Aveline

Chapter 11

Pov. Aveline
Glimlach

Het feestje na de bruiloft zelf, was hetgene waar Aveline het meest voor vreesde. Al die natte kusjes op je wangen, alle felicitaties, de taart, en dan uiteindelijk je eerste dans als bruidspaar.
De dans...
Aveline stond naast de taart en nam de zoveelste cadeau aan en legde hem naast haar op een bruine tafel. Ze bekeek de stapel van onder naar boven en zuchtte dan lichtelijk geërgerd. Die moest ze later allemaal openen. Aveline draaide zich om naar de taart en stopte achteloos haar vingers ergens in het midden. Toen ze die weer tevoorschijn haalde lag er een laagje cake en slagroom op. Ze stopte de vinger in haar mond terwijl ze iedereen snel scande om te zien of iemand het zag. En natuurlijk zag Cailean haar actie. En natuurlijk moest hij daarvoor zijn sexy grijns weer naar boven halen. Oh die grijns... Al was het slechts zijn rechtermondhoek die naar boven kroop, het zag er zo verleidelijk uit...
Een zware hand raakte haar schouder aan en draaide zich langzaam om. Toen ze naar boven keek zag ze weer die aantrekkelijke grijns van hem. En toen werd ze verward.
"Wow wat, jij was net- hoe, wat?" hij legde een vinger tegen haar lippen, wat hij nog nooit had gedaan, en kwam toen met zijn gezicht dichter bij haar oor. Zijn lippen waren slechts een aantal centimeters van Aveline's oor vandaan en dat bezorgde rillingen over haar rug. "Het is tijd om te dansen." fluisterde hij zachtjes. Toen hij weer wat afstand tussen hun gezichten maakte, nam hij haar hand vast en trok haar naar de dansvloer. Het volk stopte met praten en begon te juichen, om hun aan te moedigen. Cailean draaide zich om en stond recht voor Aveline stil. Hij nam haar heupen voorzichtig vast en trok haar zachtjes dichter naar zich toe. Aveline deed een paar pogingen om de brok in haar keel weg te slikken, maar met weinig geluk. Ze legde haar handen voorzichtig op Caileans schouders en kneep er zachtjes in, als waarschuwing dat ze zenuwachtig was. Als antwoord kneep Cailean kort in haar heupen en ontspande zijn handen daarna weer. Er klonk muziek en mensen hapten naar adem. Cailean begon te bewegen, en hoewel ze dit niet samen hadden geoefend, ging allemaal vanzelf. Het was alsof ze zich al jaren voor deze dans hadden voorbereid. Ze voegden zich, naarmate het liedje verder ging, dichter bij elkaar toe tot ze een echt koppel leken. Ze leken net twee herfstblaadjes, vallend van een tak, en samen dansend in de lucht. Genietend van hun laatste vrije momenten voordat ze op de grond vallen en het allemaal voorbij was. Voordat ze verpletterd werden en elkaar moesten verlaten. Afscheid moesten nemen.
Cailean's vingers speelden met de puntjes van haar blauwe haren en bleef maar glimlachen met die grijns van hem. Toen kwam zijn gezicht, nogmaals, dichter bij haar oor en fluisterde hij zachtjes: "Glimlach."
Verward keek Aveline naar boven, diep in zijn donkere ogen. En toen glimlachte ze. Niet oprecht, maar dat betekende niet dat ze geen plezier had. Dit was best leuk. Ze had het echter veel slechter voorgesteld. Iedereen die hun valse liefde opmerkte, iedereen die zag hoe ze elkaar nauwelijks kenden. Dat ze slechts vreemden voor elkaar waren, dat dit de tweede keer was dat ze elkaar zagen.
Maar zo was het niet. Integendeel, iedereen was intussen rondom hen aan het dansen, net alsof ze het bruidspaar zelf waren. Alsof ze oude herinneringen weer naar boven brachten en met hun echtgenoot weer jong wouden zijn. Aveline keek om zich heen en begon zachtjes te lachen. Sommige mensen knipoogden naar haar, sommige waren opgesloten in de ogen van hun partner. Sommige stonden eenzaam naast de taart, het kleine putje bestuderend. Zich afvragend waar hij vandaan kwam en of het wel verstandig was om van deze taart te eten. Sommige stonden de reusachtige stapel cadeautjes te bestuderen, zich afvragend of zij ook op een dag zoveel gingen krijgen. Of sommige, waaronder haar moeder en vader, stonden met tranende ogen naar hun dochter en haar nieuwe echtgenoot te kijken. Iedereen deed waar hij of zij gelukkig van werd, en dat bezorgde Aveline een goed gevoel. Maar of dat gevoel lang zou blijven, was een raadsel.

