Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 20

Ik zwaaide mijn benen over de rand van het bed. Het deed pijn, maar dat maakte me niet uit. Ik was blij om hier weg te mogen. Mijn vrienden hadden me mijn kleren eerder al gebracht, zoals ze al een keer eerder hadden gedaan. De enthousiaste verpleegster die in de ziekenzaal leek te werken was aardig, maar ik wilde niet te vaak in deze bewelmende ruimte liggen. Ik stapte uit bed en rilde toen ik de koude lucht die door de open ramen kwam langs mijn benen voelde strijken. Snel stapte ik in een van mijn lange zwarte spijkerbroeken om mijn benen warm te houden. Toen draaide ik me om naar de deur, ik wilde niet te laat komen voor de les Dierentalen.

'Tom! Serieus?' Zei ik beledigt toen ik hem in de deuropening zag staan.

'Wat,' zei hij met een grijns op zijn gezicht.

'Hoe lang sta je daar al?' Hij kon niet veel hebben gezien, maar ik was beledigt omdat hij niks had gezegd.

Hij haalde zijn schouders op, 'lang genoeg om je benen te kunnen zien.'

'Moet ik die grijns van je gezicht afslaan of ga je vanzelf wel weg?'

'Eigenlijk wilde ik met je naar Dierentalen lopen, als je je daar goed genoeg voor voelt natuurlijk,' zijn blik werd wat serieuzer aan het einde van de zin. Misschien interesseerde het hem toch nog wat hoe het met me ging.

'Ik voel me prima,' zei ik hooghartig terwijl ik mijn blik op het kantoortje wierp waar de verpleegster zat. Ik zwaaide naar haar om aan te geven dat ik weg zou gaan. Ze keek bezorgt maar vriendelijk terug en glimlachte naar me om te laten merken dat ik weg mocht gaan.

'Nou, kom op dan. Gebruik die mooie benen van je en loop met me mee naar Dierentalen.'

Okay, hij gaf duidelijk niks om me. Waarom had ik nog hoop. Ik wist dat hij egoïstisch was, ik moest mezelf niet bedriegen.

'Als je nog een keer iets zegt over mijn benen, zal mijn knie binnenkort je klokkenspel raken,' siste ik terwijl ik langs hem door de deuropening liep.

Eerst bleef hij als versteend staan, maar toen riep hij achter mij aan, 'Ik kijk er naar uit!' Ik deed mijn best om hem gewoon te negeren en door te lopen, ik had belangrijkere dingen te doen vandaag. De bijles van vanmiddag bijvoorbeeld. Daar mocht ik me nu alvast wel op voorbereiden.

X

'River, goed om te zien dat je uit de ziekenzaal bent. Ik hoopte al dat je vanmiddag zou kunnen komen. Het is belangrijk dat we hiermee oefenen.'

'Hey,' ik stak mijn hand op als een soort van groet, 'ik heb mijn ketting wel mee, maar ik heb hem maar niet om gedaan.'

'Dat is voor nu ook niet nodig. Ga daar maar even zitten ofzo. Ik moet nog even wat pakken.' Aranka liep achter haar bureau vandaan en naar een van de kasten tegen de muur van het lokaal. Transformatie lokalen waren misschien wel mijn favoriete lokalen, wat in het begin van dit schooljaar nog al ironisch was geweest. Aan de muren hingen vrijwel overal posters die de transformaties stap voor stap lieten zien en de plekken muur waar geen posters hingen, waren meestal bedekt met een kast. Deze kasten waren groot en van een donkere kleur hout gemaakt. In de onderste helft zaten lades, maar daarboven zaten deuren die voornamelijk van glas waren met een houten skelet. Achter het glas stonden potjes en schedels, zoals bij het biologie lokaal. Sommige gruwelde bij de aanblik van de rare voorwerpen achter de raampjes, maar ik vond ze indrukwekkend. De lokalen roken wat stoffig, maar niet bedrukkend. Er kwam door de kieren bij de ramen vaak een tocht naar binnen die rook naar de natte aarde buiten. Het was een fijne plek om te zijn omdat het niet als een school lokaal voelde, eerder als een lab.

Aranka kwam terug lopen met een vuurblusser, die ze op haar bureau zette.

'Oh,' was het enige wat ik uit wist te brengen.