The Alluring Scent

XXV

Bakit

The moment Luna laid her eyes on the globe, it fell. Her eyes widened, she didn't have the time to blink. But there was a blur on her peripheral vision. And by the time she could blink Isaac was already holding the object.

Isaac exhaled, "That was dangerous."

Luna stuttered, "H-hindi ko napansin." She slowly stood up while still staring at the globe, as well as Isaac. "Nakita mo ba yun?" She turned to him, her voice unbelieving.

Isaac hummed. He faced her, "We'll talk about it later," he then placed the object on a much safer place before looking up at each cabinet. Malalim ang iniisip at muli siyang hinarap, "Let's go, lunch is ready." Inilahad niya ang isang kamay kay Luna.

Nagtatakang palipat-lipat ang tingin ng bata sa kanilang dalawa. Hindi niya makuha kung bakit ganoon kung umakto ang dalawa. Ang alam niya lang ay bigla siyang niyakap ni Luna ng mahigpit, na para bang itinatago siya nito.

Nanatiling nasa ere ang kamay ni Isaac habang inaayos ni Luna si Alex, tinanong niya ito kung ayos lang ito o kung may masakit ba itong nararamdaman.

"Okay lang po, mama. Ikaw po?" Sagot ni Alex. Kita sa mukha nito ang pag-aalala.

Luna smiled at the child's concern. She tried her best to compose herself, "Oo naman. Tara?"

Tumango ang bata.

Luna grasped Isaac's hand in hers at sabay silang lumabas mula sa kwarto.

Lunch went back to normal. Conversations were exchanged. Pero hindi mapakali si Luna, she knew na hindi kathang-isip lang ang nangyari sa kanya noong kinidnap siya. She have abilities that are not normal. Gusto niya ng matapos ang tanghalian.

Bahagya siyang nagulat nang may lumapat na kamay sa itaas ng kanyang kamay. Nilingon niya si Isaac.

"Don't think too much. Kumain ka muna," anito.

Luna inhaled and went back to eating properly.

Eventhough everyone was done eating no one stood up to go. Hinihintay nilang tumayo si Isaac sa hapag-kainan bago umalis. When Isaac stoop up naunang tumayo ang dalawang ginang para magligpit ng pinagkainan nila.

Isaac caught Cecilia's attention.

"Cecilia."

The lady turned to him from her conversation with Anna. "May kailangan po kayo?"

"In my office, please," turan ni Isaac. Hindi na nito hinintay ang sagot ng ginang at nauna nang umalis sa dinning area.

"Here, Cecilia. Let me get that for you," ani Anna sabay kuha ng mga platong hawak ng kaibigan. Nagpasalamat naman ang huli

As Luna watched her aunt follow Isaac out she closed her eyes briefly and took a deep breath. She's finally getting some answers. Hind man sila totoong sigurado ay at least mapapanatag siya na mayroon talagang explenasyon ang mga nangyayari sa kanya.

"Is everything alright?" Tanong ni Umi. Everyone at the table looked curiously at her.

Luna nodded, "Yeah, sundan ko lang sila. Uhm Umi, pwede ikaw muna ang bahala kay Alex?"

"Of course!" Umi smiled.

"Thank you," Luna sincerely said.

Tumayo siya at lumapit sa bata, "I'll be back, okay?"

The little boy only nodded.

Nang makarating siya sa may pinto ng opisina ni Isaac ay nakarinig siya ng mga boses. She knocked twice, Isaac told her to come in.

After she opened the door she saw Cecilia looking a bit distressed. The woman was sitting on the sofa while Isaac was on a one seater armchair.

"Luna... halika dito, hija," inilahad ni Cecilia ang kamay sa direksyon ni Luna. Dahan-dahan namang lumapit ang dalaga at tinanggap ang kamay. Magkatabi silang naupo habang hawak-hawak pa rin ng tiyahin ang kamay niya.

Sumulyap muna si Cecilia kay Isaac pagkatapos ay tumikhim. "Luna...Hija, a-alam kong sobrang nagugulahan ka na sa mga nangyayari. Kung pwede lamang ay sana hindi totoo ang hula namin tungkol sa'yo," she trembled.

"Ano pong ibig niyong sabihin?" Nag-aalalang tanong ni Luna.

