Dangerous Billionaire

Kabanata 26

Kabanata 26

I’m Cassidy Kingsley, 10 years old. I was born in January 4, 1996. I’m a swimmer. At the young age I already compete for the national team. At imbis na laruan ang hawak ko nasa dagat ako at nageensayo kung paano lumangoy. Napatigil ako sa pagprapractice ng may matanaw akong grupo ng mga bata na naglalaro. Hindi pa tapos ang practice ko at gustuhin ko man na makisali at makilaro sa mga bata na kaedad ko ay siguradong hindi din ako papayagan ni papa at pagagalitan ako.

Sa huli ay naiinggit akong bumuntong hininga at bumalik na sa pageensayo ko. There’s a lot of things that I’d never try since I’m so work out in training. Nang matapos ang ensayo wala na ang mga bata sa kaninang puwesto nila. Isang matangkad at seryosong mukha ng lalaki malayo ang tanaw sa karagatan.

“ Ang ganda hindi ba?” hindi ko maiwasang sabihin.

Napalingon naman ako at ang nakakabighaning kulay berdeng mata niya ang kung anong bumighani sa akin at hindi mapigilan na humanga sa lalaki.

“Ang ganda ng mga mata mo, kuya.” Inosenteng komento ko.” You have the same color of the nature.”dagdag ko pa.

Saglit na nangunot ang noo niya at napansin na buong atensyon na siya ngayon na humarap sa akin.

“And yours is blue…”aniya.”Dark Blue.”

Napatango ako.”Opo. And I think my eye color represent the ocean, the deepest part of the ocean. Sa tuwing naiisip koi yon ay mas lalo kong minamahal ang asul na karagatan.” I smiled brightly at him. But he didn’t smile back at me kaya napasimangot ako.

“I don’t like the ocean or anything that relates with that.”

“Bakit po?”inosenteng tanong ko.

“Someone that so close to me was taken away by the ocean.”sagot niya.

Nalilito ko naman siyang tinignan. Nang makita niyang hindi ko naintindihana ang sinasabi niya ay napailing na lang siya.

“What’s your name?” he asked me.

“Cass.”

Tumango siya.

“How old are you?”

“Ten po. Nagbirthday ako last month.”pagkukuwento ko pa.

Mahina siyang tumawa.” Well today is my birthday.”

“Talaga po? Happy birthday po, kuya!”  napanguso ako. Diba tuwing nagbibirthday ang isang tao dapat ay nakakatanggap ng regalo?

Para namang nagulat siya.

“Wala po akong regalo.”nahihiyhang sabi ko.

“It’s okay. I don’t need a gift any---“natigil siya ng iabot ko sakanya ang hair clip ko. Nangunot ang noo niya at nag-aalangang tinanggap iyon.

“Gift po sa akin ni mama iyan noong nagchampion ako sa swimming competition 3 years ago. That was my first game and I won. Mahalaga po sa akin ang clip na iyan kaya sana po ay ingatan mo, kuya.”pagkukuwento ko pa.

“If it’s that important to you…”sumulyap siya sa akin.”Then why are you giving it to me?”naguguluhang tanong niya.

“Hindi po ba kapag birthday mo kailangan bigyan ka ng regalo? Iyan po ang gift ko sa iyo.”paliwanag ko.

Napatango siya at napatitig sa hair clip ko. That hair clip is specially made for me. Pinasadya pa iyon ni mama para sa akin and I was so happy when I received it. It’s a blue hairclip with my name on it and a wave of the ocean paint on it.

“Pakiingatan po iyan.” Bilin ko sakanya.

Mahina siyang tumawa tsaka tumango.” I will. But promise me when you get a little bit older you’ll take this back.”aniya sabay taas at pakita sa akin ng hair clip ko. Napapangusong tumango ako.” Until then I’ll be waiting for you to take this back.”

“Sige po!”

“For you to get this back you have to know my name. I am…”before he can say his name my mother called me and I ran to her and left him.

“Saan ka ba nanggaling, Cass? Kanina ka pa hinahanap ng papa mo. Ipapakilala ka sa mga bisita. Halika na.” in this resort we decided to celebrate my parents anniversary.

“Sorry po, mama. I met someone who’s celebrating his birthday. And I gave him my favourite hair clip.” I told her.

Natigilan si mama at di kalauna’y napangiti.”Really? Kanino mo naman daw ibinigay?” she asked, mukhang interesado sa kuwento ko.

Doon ko lang naalala na nakalimutan kong hintayin na sabihin niya ang pangalan niya. Binalikan naming siya ni mama doon kung nasaan siya kanina pero wala na siya doon.

I cried frustratedly. How am I supposed to get back my hair clip if I didn’t know him? Sa huli ay umiyak ako at nagsisi kung bakit binigay ko sa isang estranghero ang hair clip ko.

Dahil hindi ako tumigil sa kakaiyak ay nangako si mama na pagagawan niya ako ng kaparehas ng dati kong hair clip doon lang ako tumahan.

Simula noon iyon na ang una at huling beses na nakipag-usap ako sa isang estranghero dahil tinatanong ko na agad ang pangalan nila para lagi akong handa at kung sakali ay hindi na ako mabubudol. What was I thinking when I gave him my favourite hair clip?

Pero nakakabighani kasi ang kulay berde niyang mga mata kaya nairegalo ko ang hair clip ko.

Anyway, it doesn’t matter because I get another one. It’s the same hair clip I gave to that stranger.

“Wow, Cass an gganda naman ng hair clip mo. Can I borrow it?” a kid in my same age asked me.

Mabilis akong umiling at napahawak sa hair clip ko. I already lost the first one I can’t afford to give this new hair clip to her.”I’m sorry pero bawal. Magagalit si mama atsaka hindi naman ito bagay sayo e.”pagsasabi ko ng totoo. Bigla naman siyang umiyak at nilapitan agad kami ng teacher namin.

“Why are you crying, Princess?” pag-aalo ni teacher kay Princess.

Umiiyak na itinuro naman ako ni Princess.”Sabi po niya teacher hindi daw po bagay sa akin ang hair clip niya. I just only want to borrow it and try it.”pagsusumbong niya.

“But teacher it’s true!” paninidigan ko sa sinabi ko.” Hindi naman po talaga bagay sakanya.” I shooked my head.

Sa huli ay walang nagawa ang teacher at pinatahan na lang si Princess the next day ay nagreklamo ang mommy niya at pinatawag si mama. I thought I was going to be scolded but it didn’t happen.

Mama just smiled at me after she went out of the Principal’s office.

“Uwi na tayo?”hinawakan niya ang kamay ko at nginitian ako.”Gusto mo kumain tayo ng favourite food mo pag-uwi?”she even asked.

I nodded happily.