Controlling the Wild Beast

Kabanata 32

Philippines

Time fly so fast, after that night I never saw him again. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko ng makita ko ulit ang pagmumukha niya.

"W-what are you doing here?" Kinakabahan kong tanong sa kan'ya. Lumabas kami ng bar para magkarinigan kaming dalawa. Ang kaninang lasing kong diwa ay bigla na lang nawala. Matagal niya akong tiningnan. Ano na naman ba ang kailngan niya? Akala ko ba nag kalinawan na kaming dalawa noon? I don't want to see his face ever again! Pero ano't nag pakita pa talaga siya sa 'kin ngayon!

"I missed you," malambing niya pang bulong sa 'kin. He tried to get close to me but I pushed him away. Ng hindi pa ako makuntento, sinampal ko pa siya.

"What a thick face you got there, Kirk. After what you've done? Sa tingin mo gusto pa kitang makita pa? You miss me? Then continue missing me, Kirk, becase I will never go back to." Tiningnan niya ako at may sakit akong nakitang dumaan sa mga mata niya pero agad rin naman iyong nawala.

"Baby please. I'm so sorry. Alam kong kasalanan ko, but please give me another chance to prove myself to you." Napangisi ako dahil sa narinig.

"Chance? I a gave you a lot of chances already, Kirk! At sinayang mo lang iyon. Kaya bakit pa kita bibigyan ng chance kung alam kong sa huli ay sasayangin mo lang rin naman?" Natahimik siya sa sinabi ko. See? He can't even defend his self, kasi totoo ang lahat ng sinabi ko.

"Tell me? Naniniwala ka naman talagang hindi ako ang nag tulak kay Irene 'di ba? Alam mo naman talagang kasalanan niya 'yun. Pero nakisabay ka parin sa kan'ya at ako ang sinisi mo kung bakit iyon nangyari sa kan'ya dahil gusto mo lang siyang makasam. Or, plinano niyo ang lahat ng 'to. To get rid of me." Huminto muna ako sa pag sasalita para tingnan siya ng masama.

"Now I am finally out of the picture, Kirk. Wala ng sagabal sa inyo ni Irene. Kaya bakit ka pa sumunod sa 'kin dito?" Sinubukan niya akong hawakan pero agad kong naitulak ang kamay niya.

"Get your filthy hands of me. Ayokong mahawakan mo dahil nandidiri ako sa ginawa niyo!"

"I swear on my life, Thralia, I really didn't know what happened that night. Please maniwala ka naman sa 'kin." Inilingan ko siya. Hindi ko talaga siya kayang paniwalaan. Bakit ba siya nandito? I'm moving on. I am finally letting go of all the shits he had told me before. Kaya bakit pa siya nag pakita sa 'kin.

"You know what? We're already over, Kirk. Hindi nga tayo nag tagal eh. Kay pwede ba? Don't ever show up again in front of me. Wala na rin naman akong balak na makita ka," napahilamos siya sa kan'yang mukha.

"Let's talk this out, please." Hindi ako nag padala sa pagsusumamo niya. I remained stoic in front of him. Not letting him see any emotions in my face. I'm so done with you, Kirk. Hinding hindi na ako ulit magpapaloko sa isang katulad mo.

"We're already done talking here, Montemayor. Umalis ka na." Ng makitang hindi man lang siya natanggal sa kinatatayuan niya, napagpasyahan ko na lang na ako na ang umalis. Magpapaawa na naman siya sa 'kin at maaawa ako ng maaawa at patatawarin ko siya sa mga nagawa niyang kasalanan dahil mahal ko siya. Kaya bago pa man mangyari ang mga nasa isip ko ay aalis na lang ako.

I hailed a taxi and went home that cold midnight. Pagkarating ko sa mansion ay naka patay na ang lahat ng ilaw. They must be sleeping. Dahan dahan ang ginawa kong pag lakad para wala akong magising. But I failed. Lumabas si mommy sa kwarto niya at kaagad niya akong nakita.

"Thralia?" Based on the sound of her voice, halatang halatang nagising ko siya. Dahan dahan akong bumaba sa hagdan para haraping si mommy. She turned on the lights, bahagya niya pang kinusot ang mga mata niya.

"I'm sorry mommy. Pumunta po ako ng bar. My friend invited us so I went there. Sorry po hindi ako nakapagsabi." Nakatungong sabi ko sa kan'ya. Ng mag angat ako ng tingin ay nakita kong nakangiti na sa 'kin si mommy na labis kong ipinagtaka. Naluluha pa siya.