Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Uçağa bindiğim gibi kulaklığımı taktım. Hostesin uyarmasına rağmen de telefonumu kapatmadım. Sadece uçuş moduna aldım.
Cam kenarında ve ön tarafta olduğum için rahattım. Başımı cama yasladım. Uçak yükseldi. Yükseldi. Yükseldi.
Bulutların arasından geçmeye başladığımız an kolumdaki yara sızladı.
Rengi bembeyaz oldu. Bulutlar gibi...
Bulutların yumuşaklığını hisseder gibi oldum. Ve sanki bir anda kayıp düşer gibi. Zihnim yine yapamadığım bir hatıraya gebe kalırken gözlerimi kapattım. Bulutların üzerinden yere düşüyorum. Biri sımsıkı tuttu beni...
Gökte süzülüyordum. Kimse yoktu. Ama beni tutan bir şey vardı. Ben onu görmüyordum.
Gözlerimi açtığım an göz yaşım yarama damladı.
Uçak yolculuğu bittiğinde babam aldı beni. Eve doğru giderken de Beste ile kavga ettiğimi bir süre oradan uzak kalmak istediğimi söyledim. Babamla tekrar döndüğümde de barışacağımı...
"Hadi bakalım. Dargın kalmayın hiç. Orada hastalandığını duyduğum için gelmene izin verdim. Biraz kafa dağıtır geri döneriz."
Kafamı salladım ve cama yaslandım.
Babam çok anlayışlı bir insandı. Onun bu huyunu çok seviyordum.
Sitenin girişine geldiğimizde bir şeyler anımsadım.
"Baba. Dursana. Ben eve kadar yürümek istiyorum." dedim.
Arabayı durdurdu.
"Tamam geç kalma çok." dedi.
Arabadan inip etrafıma baktım. Çocuklar sitenin parkında oynuyordu. Birkaç kişi daha vardı gezen. Yürüyüş yolunda koşan kişiler de vardı.
"Derin! Döndünüz mü?"
Bana doğru yaklaşan benim yaşlarımda bir kız... Bana mı sesleniyordu?
"Evet de sen kimsin?"
"Nasıl ben kimim?"
Kızı dikkatlice inceledim.
"Ne! Hesim gitti mi!" diye bağırdı.
Gözlerimi büyüttüm. Benden çok başka biri ile konuşuyor gibiydi.
