Mysterious Soulmate

Chapter 5

Angelie's POV

Tumayo ang balahibo ko nang yakapin niya ako.

Napapikit ako at dinama ko ang moment na yakap yakap niya ko, hindi ko alam kung pipiglas ako o hahayaan ko nalang siya.

It's like that... I never felt so happy and alive, bakit ganito ang nararamdaman ko?

Bakit every second and every moment nabibigyan ako ng comfort ng yakap niya? And I feel so secured and it's a good thing.

Hindi ko maintindihan ang nangyayari sa'kin ngayon.

Hindi ko inaasahang yayakapin niya ko and I never thought him chased me just to say Im sorry.

The thing that he did? That was unrealistic, parang makikita mo lang ang ganitong scenario sa mga babasahing libro pero when I looked at him...

I saw the guilt on his face and he look so desperate to hear me say apology accepted.

Pumiglas ako sa pagkakayakap ko sa kanya at tinitigan ko siya ng matagal.

Matagal na matagal, gusto kong malaman kung sincere siya o maiintimidate siya sa sasabihin ko

Pero tuwid siyang nakatingin sakin and that eye of his, it's magical at pinakakabog neto ng husto ang dibdib ko.

I sighed and I spoke.

"I accept your apology and thank you." I said on a voice of a satisfied lady.

Relief enters on his whole self and he's so happy that he want to embrace me again but I parry it.

Nagthankyou nalang siya ng paulit-ulit ng maramdaman niyang ayoko na siyang yumakap sakin.

Baka kasi mabaliw na'ko kapag maramdaman ko ulit yung init ng pagkakayakap niya, at ayoko siyang masanay hehe.

Now that we're ok? Im so happy.

I sighed on the thought...

Hmmm malamang hindi na'ko awayin neto matapos ang lahat? Masasayang ang effort niya diba?

He's a serious silent type of a man and I never expected seeing him like what he is a while ago.

Makikita mo ang umaapaw na ka pride-an sa pagmumukha niya kapag normal days pero kanina sobrang nakakapanibago.

He's hiding his true self, hmm misteryoso ka pala.

As of now naghihintayan lang kami kung sino ang unang magsasalita...

Pero syempre bilang babae, ayokong gumawa ng first move.
Bahala siya at isa pa na eenjoy ko narin naman ang moment.

Until he spoke.

"What are we still doing in here?" He asked.

"I should ask you the same question." I said.

He smirked "C'mon let's go back to my office."

He offered me the job at pumayag na rin ako. Kung matino akong babae alam ko dapat hindi na'ko pumayag pero yung apartment ko nga diba? Kaya pumayag na rin ako hihi.

Pero sa tingin ko hindi talaga ang apartment at savings ko ang dahilan eh, nakatatak na kasi sa isip ko kanina na wala na'kong babalikan dito its like that...

I want to say In your face Stanly! at pinakawalan mo ko hehe pero sadyang magaling siya mag manipula ng mga tao sa paligid niya at isang offer lang sa'kin ay napapayag na niya ko. Hmm now I know why they call him Miracle Worker.

"It is official now that you're my secretary in this company." Sabi niya sa boses na nakagawian ko.

Yung boses pang businessman hayy a professional will always be a professional.