Aveline

Proloog

Een nieuw begin

Haar donkerblauwe, lange haren waren samengebonden tot een mooi dotje. Ze waren versierd met kralen, schelpen en een prachtige kroon. Hij krulde langs alle kanten op en blonk zodra je er naar keek. Witte diamantjes vormden samen een woord. Namelijk haar naam: Aveline. Ze zwom langzaam naar voren, de genodigden voorbij. Ze rechtte haar rug zo goed mogelijk en liet haar lippen een strakke lijn vormen. Ze probeerde echter een glimlach te vormen, maar als zelfs eentje tevoorschijn zou komen: hij zou niet gemeend zijn.
Ze hoorde iemand zachtjes snikken. Vluchtig gleed ze met haar ogen langs het volk heen tot ze haar zag: Gwendolyn. Haar zus begon al te huilen terwijl ze niet eens dicht bij haar toekomstige echtgenoot stond. Terwijl de ceremonie niet eens was gestart. Althans, nog niet. Ze zuchtte en herstelde haar pose. Uiteindelijk kwam ze vooraan terecht. Een meter boven haar waren er verschillende zeeplanten versierd met kraaltjes, schelpen en diamanten. Om haar heen zag ze ook niets anders dan blinkende versiering. Ze focuste zich op de man voor haar. Haar toekomstige man. Ze wilde dit helemaal niet. Ze kende hem niet eens en haar ouders wouden dat ze meteen met hem verbonden werd. Wie was hij? Waar kwam hij vandaan? Waarom met mij? De vragen stroomden door haar hoofd en ze verloor de concentratie op de priester aan haar zij. “Aveline?” geschrokken keek ze op, en met grote ogen keek ze hem aan. “Ja?” vroeg ze angstig. Ze zag hem zuchten. Ik heb het verpest, dacht ze bij zichzelf. Gelukkig konden de toeschouwers ermee lachen en begrepen ze haar zenuwen. De ceremonie duurde lang en het moment waar ze voor vreesde was uiteindelijk zover. “Neemt u, Cailean Branchought, Aveline Silver Hampton tot uw vrouw?” de priester keek hem vragend aan terwijl hij het antwoord al wist. De man voor haar zei het woord: Ja. Hij zei het op een zachte toon, maar luid genoeg voor de mensen achteraan. Hij zei het terwijl hij het oogcontact met haar ogen niet verbrak. Hij zei het terwijl hij haar een geruststellende blik gaf. Hij zei het zo romantisch.
“Neemt u, Aveline Silver Hampton, Cailean Branchought tot uw man?” ze knikte waarna ze het woord zachtjes uitsprak. Met moeite wel, want dit moment kon haar hele leven veranderen. “Ja.” ze hoorde meerdere genodigden snikken. Ze kon bijna hun glimlach voelen. Het moment was aangebroken. Cailean boog zich naar voren terwijl ze doodstil bleef staan. Ze zag zijn oogleden langzaam sluiten en ze deed hem na. Ze sloot haar oogleden en een seconde daarna voelde ze het. Ze voelde zijn lippen op die van haar.