Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*
Nasıl bir hayatın içerisindeydim ben? Önce aşık olmuştum. Sonra aşkımın acısını çekmiştim. Şimdi ona kavuşmuştum ama buna kavuşmak da denemezdi. Hâlâ uzaktım. Bedenine yakın ama ruhuna uzaktım.
Onun için ailemden ayrılmıştım. Aslında sadece onun için değildi ama onun da etkisi büyüktü. Sonuç olarak ailem yoktu işte. Ben onları, onlar beni kaybetmişti. Şimdi de aynı benim gibi ailesinden ayrılan amcam vardı karşımda. Yaşantımız çok benziyordu. Tek farkımız onun sevdiği de kendisini seviyordu. Ben bu hayatta tektim. Amcam sevdiği kadınlaydı. Onun dışında ikimiz de aynı şeyleri yaşıyorduk.
Dakikalardır kapıda birbirimize bakıyorduk. Kimse konuşmuyordu. Evdekiler şaşırmıştı. Çünkü karşımdaki adama amca demiştim. Sessizliğe dayanamayarak konuştum.
"Amca içeri geçelim istersen." Araf Bey silkelendi. "Kusura bakmayın şaşkınlıktan konuşamadım. Buyrun içeriye, orada konuşalım." dedi. Amcam başını sallayarak Araf Bey'in gösterdiği yerden ilerledi. Ardından yengem ve Ali de yürüdü. Rüveyda yoktu.
Onlar içeri girince Zeynep de peşlerinden gitti. Diğer kızlar zaten mutfaktaydı. Burada Aren ve ben kalmıştık. Aren'e döndüğümde bana bakıyordu. Kaşları çatıktı ve yüzünde şaşkınlık ifadesi vardı. "Ecren sen o adama amca mı dedin?" Şu an ayaküstü nasıl anlatırdım? "Evet amcam." dedim. Tepkisi ne olacaktı acaba? Müslüman bir amcam vardı ve ben onunla evlenmiştim. Neden amcana gitmedin diyebilirdi. Hakkıydı.
"Amcam eşiyle evlenmek için yıllar önce Müslüman olmuş. Bizimkiler de tüm irtibatlarını koparmışlar. Ben de amcamla yeni tanıştım sayılır. Daha sonra konuşalım tamam mı?" deyip elini tuttum. Salona girerken onu da peşimden çektim. Tuttuğum eli sayesinde peşimden geldi. Herkes koltuklara oturmuştu. Amcam önce bize baktı ardından ellerimize.
"Ecren sen ne yapıyordun kızım? Annenler her yerde seni arıyorlar!" Amcam sinirlenmişe benziyordu. İlk kez bana sesini yükseltmişti. Karşımda o tatlı adamdan iz yoktu. Aren'e doğru yaklaştım. Güç almak istedim. "Amca mecburdum." diye mırıldandım. Amcam kaşlarını çattı. "Benim ailemi de tehlikeye attın Ecren."
Anlamayarak Ali'ye baktım. Kafasını başka yöne çevirdi. "Nasıl yani?" diye korkarak sordum. "Bize geldiğini zannetmişler. Babamla abim geldi köpürdüler. Tehditler saçtılar. Seni sakladığımı zannedip evimin altını üstüne getirdiler." Dolan gözlerimle Aren'e döndüm. Elini belime atıp beni kendi bedenine yapıştırdı. "Beyefendi bu Ecren'in değil ailenizin suçu. Ecren'e kızma hakkını nereden buluyorsunuz?" Aren öyle soğuk bir sesle konuşmuştu ki ürpermiştim. "Onun sorumsuzluğu yüzünden ailem tehlikeye girdi. Elbette ona kızma hakkım var." dedi amcam. Gözyaşlarım yanaklarıma düştü.
