Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Derin sakin ol. Ölü değilsin. Sadece bedenin on beş gün gibi bir süredir aç kaldığı için ölü bir beden gibi tepkilerin. Yakın zamanda da aynı ölü bir beden gibi şişmeye ve kokmaya başlayabilirmişsin. Ama ben aileni evden uzaklaştıracağım. Şimdi sen yatağa yat. Kötü düşünmemeye çalış. Ben yanındayım.'
Yatağa uzandım. Midem çok kötü bulanıyordu. Ellerim titrerken üzerimdeki tişört sıyrılıp çıkarıldı. Altımdaki eşofman da çıkınca biraz olsun utandım.
İç çamaşırlarımla kaldım tek.
Hesim vücuduma beyaz bir şeyler dökerken ellerimi sabit tutmaya çalıştım. Bedenim elimde olmadan titriyordu ve sanki hava dolmuş gibi içime sığamıyordum.
Nefes almaya çalıştım. 'Bunlar tuzla karışık sinposyum. Vücudunun şişmesini ve kokmasını engelleyecek. Birkaç saat böyle kalmalısın. Annen buraya gelemeyecek korkma. '
Gözlerimden yaşlar akarken, "Korkuyorum." diye fısıldadım. Alnıma soğuk elleriyle dokundu.
"Şşh korkma. Bak ben burdayım."
Yatak da yanıma oturdu. "Canım yanıyor." Sarsılarak ağlamaya başladım. Midem fokurduyor karnım kasılıyordu. İki büklüm oldum.
Beni kucağına alıp göğsüne yasladı. "Geçecek. Özür dilerim. Çok özür dilerim." Saçlarımı okşadı.
Çıplak bedenim onun bedeninin üzerinde ufacık kalmıştı. Çektiğim acı yüzünden utanamıyordum da.
Aksine varlığı rahatlatıyordu. Titremeye başladım.
"Efran." diye fısıldayabildim en son.
Efran kucağındaki baygın bedeni izledi bir süre.
Kendine lanet okuyordu. Onu götürmemeliydi kendi dünyasına.
Acı çektiğini biliyordu. Şu an nefes almadığını da biliyordu. Öldüğünü de biliyordu. Onu iyileştirmesi gerektiğini de biliyordu. Ama onu ölü bir şekilde tekrar dünyasına götürürse insan olarak dönemezdi oradan. Ama öldü.
Derin öldü ve Efran göz yaşlarını Derin'in minik bedenine akıttı. Minik ölmüştü. Miniği ölmüştü.
Artık kendini kontrol etmeyi bıraktı. Ne görünmezlik kaldı ne de Derin'in ailesi üzerindeki etkisi. Her an odaya girebilirlerdi.
Efran'ı da görürlerdi. Derin'in ölü bedenini de.
Ama Efran umursamadı. Ağladı. Koca yürekli adam minik kız için ağladı.
