Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
"Derin." Sinirle yüzüme baktı. Sonra kolumu tutup kendine çevirdi.
H harfi şeklindeki yara izim koyu kırmızı bir şekilde parlıyordu. Timur koluma baktığı an söndü. Yok oldu.
"Bu ne? Kaçtır dikkatli bakıyorum. Bak şimdi de yok oldu!"
Berkay Beste'yi sakinleştirmekle meşguldü.
"Bir çeşit ilüzyon." dedim. Kolumu serbest bıraktı.
"Neler oluyor?"
Başını sımsıkı tuttu.
"Zihnimde bir oyun var. Sanki bir şeye ikna edilmişim bir şeye inandırılmışım onu yapmak zorundaymışım gibi! Senin yakınına gelemiyordum. Kendimi bunun tersine inandırana kadar."
Kaşlarımı çattım.
Hesim onu etki altına almıştı. Ama o bu etkinin tersine inandırmış ve o etkiyi yenmişti.
"Timur sakin ol. Hiçbir şey anlamıyorum."
Annemler odaya girdiği an Beste teyzeme koştu.
"Ne oldu burada?"
"Ufak bir oyun oynadık. Beste ciddiye aldı." diye açıkladım.
"Oyun mu?" diye bağırdı Berkay.
"Bu şeyi yaşadık!"
Derin bir nefes aldım.
"Uzatmayın küçük bir oyun."
Odadan çıkıp dışarı koştum.
"Bunu düzeltmek için çabalasana Efran!" diye bağırdım.
"Neden bu şeyi düzeltmiyorsun!"
Etrafıma bakındım.
"Hesim?"
"Çabalıyorum. Olmuyor."
Ne? "Ne demek olmuyor?"
"Düşüncelerini de okuyamıyorum."
Gözlerimi sımsıkı kapattım.
"Neden oluyor bu?" Bir bağırış sesi duydum.
Sonra Hesim göründü ve yere yığıldı.
"Efran!" Yanına diz çöktüm.
"Ne oluyor?"
"Ceza. Ceza." diye fısıldadı. Yerde kıvranıyordu.
"Korkuyorum bana bak." dedim. Yüzüne donunamadım. Aşırı sıcaktı.
