Dangerous Billionaire

Kabanata 23

Kabanata 23

“Brittany?” nangunot ang noo ko.”Anong ginagawa mo dito?”

“Hi. Binibisita ka.”sagot niya at ngumisi sa akin.”I heard you’re pregnant.”aniya at bumaba ang tingin sa tiyan ko. Wala sa sariling napahawak ako sa tyan ko.

“Yes. I’m pregnant with Deyron’s baby. You can leave now. Alam naman natin na hindi natin gusto ang isa’t isa.”

Mahina siyang humalakhak tsaka nag-angat ng tingin sa akin.

“Akala mo ba hahayaan kong mapunta sayo si Deyron?” humakbang siya papalapit sa akin.

“Wala ka ng magagawa, Brittany. Kasal na kami ni Deyron.”

“Meron akong magagawa…”malapad siyang ngumisi sa akin.”kapag nawala na ang baby niyo siguradong iiwan ka na ni Deyron.”

“Brittany, ano sa tingin mo ang ginagawa mo!” malakas ko siyang itinulak ng marahas niya akong hablutin kanina. Nakatakbo ako pero nahablot niya ako at naitulak sa kung anong matigas na bagay. Tumama ang tyan ko doon at namilipit ako sa sakit.

“Ang b-baby ko…”

Bago ako matuluyang mawalan ng malay nakita ko pa ang nakangising si Brittany. 

What did she do? Kasabay ng pagdilim ng paningin ko ang siyang pagbagsak ko sa sahig ang mga sumunod na nangyare ay hindi ko na alam.

Nang magkaroon ako ng malay ay nasa hospital na ako. Agad akong nataranta ng maalala ang ginawa ni Brittany saakin. She pushed me!

"D-Deyron!"nagsimula ng manubig ang mata ko ng tinawag ko si Deyron na kapapasok lang sa silid ko.

“Our baby? Si B-Britanny...s-she pushed me. Tumama ang tyan ko sa lamesa at…”napailing-iling ako. “Okay lang ba ang baby natin? Okay lang naman siya hindi ba? Please tell me he's okay?” takot na takot na tanong ko sakanya.

"Ssh. Take a rest, wife."marahang aniya. Sinuklay niya ang buhok ko pero hindi ako napakalma n'on.

"No. I want to know if our baby is fine, Deyron. What happened?"tinabig ko ang kamay niya na nakahawak sa balikat ko.

Ilang minuto siyang nakatitig lang sa akin bago napabuntong hininga.

"Our baby is gone, Cassidy."aniya sa mahinang boses. Napayuko siya at nakita ko kung paano kumuyom ang kamao niya.

No!

"W-WHAT! N-NO! IT CAN’T BE! PLEASE! PLEASE!"hindi ko na napigilan ang sarili at tuluyang napahagulgol."Not our baby, Deyron."

"I'm sorry, wife."nanghina ako sa yakap ni Deyron at wala ng nagawa kundi ang isiksik na lamang ang sarili sakanya.

After kong madischarged sa hospital ay hindi ko na alam kung saan magsisimula. I failed as the baby’s mother. Bakit kailangan mangyare nito sa akin? Bakit sa amin pa? What did I do to deserve this?
Hindi nagging madali sa akin ang tanggapin ang pagkawala ng anak namin ni Deyron. He is so excited when he found out I am pregnant. Everyone is so excited and happy.

After what happened sinubukan kong bumalik ulit sa dati kong buhay at magpatuloy pero parang nawalan na ako ng gana sa lahat. Everyone is trying to cheer me up but I just can't find any reason to live. Pakiramdam ko kasabay ng pagkawala ng baby namin ni Deyron ay ang pagkawala ng sarili ko.

Napatingin ako sa bedside table at nakitang alas tres palang ng madaling araw. Naalimpungatan ako at nakaramdam ng pagkauhaw kaya nagdesisyon akong bumaba at kumuha ng maiinom.

Saglit akong napatigil sa paglalakad ng makitang bukas ang pinto sa kusina. Bigla kong naalala na wala sa tabi ko si Deyron ng magising ako.

Maaga kaya itong nagising o hindi pa natutulog? We haven’t talk after that day. I always avoid him. Nahihiya ako sakanya. Namatay ang anak naming dahil sa akin. Dahil hindi ko ito nagawang protektahan.

Simula ng mawala ang baby namin I'd never seen him crying nor affected by it. Minsan iniisip ko na baka wala talaga siyang pake? O talagang ganoon katigas ang puso niya at hindi siya makitaan ng emosyon kahit sa pagkawala ng baby namin? He's Deyron Corrins after all.

Habang naglalakad ako sa hallway ay napahinto ako ng makita ang life size wedding picture namin na nakahang sa wall. We look so happy in that picture. We’re so happy thay day. It feels like yesterday and I suddenly cry. What am I doing? What am I thinking? Tuluyan na akong napahagulgol. I wasted six months of my life being distant and cold to everyone. When in fact I should talk to him and make our marriage work out. We lost our first unborn baby pero hindi ibig sabihin nun na pag nagsimula ulit kami ay kakalimutan naming siya. Mananatili siya sa mga puso namin. At sisiguraduhin ko na pag nagkaanak ulit kami ni Deyron hinding-hindi na siya mawawala sa amin.

“Deyron!” nagmamadali kong hinagilap si Deyron at nahanap ko siya sa living room kasama ang mga pinsan niya mukhang nag-iinuman sila.

Nag-aalalang napatayo si Deyron at sinalubong ako.”Cassidy…”

“Deyron!” I cried harder and hug him.”Deyron, I want to try it again.”

“H-Huh?”

“I’m sorry. I’m sorry that I was stuck with the past, with the pain of loosing our first unborn baby.”hinawakan ko ang kamay niya.”I want us to start again. I love you and I don’t want to lose you.”napatingin ako ng may sinuot siya sa daliri ko at nakita ko ang singsing ko iyon. I throw it away to him when he tried to talk to me before. Naiiyak akong napasinghap at muli siyang niyakap.”I love you. I love you. Mahal na mahal kita, Deyron.”

“Mahal na mahal din kita, Cassidy. Thank God ou’re back, wife.”basag ang boses na yumakap siya sa akin kaya mas lalo akong naiyak.

Oh God! I didn’t realize that I am also hurting my husband. He was there and he never leave me.

“Thank you for waiting for me, hubby. I promise to make it up to you.”kumalas ako sa pagkakayakap sakanya at pinakatitigan siya.”Pangako kapag nagkaanak ulit tayo iingatan ko na siya at hinding-hindi ko na hahayaan mawala ang baby natin ulit. So please let’s try it again.”

Pinunasan niya ang pisngi ko at puno ng pagmamahal na ngumiti sa akin. “You don’t have to beg my wife. We will start again. I love you.”

Naiiyak akong natawa at hinalikan siya.”Mahal na mahal kita hindi ko alam kung ano ng mangyayare sa akin kung pati ikaw ay mawawala sa akin.