~Zawgyi~
"အစာေလးနည္းနည္းေလာက္စားလိုက္ပါလားညီ မဟုတ္ရင္ လဲသြားလိမ့္မယ္"
"အခုေရာ ဘာထူးလို႔လဲge ႐ွင္လ်က္နဲ႔ေသေနတာပဲမဟုတ္လား ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္လႊတ္ထားေပးပါ"
ေခါင္းမာလြန္းသည့္ညီျဖစ္သူအေၾကာင္းအသိဆံုးမို႔ဆက္ေျပာလဲဘာမွထူးလာမွာမဟုတ္တာကို Hai Kuanေကာင္းေကာင္းသိသည္ ခဏတာလႊတ္ေပးထားလိုက္တာသာအေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္
"ညီ့ အတြက္geဆရာဝန္တစ္ေယာက္႐ွာထားေပးတယ္ ခဏေနသူေရာက္လာလိမ့္မယ္ မင္းကိုသူအေကာင္းဆုံးကုေပးႏိုင္မွာပါ"
Hai Kuanအခန္းထဲကထြက္အလာ ဧည့္ခန္းထဲမွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ၾကည့္ရတာ ညီ့ကိုကုေပးမယ့္ ဆရာဝန္ျဖစ္လိမ့္မည္
"ဟို...... ဆရာျကီးလြွတ္လိုက္တဲ့ Dr ထင္တယ္ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလားမသိဘူး အားနာလိုက္တာ"
ႏႈတ္ဆက္ၿပီးဆရာဝန္ဆိုသူေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ရခ်ိန္ အေတာ္အံ့အားသင့္သြားမိသည္ ကံၾကမၼာကထိုမွ်ေလာက္ထိေစစားနိုင္သည္လား
"ဟုတ္ ဆရာဝန္ႀကီးလႊတ္လိုက္တာပါ ေရာက္တာမၾကာေသးပါဘူး အခုေလးတင္မွေရာက္တာပါ"
"ဪ ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္Dr ကြၽန္ေတာ္ကLiu Hai Kuanပါ''
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္က Xiao Zhanပါ''
"ကြ်န္ေတာ့္ညီကို အေကာင္းဆံုးကုသေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္Dr"
"ကြၽန္ေတာ္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္အတတ္နိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေပးမွာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇုူးတင္ပါတယ္ "
ကံတရားကတကယ္ဆန္းၾကယ္လိုက္တာ မင္းတို႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ဆံုခြင့္ရျပန္ျပီ ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္လို ေနာင္တရစရာေတြမ႐ွိေလာက္ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕
*ေဒါက္...ေဒါက္*
အခန္းတံခါးေခါက္ေပမဲ့တံု႔ျပန္သံတစ္စံုတစ္ရာမရွိတာေၾကာင့္
"ကြၽန္ေတာ္ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"
အသံျပဳရင္းအခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ဘက္မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ဝွီးခ်ဲေပၚကေက်ာျပင္က်ယ္ကအတန္ငယ္ရင္းႏွီးေနသေယာင္ တစ္ခ်ိန္ကဖက္တြယ္ရစ္ႏြယ္ဖူးသည့္ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုေတာင္ ႐ုတ္တရက္သတိရမိေစသလို
