Yalnız Popüler

15

Alex

Rachel’a yaptıklarını öğrendikten sonra Sam ile görüşmeme kararı almış olmama rağmen dün Rachel’ı rahatsız etmemek için onlara gitmiştim.Aslında sadece Sam değil Matt ile de konuşmuyordum.Konuşmamaya çalışıyordum daha doğrusu.Kendisi o yamuk çenesi ve beni eriten kahverengi gözleriyle aklımı başımdan alıp ağzımdaki baklalarıda bir bir ortaya döküyordu.Rachel’ın Jack ile buluştuğunu ağzımdan kaçırdıktan sonra evde bir yayagara kopmuş, Sam sinirle dışarı fırlamıştı.Rachel’ı önemsiyor muydu pek emin değildim.Belkide onun moralini bozmak ve yahutta mutlu olmasını engellemek için bir amacı vardı.O anlık bildiğim tek şey bizim eve gidip Rachel ile konuşacağıydı.Ki öylede olmuştu.Rachel beni aramış ağzıma sıçmıştı.Akşamlarını berbat etmiştim ve gerçekten pişmandım.

Geveze olmam benim suçum değildi,belkide öyleydi ama bunun en büyük suçlusu Matt idi.Tüm zaman boyunca ağzımdan laf alabilmek için uğraşmıştı,benimle konuşmak istediği yoktu.Bense benimle konuşmak istediğini düşünüp ağzıma geleni anlatmıştım.Aptal ben!Ne zamandan beri erkekler geveze kızları sever ve dinler olmuştu ki!!Kesinlikle koca bir aptaldım.Aptallık adına master falan almalıydım her halde.Doğrusu bunu düşünmedim değil.Ama eve geri dönüp yatağa yatınca ve mantıklı düşünen tarafım beynimi ele geçirince bunun saçmalığın daniskası olduğunu fark etmiştim.Evet fark edebilmem çok büyük bir gelişme...

Uyandığımdan beri Rachel bana atarlıydı ve ben ne yapacağımı bilmiyorum.Başlangıçtaki moral bozan haline geri dönmüştü.Babasına düzeldiğini söyleyip hafta sonu Rachel’ı yanına çağırmasını söylemem aceleci bir davranıştı,buna emindim artık.

Babasını arayıp çağırmamasını söylesem vereceği paradan kırpar mıydı?En azından düzelmediğini görüp hiç para vermemesinden iyidir.Bu düşünce aklıma doluştuğunda korkudan ürperdim.Eğer böyle birşey olursa muhtemelen babamla fena bozuşurduk ve annem yine üzülürdü.Onun üzülmesine dayanamıyordum.Zaten bu hayatta yeterince üzülmüş,babam tarafından kırılmıştı.Her defasında atlatamayacağını düşünmeme rağmen atlatıyordu ama benim ve babamın arasındaki düzensiz ilişki onu yıpratıyordu.Bunu görebiliyordum.İkimizin iyi anlaşmasını istiyordu,ki bunu bende istiyordum.Elimden gelen herşeyi yapıyordum.Babam için insanlara umut verip sonra siktir olup gidiyordum.Bu insanlara eninde sonunda değer veriyordum ama babam için onlardan vazgeçiyordum.Çünkü o benim babamdı.Beni iğrenç bir insana dönüştürsede,bana kötü davransada onu seviyordum.Onu seviyor ve ona değer veriyordum.Onu önemsiyordum.O da beni seviyordu tabii.Ona para kazandırdığım zamanlar.Bu sevgi ,kısa süreli sevgi bana yetiyordu.Yaptığım şeylere değiyordu.

‘’Rachel ile aranızda ne geçti Alex?Bugün her zamankinden daha rahatsız ediciydi.’’deyip suratsız bir bakış atan Sasha’ya verdim dikkatimi.Evet atarlı ve kırgın bir Rachel hiç çekilir değildi.Bunu benim söylemem fazla küstahcaydı.Çünkü benim yüzümden böyleydi.Kendime çeki düzen vermeliydim.Onu kırmak istemiyordum.Çok hassas bir yapıya sahipti.Hiçbir şey olmamış gibi gülümsedim ve dokunmadığım kahvaltı tabağımı öne itip ayağa kalktım. ‘’Küçük bir şey.Ben peşinden gidiyor ve aramızı düzeltiyorum.Sizlere afiyet olsun.’’

Sasha kafasını sallayıp önüne dönerken Emma görüşürüz deyip el salladı.Bu kız benden daha fazla mutlu biriydi.Benim yerime o Rachel’a daha iyi gelebilirdi.Ben numaracıydım sonuçta.İçimden somurtmak geldiği halde gülümsemeye zorluyordum kendimi.Gerçi bu zorlama durum son günlerde etkisi göstermiyordu.Rachel’ın yanında kendim gibi davranabiliyordum.Matt ve Sam’in yanında da öyle.Sanki onlardan biriymişim gibi hissettiriyorlardı bana.Ve bu Alex önceki Alex’den daha güzel hissettiriyordu.

Rachel topuklu ayakkabılarıyla önümde hızla ilerlerken spor ayakkabılarım sayesinde ona yetiştim.Topuklu giyseydim zorlanırdım.Sabah bana spor ayakkabı giymemi söyleyen sese teşekkürlerimi sunup kolunu tuttum.Hızla kolunu çekip bana döndü.Bilmiş bir tavırla bana bakıyordu.Dün onun atarına cevaben bende atarlandığım için özür dilemeliydim.Bunu biliyordum.Çünkü o haklıydı.Arkadaşlığımıza küçük bir ihanet etmiş onu kırmıştım.Kırmamışsam bile hayalkırıklığına uğradığına emindim.O şeyleri yaşadıktan sonra küçücük bir şeye bile hayalkırıklığına düştüğünü öğrenirsem şaşırmazdım yani.Benimde berbat bir hayatım vardı ama en azından benim annem vardı.Bu sevgiyi tatmıştım ama o tatmamıştı ve bu gidişle tadamayacaktı.Onun için üzülüyordum.Anne sevgisi olmadan büyümek..Babasının onu annesini öldürmek konusunda suçlaması... Aldatılmak.Fena şeylerdi.Eğer onun yaşadıklarını ben yaşasaydım sanırım atlatamazdım.