Hun huisje was klein. Heel klein, om precies te zijn. Alles bevond zich op één verdieping, en enkel de badkamer had muren. De keuken keek uit over de woonkamer, en tussen de woonkamer en de slaapkamer stond een kleine balustrade. De slaapkamer bestond uit een tweepersoonsbed, een nachtkastje en één kleerkast. Het zag er gezellig uit, maar veel om te wennen. Als ze zichzelf zouden aankleden moest dat altijd in de badkamer moeten gebeuren, en hoe de badkamer er vanbuiten uitzag, was klein. Aveline wandelde traag naar de badkamer en opende de deur. Binnen stond er een grote kraan, zoals elk huisje had, een wc en een spiegel. Verder stond er niks.
Aveline voelde hoe Cailean achter haar stond en ze draaide zich om. Cailean keek haar neutraal aan en schraapte dan zijn keel. "Ik neem wel de zetel. Neem jij het bed maar." En met die woorden ging hij weer terug naar de woonkamer. Ze wachtte af tot hij uit het zicht was en sloot de deur dan achter haar. Net wanneer ze hem op slot wou doen, merkte zat er geen slot aan hing. Uiteraard.
Aveline stond voor de spiegel en keek naar zichzelf. Ze zag een moe persoon. De ogen waren licht bloeddoorlopen en het haar stond alle richtingen uit. De make-up was bijna weggevaagd en de lippen begonnen te pellen. Ze keek weer naar de ogen en bestudeerde ze goed. Zilver. Donker bruin. Wit. Dat waren de enige kleuren die ze zag. In het algemeen zilver, met kleine donkere bruine stipjes met daarin soms nog wat wit. Ze zuchtte. Haalde een hand door haar haren, hoewel dat vrijwel onmogelijk was door alle knopen. Ze sloot haar ogen en beeldde de ogen van iemand anders in. De ogen van een speciaal persoon. Zijn ogen. Finn's ogen.
Ze opende haar oogleden weer en keek nogmaals naar de persoon recht tegenover haar. Een persoon die er moe en verdrietig uitzag, niet gelukkig met wat ze had. Een persoon vol verwarde en ingewikkelde gevoelens en emoties. Iemand die niet wist hoe ze verder moest.
En het ergste van allemaal was dat die persoon Aveline heette.
---
Heyhey! Voordat ik verder ga, laten we even applaudisseren voor de prachtige tekening die mijn beste vriendin heeft getekend! - applaus -
Ze heeft er nog eentje met Aveline en Finn, maar die zien jullie in het volgende hoofdstuk. Ze vroeg ook of ik haar instagram wou promoten, wat ik dus natuurlijk voor haar wil doen:
Instagram: @mysilverdreams
Je moet haar echt volgen want ze tekent gewoon super prachtig. Dankjewel Esther, voor de prachtige tekening! <3
Ik ben bezig met een nieuw verhaal (al een lange tijd) en daarom schrijf ik niet zo veel aan Aveline. Mijn nieuwe verhaal ga ik denk ik niet op Wattpad posten, idk. We zien wel! Laten we even hopen dat ik snel weer inspiratie krijg om hoofdstuk 12 te schrijven en dat dat minder lang zal duren.
OH EN SUPER BEDANKT VOOR DE 2K OMFG !!!!!
Ik ga nu zwijgen want dit wordt te lang, oeps.

Kusjes en knuffels,
Amy