Isla Verde #5: All Sweet Nothings

Phase 3

I just published this again, pero mas nauna ang kwento na 'to sa Villareal series. Kaya asahan ang maraming pagkakamali. Haha.

Phase 3

If only I could bring back time of being free, I will. Kung noon pa lang ay naisip ko na ang kahahantungan kong ito ay 'di na sana dumating pa, sobrang bigat sa pakiramdam.

Nasasaktan ako, naiinis, nagagalit sa aking kalagayan. Sa aking sitwasyong ito, bakit sa lahat lahat ng tao ay ako pa? Kami pa ang nagkaroon ng ganitong pamilya, sa pamilyang ito pa ako naipit.

I drank another shot, the hotness of tequila filled my throat. I flinched. Mabilis kong ininom ang isang baso ng juice para matanggal ang guhit at init na dala noon sa akin. I should be sipping lemon and salt pero hindi ako sanay roon kaya juice na lang, at least matamis.

Alzhera and Lavern are talking, I could not understand because of my pre-occupied mind.

There's so much in my mind.

My mind is full of everything I never said. I couldn't voice out even if I want to scream the pain I'm feeling.

Sa ilang buwan kong nakakulong sa arrangement na ito ay ngayon ko lang ulit naramdaman ang makawala kahit papaano. Ang magawa ang kahit kailan ay hindi ko pa nagawa noon, ngayon lang may tumulak sa akin na gawin iyon.

They're right, ang alak ay nakakapagpagaan ng kalooban kahit sa sandaling oras lang. Para sa akin iyon ang epekto, sa iba naman ay pag-iyak. I'm crying, too, inside.

"Kung hindi mo lang sinaktan si Clayven, malamang ay ipaglalaban ka noon hanggang ngayon." Lavern soft voice suddenly came.

Ramdam ko na ang pamumungay ng aking mga mata pero wala pa naman akong initial sign na lasing ako, hindi pa naman ako makulit o maingay.

Huminga ako ng malalim.

"I hurt him because I knew this would be my end, masaktan ko man siya ng maaga o hindi ay heto pa rin ang mangyayari. Masasaktan pa rin kaming dalawa sa huli."

This would happen, this is my end. I'll just have to take everything slowly, I hope this work out. Hindi man ngayon pero sana ay sa mga susunod na taong magkakasama kami ni Minther.

He's too hard to be with, to be honest. I don't know how to talk without him getting annoyed, he's not talking to me without insults and I'd just take everything he'd throw at me.

Wala naman akong magagawa kundi ang ganoon lang, magpasensya at umasa na maaayos din ito kapag tumagal. Naiintindihan ko naman na nag aadjust siya dahil hindi siya sanay. I know he didn't really like this arrangement.

Alzhera gasped and shook her head while looking at me with sad eyes, I smiled.

Smile even it's fake. Ayaw ko namang mag-alala sila sa kalagayan ko.

"He's in love with you, Cade. Gagawa ng paraan iyon para sa inyo."

Kumunot ang noo ko. "Alam kong aalis din siya, iiwanan niya rin akong mag-isa dahil kailangan niyang mag-aral sa ibang bansa."

Clayven Carlos, he was my first love but we did not had a thing. Hindi ko siya naging nobyo o anuman, I can call us best friends who loved each other. Hindi ako pwedeng mag nobyo dahil masyado pa rin kaming bata noon. Puro lang pag-aaral ang dapat na gawin pero may pangako kaming hihintayin ang isa't isa.

But then, I need to obey everything my parents want. Hindi ako aangal doon, I still love my parents and family despite of this situation I am in. Alam ko naman na para sa akin itong ginagawa nila, to secure my future with a decent and rich family.