Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Alıştığın bir şey sonuçta. Bunu hayatın boyunca benimsemişsin. Şaşırmadım."
Güldüğünün sesini duydum. Düşüncelerimi okuduğu için aslında benim de yalan söylediğimi anlaması zor olmadı. Bana hangi konuda yalan söylüyorsun Hesim?
'Yan etki konusunda sadece. Bir yan etkisi var. Ama bunu öğrenmene de gerek yok. Çünkü hiçbir zaman böyle bir şey gerçekleşmeyecek zaten.'
"Artık bana dokunma süren yok mu?" diye sordum konuyu değişmek için.
"Eskisi kadar zorlanmıyorum." "O zaman uyurken bana sarılır mısın?"
Bunu demem ile yanım çöktü.
"Annen yemek hazırlayacak ama."
"O zaman annem çağırınca uyandırırsın."
Yatağa uzandım. O da yanıma uzandı.
"Seninle ilgili öyle planlarım var ki.."
Kıkırdadım. "Neymiş o planlar?"
"Şu hayatta hiçbir kimsenin yapamayacağı şeyleri yaptıracağım sana." Kahkaha attım buna da.
"Fantastik bir hayatı yaşıyorsan, tam yaşamalıyız."
Gözlerimi kapattım. Kokusunu içime çektim.
"Teşekkür ederim."
Zihnim gerçeklikle yokluk arasında gidip gelirken aslında hiçbir şeyin gerçeklikle alakası olmadığını düşündüm. Bu yaşadığım şey gerçeklikle uyuşmuyordu.
"Derin."
Gözlerimi araladım.
"Derin, yemek hazır kızım."
"Geliyorum anne."
Annem kapıyı kapatıp çıktığında karnıma dolanan kolu hissettim.
"Hesim?"
Ses vermeyince yüzüne yaklaştım. Nefesi düzenliydi. Uyuyordu.
"Efran?"
Kolu gevşeyince, "Uyuyakalmışım." dedi.
"Şey yemek yemeye gideceğim."
Yanından kalktım. "Tamam ben buradayım."
Odadan çıkıp mutfağa gittim. "Afiyet olsun." dedim. Babam baş köşede oturmuş Yağız da karşıma oturmuştu.
"Atıf çocuklar da çok sıkıldı, bu hafta da yıllık iznime ayrılacağım. Diyorum ki hep beraber ablamların yazlığına gidelim?"
