Gözlerini Kapatmak

28. Bölüm || Küçük çaplı bir şok..

Yazmadığım süre içinde bayaa' bir mesaj aldım ama üzgünüm arkadaşlar. İçimden gelmediği zamanlarda yazdıklarım hiç öyle okunası şeyler olmuyor benim açımdan. Size bu yüzden bölüm için belli bir zaman söyleyemiyorum.

Yorumlar açısından bir azalma görüyorum ve açıkçası bu yazma şevkimi kırıyor. Okuduğunuz bölümlere yorum yaparsanız gelecek bölümlere inanın etki edecektir.

Bölüm şarkısı multimedia'da her zamanki gibi. +Yeni karakterimiz Dicle'nin fotoğrafı var.

Umarım beğenirsiniz..

* * *

"Zeynep?"

Pamir'in yüksek sesle ismini söylemesi Zeynep'i oturduğu koltukta sıçratırken boş bakışlarını yerden ona çevirdi.

"Hı?" dedi telaşla

"İyi misin sen?" dedi Pamir endişeli bakışlarıyla onu süzerken.

İyi miydi? Son zamanlarda en çok duyduğu soru. Zeynep gerçekten iyi miydi? Neden görünenle yetinmiyorlardı ki? Her şeyi irdelemenin mantığı neydi? Evet kötüydü. Bunu duymak istemeleri ne kadar normal yapıyordu insanları?

Kerem'in onu aldattığını öğrendiği andan itibaren kendini bok gibi hissediyordu evet. Bugün onun boynuna atlayan kızı düşünürken kendinden geçtiğini, oturduğu koltukta bir put gibi hareketsizce dikildiğini ve kimi düşünüp neler hissettiğini anlamak bu kadar zor olmamalıydı.

Temkinli bakışlarını Pamir'e çevirdiğinde ses tonu netti. "İyiyim. Neden?"

"İstediğin notlar burada. Vize ve final konularından bahsediyordum ama dalıp gittin." dedi Pamir onu süzmeye devam ederek.

Zeynep mırıldanarak teşekkür etti. Elindeki notları kapıp ayağa fırladığında odanın çıkışına yönelmişti ki onu kolundan yakalayıp durduran Pamir'e dönmek zorunda kaldı. Sorgulayan bakışlarını fark ettiğinde konuyu değiştirmek istercesine başını iki yana sallayarak parmaklarını buklelerinden geçirdi.

"Yarın getiririm notlarını"

Pamir onu diğer kolundan da tutup tamamen kendine çevirirken anlayışlı bakışlarını onunkilere dikti. "Zeynep ben yanındayım biliyorsun değil mi?"

Hiçbir şey söylemeden, bu her gün birilerinden duyduğu sözleri Pamir'in ağzından dinlerken yüzü ifadesizdi Zeynep'in.

"Zor günler geçiriyorsun. Böyle zamanlarda insanın güvenebileceği birilerine ihtiyacı olur" dedi yumuşak bir sesle ona doğru bir adım atarken Pamir.

Zeynep onun aralarındaki mesafeyi kapatmaya çalıştığını fark edip hareketsizce bakışlarını yüzünde gezdirirken mırıldandı. "Benim yok."

Pamir elini kaldırıp Zeynep'in yanağına yavaşça yerleştirirken "Yanında olmama izin ver" dedi yavaşça.

Zeynep aralarında giderek azalan mesafeden rahatsız olduğunu belli eden bir şekilde yerinde kıpırdanırken başını yavaşça diğer yöne çevirdi.

Onun bu hareketine şaşırmayan Pamir derin bir nefes verirken ellerini saçlarının arasından geçirip aralarındaki mesafeyi açarak iki adım geriledi. "Tamam sen nasıl istersen" dedi yavaşça. Bakışlarını onunkilerle buluşturmaya çalışarak "Ne zaman istersen" dedi kelimelerin üstüne bastırıp.

Zeynep de iki adım gerilerken bir an önce bu evden çıkmak istediğini fark etti. Yavaşça başını sallarken "Ben gitsem iyi olur" dedi.

"Tamam bekle arabanın anahtarlarını alayım" dedi Pamir odalardan birine yönelirken.