I'm Tired of Chasing you

ITOCY 11

Alec's POV

Hindi ko alam kung ilang buwan na ang lumipas simula ng malaman kong nasa ospital si Hannah, parang tumigil ang mundo ko. Hindi ako pinapayagan ng parents kong makita siya at malapit na akong mabugbog ng daddy nila. I know that it's all my fault especially by the way I treated her, hindi ko alam ang gagawin ko.

Kasalukuyan nagtuturo ang economics teacher namin at ito ako lumilipad ang isip kung saan saan. Kahit naman pilitin kong makinig sa discussion namin ay hindi ko parin ito maiintindihan. Masyadong malaki ang problema namin, Karisha keeps avoiding me.

"Mr. Anderson... Mr. Alecxander Anderson!" Sigaw ni Mrs. Ramos.

Napatayo ako sa pagkakabigla dahilan para mapatawa ang buong klase. Kalahating oras nalang naman ay uwian na kaya nagpaalam nalang ako sa kanya na masama ang aking pakiramdam. Walang masyadong tao sa hallway ng university habang papalabas ako ng campus. Ito na ang pagkakataon kong pumunta ng ospital habang hindi pa nila namamalayan.

Sigurado akong walang nakabantay na tao kay Hannah ngayon, lalo na at masyadong busy ang mga ito sa kanya kanya nilang mga thesis. Hindi na ako nag-abalang magbihis ng damit at agad na tinungo ang parking lot. Kahit hindi nila ako payagan ay gagawa parin ako ng paraan para makita ang aking asawa.

Kung hindi aksidenteng nasend sa'kin ni Karisha ang ospital na kinaroroonan ni Hannah ay pasusundan ko na talaga sila. I'm her husband yet my family and friends are keeping me in the dark. I know that I'm a jerk, I'm a totally dumbass. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko, naninikip ang dibdib ko sa tuwing naaalala ko ang mga kagaguhang ginawa ko sa asawa ko. Nakarating ako sa ospital na kinaroroonan ni Hannah pasado alas-sais na ng gabi.

"Miss, may pasyente po ba ditong Hannah Anderson?" Tanong ko sa nurse station.

"Wait a moment sir." Magalang nitong sabi bago bumaling sa desk top, hindi nagtagal ay ngumiti ito at umiling sa akin. "Sorry sir, there's no one admitted in this hospital with that name."

"Can you check again?"

"Sorry sir but there really is no one admitted in this hospital with that name."

Impossible! I'm sure I'm at the right hospital. Hindi ako pwedeng magkamali, alam kong dito siya nakaadmit.

"Miss, Hannah Carson po? May pasyente po ba na ang pangalan ay Hannah Carson?"

Desperado na ako, hindi ako papayag na maghiwalay kami sa ganitong pamamaraan. Hindi ko ginustong umabot sa puntong hindi na magigising si Hannah. Hindi ko ginustong umabot sa hiwalayan ang pagsasama namin. I have to make things right habang may panahon pa. Kailangan kong bumawi sa kanya.

"Yes po sir. Miss Hannahria Crystalline Carson, ICU B, Room 468 po 4th floor po."

"Thank you, Miss."

Patakbo kong tinungo ang hagdanan. Hindi ako pwedeng magsayang ng kahit isang segundo lalo na at hindi magtatagal ay darating na dito sila Gio at Avrila. Gusto ko lang makita ang kalagayan ng asawa ko, ayaw kong makipagtalo o makipag suntukan sa kanila.

I stopped in my track when I see the room where my beloved wife is admitted. ICU. Three words that crush my heart and soul. I didn't know that she was in a critical situation, I didn't know what happened to her and I still accused her of something that I know she didn't do. Wala akong alam sa mga nangyayari sa asawa ko, wala akong alam kung anong pinagdadaanan niya. I really messed up, big time.

May pinasuot muna ang nurse na nakabantay sa kwarto bago ako nito pinayagang makapasok. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng mga luha ko ng makita ko ang kalagayan ni Hannah.

"Hannah…" mahinang bulong ko.

Paano ko hinayaang mangyari ang bagay na 'to sayo? How can I let them hurt you like this. My knees feels like jelly. I know it's impossible, but if I could just turn back the time I will definitely take care of you.

"Hannah, I'm sorry. I'm sorry, please forgive me. Gumising ka na, please?"

Hindi ko napigilang maiyak habang nakatingin sa namumutla niyang mga mukha. Hawak-hawak ko ang kanyang nanlalamig na mga kamay habang nakaluhod sa tabi niya. I want her to wake up and live my life with her.

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako habang nakaluhod. As I drift into a deep sleep, my heart thump like crazy. My mind is restless and I can't seems to sleep peacefully.

"Hannah!"

"Alec? Di ba may outing kayo? Bakit nandito ka pa?"

Napakamot ng ulo ang batang ako habang tumatakbong pinuntahan ang batang Hannah.

"Ayaw daw akong makita ni Karisha. She said she don't want to be my sister."

"She have an illness right now, alam ko mahal ka ng kapatid mo. Ikaw lang naman ang nag-iisa niyang kapatid eh."

I wish time could stop that time before I fell in the lake. I wish I listened to you before I judged you. I wish you're still here beside me ready to comfort me when Karisha said the same thing not so long ago. I wish I have a heart that is easy to forgive like you.

"Kuya, anong ginagawa ng lalaking yan dito? How did he knows where ate is?"

"Avi, tumahimik ka. Kailangan ni Hannah magpagaling, kung pwede ngalang na dalhin si Hannah ng London ginawa ko na."

"Pero alam mong susugod dito sa Pilipinas sila grandad at grandmom! Ate said to me that we have to take care of them. Dad's presence is enough for my head to explode."

"If only I have a choice, both our grandparents loves Hannah. Ayaw kong maulit na naman ang nangyari sa nakaraan. One mistake is enough, hindi na dapat maulit pa at sisiguraduhin namin ni Sanril na hinding-hindi na mangyayari."

Nagising akong rinig ang bulong-bulungan nila Gio at Avrila, hindi ako gumalaw at nagpanggap na natutulog ng biglang tumunog ang monitor na nakakabit sa kanya.