Mysterious Soulmate

Chapter 39 (under construction)

Angelie's POV

Nakalapag na rin kami sa wakas.

"Fix yourself bababa na tayo." Said mom.

"Opo."

Ngayon nalang ulit ako makakatungtong dito. Ang lungkot ko,

Sa tuwing makakakita ako ng kahit kapiraso ng paligid dito... Puro lungkot at sama lang ng loob ang naaalala ko.

Walang maganda puro panget.

Hindi pa man kami nakakatayo sa kinauupuan namin sa plane, nararamdaman ko na naman ang pagkasakal.

Nasasakal talaga ako sa pamilya ko, maaring pinangarap ng karamihan ang tagumpay ng pamilya ko pero hindi nila lubos na alam kung gaano kasasama ang mga miyembro dito.

Ewan lumalalim ang pananalita ko, basta gagawin ko na lang ang lahat ng kailangan tapusin dito nang makaalis na!

Pero kung magso-sorry si mommy sa lahat ng kabulastugang ginawa niya sa buhay ko, baka mapag-usapan pa kung aalis agad ako. Pero alam ko naman kasing malayong mangyari yun kaya ang lakas ng loob ko manghamon hahaha.

Hayyy mabuti pang idaan na lang sa tawa ang lahat. Gagawin kong inspirasyon ang mga taong naiwanan ko sa tunay kong bahay at tunay kong buhay.

Pansamantala babalik muna ako sa buhay ni Angelina Yohn Gonzaga, basta pangako pansamantala lang.

"Ija I'm sorry." A serious sentence came out from my mom's mouth.

Nabilaukan ako bigla sa sinabi ni mommy.

"Ha?" Naku ano bang nangyayari???

Sa sobrang lalim ng iniisip ko, kanina pa pala kami nasa loob ng sasakyan niya.

"What's wrong with you!?" Asked mom. Sobrang strict talaga.

"Anong sinabi mo ma?"

"Ohh... I said I'm sorry 'cause I lied to you, oo may napag-usapan tayo na after mong malipat ang lahat ng yaman mo sakin at kay Angelo ay makakabalik ka na sa Pilipinas. Sorry lahat yun ay hindi totoo hindi ka na makakabalik pa doon."

Akala ko kung ano na yung sorry niya... Yun lang pala.

Yun pala!?!?!? Teka! Anong pinagsasabi nitong babaeng 'to? Anong hindi na babalik?

"The thing is... I really like Stanly for you."

I was shocked. She looks serious kaya nakinig na lang ako.

"But..."

This is one of the things that I hate about mom, yung pasuspense feeling niya lagi teleserye yung buhay niya.

"Simula nung bata ka puro na lang kapatid mo ang inaalala ko to the point na napabayaan na kita." Mom is starting to cry.

"I'm sorry Angelie, I'm sorry!"

"Mom?"

"Sorry kung napabayaan kita!!! Si Angelo kasi eh yung kapatid mo napakasakitin niya noong bata kaya lahat ng pansin ko sa kanya napunta hanggang sa napabayaan na kita."

Napapaluha na rin ako.

"I'm really sorry Angelie I don't need your dad's wealth hindi ayun ang rason kung bakit kita pinabalik dito."

Naghahallucinate siya ng mga panahong yun ng bigla siyang tumahimik.

"I was diagnosed of a 4th stage cancer, ilang buwan na lang ako mabubuhay."

"Mom?" I was shocked I mean everything she's saying keeps on shocking me.

"Noong pinagbubuntis ko si Angelo naging sakitin ako at dahil sa mga medications ng walang hiyang doctor na yan! Nagka-tumor ako sa matres, it's too late na nung malaman kong naging cancer na siya."