The Virgin Lies (Published under LIB)

Chapter 32

"Napaka-taas talaga ng pride. Eh kung nagpatawad nalang siya edi sana umayos pa relasyon nila. Tsk."

"Eh nasaktan siya eh. Hindi mo rin siya masisisi."

"Andon na nga tayo eh. Nasaktan pero di parin nagpatawad kaya ung sakit pabalik balik. People will always be hurt. It's the painful truth in life. The most important is how to heal it. Imbes na gamutin, inalagaan pa ung sakit kaya ayan! Bitter at ang taas ng pride! Now he's afraid to trust again and it hinders him from improving himself. Tapos ngayong patay na ung babae, nagsisi! Hay buhay. Di ako makapaniwalang may mga taong ganyan ngayon."

Tinamaan ako sa sinabi ni kuya. Nanonood kami ng MMK tapos bigla siyang nagbagsak ng ganyan.

Napasandal na lamang ako at nanahimik. Why? Because I was guilty.

Ma-pride talaga ako. Alam ko sa sarili ko 'yan kaya nga hirap akong magpatawad. Gusto kong baguhin ang aking sarili pero mahirap.

Niloko ng babae ung lalake. Pinagpalit sa iba kaya sila naghiwalay. After many years, they met again. Nagsisisi ang babae at nanghingi ng tawad. She faced the guys hurtful words, followed the guy like his slave but still failed to get the forgiveness she needed. Na hit and run yung babae at namatay. Now, the scene showed  the guys regret and remorse. Crying and weeping beside the girls corpse.

It was too late.

"Kaya ikaw kapag niloko ka ni Theo, wag kang bitter."

I threw a glare at him while be chuckled. "Maghanap ka na nga ng trabaho o asawa, kuya para may pagka-abalahan ka naman at hindi ako ang ginugulo mo."

"Antayin mo lang. Kapag lumaki ang investment ko, magta-travel nalang tayo around the world. Tsaka ayoko ng asawa. Mag-aanak nalang ako. Mga tatlong panganay."

"Talaga lang ah. Wish ko lang sana may maloko kang babae."

The next day, kuya told me his plans to go back to our old house and start a business. Okay lang naman ako do'n at susuportahan ko siya. He planned to built a store for action figures or gundams. Ang tawag ko do'n toy store, ang sabi niya di daw 'yon toy store. Ewan ko sa kanya! Ang problema nga lang, parang ayokong bumalik sa bahay.

I also missed our old home, however, it's much comfortable living in this condo. Malapit pa sa trabaho ko.

"Ano na nga palang nangyari kay Dylan, kuya? May balita ka ba?" Hindi ko matiis na tanong.

"Ewan ko do'n. Sawa nang magsayang ng pera kaya buhay naman ang sinasayang. Suportado naman siya si Randell. Inaayos na nila ung mga kaso pero ayaw silang tantanan ng media."

Hindi dapat ako nagpupuyat ngayon dahil may pasok bukas pero eto ako ngayon at kumakain ng midnight snack habang nanonood ng koreanovela.

Hindi rin naman kasi ako makatulog. Until now, I felt guilty. I knew he deserved that but gosh! I really feel bad about it. It's always in the back of my mind and it felt like every music, everything I saw was taunting me. Yung mga entertainment news halos lahat tungkol sa kanya. Parang ipinamumukha nilang mali ako.

Kapag pumapasok sa isip ko ung itsura niya no'n, laging may gumuguhit na sakit sa dibdib ko. His eyes. The way it lose their light and turned gloomy sad. Ugh!

This thing was bullshït!

Kainis.

Nag-text ako kay kuya na gagabihin ako ng uwi dahil may OT kami. May bagong client kaya puspusan ang kumpanyang magpakitang gilas. Dahil dyan, ito kami ngayon, may mandatory OT.

Nasa batas na hindi dapat ginagawang mandatory ang OT. Desisyon dapat ng empleyadong gawin 'yon kaso, sinong may lakas ng loob na sabihin 'yon sa manager namin? Wala, kaya no choice.