum." Bu sözlerimle herkeste gerginlik peydahlanırken Jungkook dudaklarını büktü.
"Tamam." Arkama bakmadan sahaya doğru ilerledim fakat sonra bana doğru gelen Minayı fark ettim.
"Taehyung!" Hay ya bu hiç iyi olmamıştı. Daha az önce kütüphanede Jungkook'a bu meseleden bahsetmiştim ve şimdi Mina benimle konuşuyordu. Gergin bir şekilde göz ucuyla Jungkook'a baktım. Oh iyi arkadaşlarıyla konuşuyordu.
"Mina!"dedim daha fazla tuhaf davranmamaya çalışarak. Bu imkansızdı! Kabak gibi gözüküyorduk her yerden. Sakin olmalıydım. Jungkook yanlış anlamazdı. Ona eskide kalan bir şey olduğunu söylemiştim. Ayrıca Mina benim yengemdi! Bizde yengeye yan gözle bakılmazdı!
