The Virgin Lies (Published under LIB)

Chapter 30

Pasensya na kayo dahil ngayon lang nag-update. May pinagdadaanan lang si author ngayon. Yung mga nag message sa'kin pasensya na at di pa ko nag rereply. I'll make sure to respond later. Without further ado, here's the update. Pasensya na sa sabaw na chapter.

.•*•.

Halos buong araw kong binuro ang sarili sa loob ng aking kwarto. Wala kong balak lumabas dito sa ngayon.

My mind's jumbled up, unable to grasp the truth. I felt cheated and tricked. Dämn! Dahil sa alak nangyari 'to. Hindi na ko magpapakalasing kahit kailan.

I got a text from kuya. Sabi niya mananatili daw muna siya do'n. He also said that Dylan was missing. I couldn't help but snort on that one. Nawawala?

Yung siraulong nawawala ay nandito ngayon sa bahay at ginugulo ako. Ang sarap sabihin 'yon sa kanya pero siguradong magtatanong ng magtatanong si Kuya.

Someone knocked on my door and my frown deepened. "Iara, I prepared dinner. I know you're hungry. You didn't eat lunch earlier. I'll just wait here."

"Fvck off!" I shouted.

Siraulo! Malamang alam mong gutom ako at hindi kumain ng lunch! At sino kayang may kasalanan nito!?

Gosh! I'm really hungry. Kaninang lunch ko pa gustong kumain pero kapag pumapasok sa utak ko ang lalaking 'yon, napupuno ng galit ang puso ko.

Balak kong itulog nalang ang gutom kaso kapag pumipikit ang aking mga mata, yung mga pangyayari kagabi ang agad na pumapasok sa isipan ko. When I opened my eyes, naririnig ko naman siya.

Sabi nila, out of sight, out of mind pero sana sinama na nila lahat ng five senses dahil marinig ko pa lamang siya ay sumasabog na sa inis ng pakiramdam ko.

It's not that I didn't want to see him, it's just I was afraid that I would go berserk and kill him. No. No. No!

Hindi na ako ung maldita at palengkera na laging sumusugod sa kaaway para gumanti. I have changed and as much as I wanted to hurt him physically, I needed to control my emotions.

After an hour or two, my stomach grumbled wildly. Gutum na gutom na talaga ako. It's past 9 o'clock kaya hindi ko na talaga kaya.

Inilapat ko ang aking tenga sa pintuan. Wala na kong naririnig na kaluskos. Malamang umalis na 'yon. Wala naman siya sigurong balak mag overnight ulit.

I opened the door slowly and made little noise as hard as I could. Pagbukas ko ng pintuan ay kitang kita mula sa gilid ang salas.

I didn't see him so I sighed in relief. Pagkalabas ko ay kusina at hapag agad ang aking pinuntahan. My eyes caught the food that was covered on the table.

Inangat ko ito at agad na tumulo ang aking laway. Shocks! Mukang masarap ang mga nakahain o baka gutum lang talaga ako.

Kahit ano pa'yan, hindi ko pinigilan ang sarili kong kumain ng kumain. Siya ba talaga ang nagluto nito? Bakit ang sarap? Kailan pa siya natutong magluto?

Patapos na ko nang marinig kong bumukas ang TV. It let me know that I was not alone in the house. Tinapos ko agad ang aking pagkain at tinignan kung sino 'yon.

I was right. It was him watching TV.

"Have you eaten well?" Tinaasan ko lamang siya ng kilay.

Base sa itsura niya, kakagising lang nito. Did he slept on the sofa that's why I did not see him earlier. Likod lang kasi ng sofa ang nakita ko.

"Umuwi ka na, Dylan. Wala ka nang kailangan dito." He smiled a bit before turning his attention to the TV but I did not fail to see how his eyes suddenly became dull.