Aveline

Chapter 6

Het nieuws

Aveline maakte strepen in het zand met de top van haar tenen. Ze maakte niets in het bijzonder, gewoon wat strepen en rondjes in de hoop dat ze haar zenuwen op deze manier kon verminderen. Ze ging het aan Finn vertellen. Het was de laatste keer dat ze elkaar gingen zien voor dat hij voor een maand vertrok, en ze zou hem vertellen dat ze ging trouwen. Natuurlijk had ze, als ze dat überhaupt kon, eerder met hem afgesproken maar haar moeder wou plannen maken. Plannen voor het huwelijk waar Aveline niet eens om kon denken. De gedachte dat ze in een witte jurk voor een altaar zou staan was al erg genoeg. Ze moest toegeven dat Cailean niet zo slecht was als ze dacht, zeker nadat hij haar had verzekerd dat ze niet verplicht van hem moest houden. Wat ze ook natuurlijk niet ging doen. Haar hart behoorde bij Finn, alleen Finn. Ze ging hem niet in tweeën splitsen voor een man die ze nauwelijks kende. Voor een man die ze niet eens kon uitkiezen. Aveline haalde gefrustreerd haar beide handen door haar lange blauwe haren. Ze had niet eens een kans gehad om met Bartolomeus te praten zodat ze een deal konden sluiten dat hij het tegen niemand vertelde. Dat hij haar geheim – dat ze van Finn hield – niet door vertelde. Ze kon er niet aan uit hoe sluw haar broer was, en waar hij dat gen vandaan had. Haar moeder en vader waren alle twee ontzettend trouwe mensen. Haar zus, Gwendolyn, had voor zover ze wist nog nooit gelogen. En Aveline? Net op dat moment sloten de armen al om haar middel. Lippen werden zachtjes in haar nek geduwd en vingertoppen streken over haar huid. Ze huiverde. Finn was vroeger dan ze dacht. Ze had niet eens gedacht hoe ze het tegen hem ging vertellen. Aveline draaide zich om en Finn drukte meteen zijn mond op de hare. Het was vol lust, dat was zeker te voelen, maar ergens voelde Aveline zich er niet helemaal op haar gemak bij. Niet nu ze iets tegen hem ging vertellen waar hij zeker niet akkoord mee was.
“Wat is er, Ave?” Hij had gemerkt dat ze die avond zichzelf niet was. Hij kende haar inmiddels al zo goed dat hij meteen doorhad dat er wat aan haar hoofd lag. Dat er iets in de weg stond.
Ze streek met haar vingers langs zijn wang en probeerde te glimlachen. Zonder geluk. “We moeten praten, Finn,” Ze gingen beiden op het zand zitten, met hun gezicht naar de grote oceaan gericht. De golven waren klein en een zachte windvlaag streek langs haar blote armen. Ze kreeg het koud, maar probeerde aan iets warm te denken. Ze dacht aan afgelopen maand; hoe warm het toen was. Ze dacht terug hoe iedereen vocht voor een koud blikje, vol of niet. Het water was ook opgewarmd dus het hielp niet om te gaan zwemmen. Het was anders wel een fantastische zomer. Ze bracht bijna elke dag met Finn door. Ze wandelden door de winkelstraten, aten in restaurantjes, dansten in discotheken, lazen stil naast elkaar een boek of maakten een fietstocht. Door de fijne herinneringen kreeg ze het warm en begon ze automatisch te glimlachen. Finn bleef haar echter serieus aankijken.
“Ik heb nieuws die je niet zo fijn zal vinden,”
“Vertel,” Zei hij er haastig achter. Ze rukte haar blik van de oceaan los en keek hem recht in zijn ogen. Ze zag hoe hij zich voorbereidde op het ergste. Zijn ogen werden harder en met de seconde schoven zijn wenkbrauwen dichter bij elkaar. Hij keek haar ongeduldig aan. “Aveli-“
“Ik wordt uitgehuwelijkt, Finn,”
Het vloog zo snel over haar lippen dat ze er geen controle over had. Ze had het gewoner gezegd dan ze wilde. Ze wou het zacht zeggen, hem ervan verzekeren dat het idee haar ook helemaal niet aanstond, maar in plaats daarvan vloog het gewoon van haar lippen. De blik in zijn ogen was een blik die ze liever nooit meer wou herinneren. Het leek alsof hij op het punt van huilen stond. Ze voelde zich er meteen schuldig om en wou alle woorden terugnemen en hem knuffelen, zo hard ze maar kon. Ze wou aan zijn T-shirt rukken tot hij dichter bij haar zat dan nooit te voren, ze wou haar lippen op de zijne drukken, vuriger dan hun hele relatie ooit voor mogelijk had gehouden, ze wou met haar handen door zijn blonde haren gaan en de spieren onder zijn huid voelen bewegen. Maar in plaats daarvan stond hij ruw op en plooide hij zijn vingers achter zijn nek. Hij keerde zich van haar af en begon rond te stompen met zijn voeten. Hij nam wild een grijze steen van het zand en gooide die met een immense kracht de open oceaan in. Aveline had hem nog nooit zo gezien. Hij mompelde iets onverstaanbaars en wees met zijn vinger in haar richting. Hij zag er vreselijk gekwetst uit, en daardoor voelde Aveline zich enorm schuldig. Had ze dat werkelijk gedaan?
“Was het jou idee?” zijn stem kraakte en zijn ogen werden waterig.
“Nee!”
“Jij egoïstische…” hij vond het woord niet en draaide zich weer om waarna hij met grote passen rond  ijsbeerde. Aveline stond ook op en sloot haar armen om elkaar terwijl ze naar hem toekeek. “Finn, wordt eens rustig alstublie-“
“Rustig?!” hij stopte met wandelen en keek haar kwaad aan. Hij bewoog wild met zijn armen om zich heen. “Jij verwacht soms echt te veel van mensen, hé. Jij wilt dat ik na zo’n rot nieuws rustig ben? Zeg alstublieft dat je dat niet meent. Zo koppig ben je nou ook weer niet, Aveline.”
“Pardon?” ze keek hem beledigd aan en nam een paar passen naar hem toe. “Finn, ik heb helemaal niet gezegd dat ik het met je ga afbreken of zo! Denk je nou werkelijk dat dit iets is wat ik wil? Want dan heb je het helemaal op de verkeerde pad ho-“
“Godverdomme Aveline!” zijn ogen schoten vuur. “Je gaat verdomme met een man trouwen! Ik ga je moeten delen met een andere man! Denk je eigenlijk wel eens over mijn gevoelens? Ja, jij moet gaan trouwen met een man, maar denk eens hoe ik mij daarbij voel!”
“En jij zei dat ik egoïstisch ben…” mompelde ze. Aveline keek weg van Finn, naar de verlichte winkelstraat. Finn liet haar schrikken door opeens ruw haar schouders beet te nemen. Hij schudde haar wild door elkaar en Aveline gilde het uit. Hij duwde haar op de grond en boog over haar heen. “Jij achterbakse… Dat heb je zojuist niet gezegd. Pas op, Aveline, je speelt met vuur!” En dat waren zijn laatste woorden. Hij liep razend weg en liet haar alleen achter. Alleen en bang. Aveline had Finn nog nooit zo gezien, nog nooit had hij haar zo ruw vast genomen en haar op de grond geduwd. Voor ze het wist was ze helemaal in elkaar opgekruld en lag ze te huilen in het zand. Finn was weg. Alleen was de vraag, voor hoelang? Zal hij na een maand weg zijn, haar nog steeds zo’n razende blikken toewerpen?