Hiç tanışmadığı birini özleyebilir miydi insan? Cevabınız hayır ise daha önce ulaşamayacağınız birilerini sevmemişsiniz demektir. Bunu biliyorum çünkü ben de benim nefes aldığımdan haberi bile olmayan birine aşık oldum. Sonradan anladım ki bu yaptığ...
Yola çıkalı çok olmamıştı ama ilk andan beri içim içimi yiyordu.
Anka'ya ters çıkmam aleyhime olur muydu? En nihayetinde, belki küçük bir ihtimaldi ama, iyiliğimi düşünüyor olabilirdi.
Zaten olabildiğince boka batmışken bir de Anka'yı kızdırmak istemiyordum.
Genelde anı yaşamayı seçip kendim gibi davranmaktan çekinmeyen ben, baba parası yiyen çakma bir kutu bebeğe laf soktum diye korkuyla kıvranıyordum.
Ah Okay! Bunların hepsi seni sevdiğim için olduysa, keşke sevmeseydim seni. Keşke yaşadığından bile haberim olmasaydı, keşke yıllarca içimde büyütmeseydim seni.
Ya da keşke sadece hayallerimdeki gibi kalabilseydin. Beni tanımamana bile razıydım ama keşke hayatımı geri döndürülemez bir cehenneme çevirmeseydin.
Derin bir nefes verdim. Arabanın içindeki sessizlikten sıkılınca, sorularımla Asaf'ı da sıkmaya kadar verdim ve sorulabilecek en klişe soruyu sordum.
“Nerelisin?”
“Eskişehir.”
“Kaç yaşındasın?”
“24.”
“Okumuyor musun?”
“Lise mezunuyum.”
“Anka ve muhteşem ailesine nasıl bulaştın?”
Uzun bir süre cevap vermedi ama ağzı, bir şeyler söylemek ister gibi açılıp kapanıyordu. Üstelemedim.
“Anlatmak zorunda değilsin. Eğer soru sormamı istemiyorsan açıkça söyle. Sana kızmam.”
“Babam, Anka ve ailesinin şoförlüğünü yapıyordu. Onları kendimi bildim bileli tanıyorum.” diye cevap veren Asaf beni şaşırtmıştı. Böyle bir cevap beklemiyordum.
“Demek bu yüzden beni sana emanet ettiler. Sana güveniyor olmalılar.” “O ailenin kimseye güvendiğini sanmıyorum.”
Gülümsedim. “Patronlarına olan katı bağlılığını biraz esnettiğini görmek güzel.”
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gözlerini yoldan birkaç saniye ayırıp bana baktı. “Sanırım bunca yıl sonra sonunda dedikodularını yapacak birini bulmak güzel oldu. Babam tek kelime bile ettirmezdi. Yabancılara gidip ispiyonlayamayacağıma göre...”
Sanırım tanıştığımızdan bu yana kurduğu en uzun cümle buydu. Ciddi olup olmadığını anlamak için birkaç saniye yüzüne baktım. Sonunda büyük bir kahkaha patlattım. Göz ucuyla baktığımda onun da bıyık altından güldüğünü gördüm.
Anladığım kadarıyla, Asaf'ın da mükemmel bir hayatı olmamıştı. Kim bilir ne kadar süredir bu ailenin istediklerini yapıyordu. Söylemek istediklerini kimseye anlatamazdı çünkü anlattığı takdirde bedeli ağır olurdu. O da yalnızdı ama şikayetçi değil gibiydi ya da öyle davranıyordu.