"Naaalala mo ba iyong kinikwento ng mama mo sa iyo? Iyong tungkol sa prinsesa at ang prinsipe ng kadiliman?"

Kumonot ang noo ni Luna, "Medyo po." Hindi niya alam kung saan patungo ang sasabihin ni Cecilia.

Humugot ng hangin ang tiyahin. "Ang kwento ay totoo, hija. At ang prinsesa ay ang ating kinanununuan."

"Po?!" Luna exclaimed. She did not understand this turn out of event.

Cecilia sighed, "I know it may sound so ridiculous--even I did not believe you lola when she told me and your mother that. Hiniling namin na hindi sana ito totoo, noong nadisgrasya ka hija at naging asul ang kulay ng iyong mga mata ay nagkakutob kami ng mama at lola mo. Na baka nasa iyo nakatakdang bumalik ang prinsesa, lalo na't may ibang nararamdaman ang lola mo simula noong bumalik ka sa amin mula sa pagkakadukot sa iyo noong bata ka pa. We prayed so hard that it was all a mistake at ang dahilan lang ng pagbabago ng mga mata mo ay side effect lang ng pagpapabalik sa iyo mula sa bingit ng kamatayan. Pero..." Cecilia sniffed.

"Pero dinukot kang muli at nagpapakita na sa  iyo ang phantom. It was prophesied na ang pagbabalik ng prinsesa ay siyang tuluyan ng pagkapuksa ng phantom. It was so hard to see you like this, hija. I'm sorry kung nasali ka sa gulong ito," her eyes watered and her voice full of sorrow.

Hindi agad nakapagsalita si Luna. She was trying to take the information that she heard in. A bedtime story... a princess... a prophecy... And it all connects to what is happening to her right now. Saglit siyang natulala. Nang marinig niya ang mumunting hikbi ng tiyahin ay nabalik siya sa huwisyo.

She placed her hand on top of Cecilia's hand and caressed her thumb on it. Tumikhim si Luna dahil pakiramdam niya ay may nakabara sa lalamunan niya.

"It's okay, tita," she comforted. "Wala po kayong kasalanan, wala pong may gusto sa nangyayari ngayon. Minalas lang po siguro ako dahil sa akin napunta," biro niya but her voice almost cracked, she gulped.

"Of what you say is true po, kund ganoon ay kailangan ko lang na talunin iyong phantom, hindi po ba? Tapos babalik na sa normal yung buhay nating lahat. There's nothing to apologize, tita... wala pong may gusto neto."

But Cecilia kept on apologizing to her.

Luna quickly embraced her aunt who was already crying. Kahit naman siya ay naiiyak na kaya naman ay niyakap niya ito para hindi makita ni Cecila ang luhang malapit ng dumalot sa pisngi niya.

Isaac's heart broke as he witnessed the two embrace each other. Gusto niyang yakapin si Luna nang makita itong nakapikit at nilalabanan ang mga luha na dumaloy. But that could wait. The two ladies needed this.

Pinakuha ni Isaac si Cecilia kay Anna at sabay itong lumabas sa kwarto. Namumugto ang mata ng ginang habang si Luna naman ay namumula.

Isaac stood up from his chair and went to her, he held out his hand in front of her. At nung mapansin ito ng dalaga mula sa pagkakayuko at inabot niya ito. Isaac pulled her to stand at walang pasabi na niyakap ang dalaga.

That was when she cried so hard she was shaking and heaving. Pinilit niyang hindi ipakita sa tiyahin ang kagustuhan niyang umiyak dahil ayaw niya itong mas mag-alala.

"B-ba't ba ganito, Ice. Ang gusto ko lang n-naman ay mamuhay ng simple. Bakit may ganito?! Bakit ang pamilya pa namin? Bakit di na lang tinuluyan ng prinsesa ang phantom? A-at bakit kailangan pa nitong bumalik?!"

Hinagod ni Isaac ang likod ni Luna. Wala siyang sagot dahil siya man ay hindi alam ang dahilan. Wala pa ring naibibigay na sagot si Diana sa kanya hanggang ngayon kaya naman ay wala siya magawang plano kundi ay siguraduhin na ligtas si Luna. And even that, he wasn't able to do.

"Malalagpasan din natin ito. And after that we can finally be free," mahinang turan ng lalaki.

^-^