I'm Tired of Chasing you

ITOCY 14

Hannah's POV

Nagising ako sa isang puting kwarto na may dalawang taong nagtatalo. Their voices seems familiar but I can't see their faces clearly. Masakit ang ulo ko at medyo malabo parin ang paningin ko. Ano ba ang nangyari sa'kin at bakit ako nandito? Wala akong maalala.

"Why are you fighting...?"

Nanlalaki ang mga matang napatingin silang dalawa sa'kin. Agad na lumapit sa akin ang dalaga at mahigpit akong niyakap, samantalang nagsusumigaw na tumakbo naman ang lalaki palabas ng kwarto ko. Is this my siblings? Anong nangyari? Bakit nandito ako? Nalilito ako ngunit hindi ko naman magawang makapagsalita. My throat feels dry and my voice is hoarse.

"Water... Avi, I can't breathe."

Agad naman itong kumuha ng tubig at tinulungan akong bumangon. Hindi nagtagal pumasok si kuya Gio habang kinakaladkad si kuya Adrian? Akala ko ba ayaw na nitong bumalik ng Pilipinas.

"Hannah, how do you feel? Are you hurting anywhere?" Sunod-sunod nitong tanong.

"I feel fine. Anong nangyari, bakit nandito ako sa ospital? At isa pa di ba ayaw mo nang bumalik ng Pilipinas, anong ginagawa mo dito?"

"Wag mo akong tanungin. Akala mo ba ginusto kong pumunta dito? Kung hindi lang ako ang family doctor ninyo, akala mo pag-aksayahan ko ng oras ang pagpunta dito para gamutin ka?"

Aba sino ba kasi ang nagsabi sa kanya na maging family doctor namin. Mangangako na ngalang, para pang napipilitan. Ano ba kasi ang ginagawa ko dito? Ang huling naalala ko ay... kinidnap ako nila mommy at Venus.

"Kuya, nasaan sila mommy? Anong nangyari sa kanila?"

"Sis, she's not our mother. Alam mo ba kung paano kami nag-alala sayo? Your in a comma for three and a half months. Muntik ka pang mamatay, tapos hahanapin mo yung walang kwenta nating nanay! Alam mo ba na malaki ang posibilidad na magka-amnesia ka at hindi na ulit makaalala?"

"Wait? Sinasabi mong na-comatose ako? What amnesia are you talking about? I'm perfectly fine, I clearly remember all of you. Pati na ang asungot na doctor na'to." Inis na sagot ko.

"You still need to undergo some test so that we can be sure that your perfectly fine as you said. Mrs. Anderson."

Napakunot ang noo ko ng tawagin ako bigla ni kuya Adrian na Mrs. Anderson. My last name is Carson, what the heck happened to me. Wala naman akong naalalang asawa o boyfriend man lang. And besides, this is Karisha's surname, Avrila's bff.

"Okay first question. What is your full name?"

"Hannahria Crystalline Carson."

"Hannah, you're an Anderson now. You and Alec are married for years." Malumanay na sabi ni kuya Gio na tinanguan naman ng umiiyak na si Avrila.

"Guys, sino si Alec? Do I know him? At isa pa, paano ako magpapakasal kung kahit ni isang manliligaw nga wala ako!"

"Are you saying that you remember everything except for your beloved husband?" Hindi makapaniwalang sabi ni kuya Adrian.

Hinila ni kuya Adrian si kuya Gio palabas ng kwarto. Nagtataka na talaga ako sa mga ikinikilos nila, what did they mean I have a husband? Hindi ko rin naman matanong si Avrila dahil nakatulala lang ito at iyak ng iyak.

Nakatulog na ang kapatid ko sa tabi ko ng biglang bumukas ang pintuan. Akala ko si kuya Gio ang papasok, ngunit isa itong lalaki na kamukhang-kamukha ni Karisha. Nakatulala lang ito ng mapunta sa akin ang paningin niya.

"Hannah..." he called my name that triggered my tears to flow like a waterfalls.

Hindi ko alam kung bakit. Pero pagkakita ko sa kanya ay bigla nalang nanikip ang aking dibdib at namuo ang mga luha sa aking mga mata. Do I know him? Pero kung kilala ko siya ba't di ko siya maalala? Bakit hindi ko maalala ang pagkatao niya? Bakit hindi ko siya matandaan? Ang sakit sakit ng ulo ko dahilan para mapasigaw ako ng malakas.

"Ahhhhhhhh! Kuya Gio!"

The pain won't subside and my heart keep pounding so hard inside my chest. Parang pinipiga ang isang parte nito habang unti-unting dumidilim ang paningin ko. Bumukas ang pinto at nakita ko pa ang namumutlang mukha ng kapatid ko bago ako mawalan ng malay.

Nagising akong nanghihina at nanlalambot ang katawan. Medyo sumasakit pa ang ulo ko pero hindi na ito kagaya ng kanina na parang pinipiga ang utak ko.

"Hannah..."

Napalingon ako sa pinanggagalingan ng boses at nakita ang lalaki kanina. Nakaupo ito sa tabi ng kama ko na kinauupuan kanina ni Avi.

"Nasaan ang mga kapatid ko?" Tanong ko at nag iwas ng tingin dito.

Sa hindi ko malamang kadahilanan ay hindi ko siya magawang titigan. He is somewhat familiar but I can't remember him.

"Umuwi muna sila Gio at Avi. Nakatulog kasi dito ang kapatid mo kakatapos pa lang naman ng meeting nila at gabi na rin naman."

Tumango lang ako at hindi na umimik pa. Nakakabinging katahimikan ang bumalot sa loob ng kwarto na kahit pagkahulog ng karayom ay maririnig mo. Naiilang ako sa presensya niya, nahihirapan akong titigan siya.

"Anong pangalan mo?" Isang tanong na ikinabigla niya.

"H-hindi mo a-ako kilala?"

Umiling ako at matiim siyang tinitigan. Everytime he call my name it makes my heart ache like a fragile glass shattered to pieces. Nakikita ko ang mumunting luha na tumutulo mula sa kanyang mga mata. Wala sa sariling pinahiran ko ito at ngingitian siya ng matamis.

"Kaano-ano mo si Karisha?"

"She's my sister."

Napakunot ang noo ko, may kapatid si Karisha? Bakit di ko alam? Nag-usap pa kaming dalawa hanggang sa dumating si kuya Adrian kasama ang mga nurse niya. He checks my vitals and undergo many test to ensure that I'm fine. Nalaman din na tatlong buwan na akong buntis. Sa lahat ng check-up at mga test ay palagi kong kasa-kasamama si Alec. Yun daw ang pangalan ng kapatid ni Karisha na ang sabi ng lahat ay asawa ko.