Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 37

Dit was waar de school drie weken naar uit had gekeken. Als ik naar de aula keek, had ik dat niet verwacht. Ik had me hier het hele jaar op verheugd als ik had geweten dat het zo groot zou zijn. De aula was versiert met meer bloemen dan ik ooit had gezien. De zoete geur die in de hele aula hing gaf aan dat alle planten echt waren. De relingen van de serre, aan het ene uiteinde van de hal, waren bedekt met een soort klimop waar witte bloemen tussendoor groeiden. De pilaren die de serre ondersteunden waren ook bedenkt met klimop, maar deze klimop had geen bloemen. Mijn blik ging naar het plafond waar bijna onzichtbare draden hingen waar blauw schitterende kralen of edelstenen aan geregen waren. Het leken wel kleine regendruppels die elk moment van het plafond naar beneden konden vallen. Het laatste beetje zonlicht dat door een raam boven de grote deuren van de ingang naar binnen viel, lande op de regendruppels en deze weerkaatste het licht zo dat er kleine lichtvlekjes op alle muren vielen. Het was een prachtig gezicht.

Alle deuren naar de hal hadden een andere bloem die de bogen rond de deur bedekte. De oost en west toren hadden allebei zo'n eigen boog. De oostboog, waar ik doorheen kwam, was bedekt met dahlia's. De binnenkant van de bloem was paars, maar deze liep verder naar de buitenkant van de bloem over naar een bijna witte kleur. De westboog was moeilijker te zien, maar vanaf waar ik stond kon ik in elk geval opmaken dat de bloemen ook paars waren. De binnenkant van de bloem was geel en de bladeren waren puntiger.

'Lotus bloemen,' zei Tom, die naast me was komen staan. 'De boog van de ingang vind ik persoonlijk het mooist.' Ik draaide mijn hoofd naar de ingang toe. De boog was bedekt met het groen van bladeren en af en toe zaten er bloedrode vlekken tussen. Rozen.

'Hoe hebben ze dit voor elkaar gekregen?' Vroeg ik aan Tom.

'Ik denk dat ze de boog eerst met gaas hebben bedekt en toen de bloemen erin hebben geweven, maar als je het echt wil weten moet je het aan Aranka vragen." Ik bleef liever uit de buurt van Aranka. Zo graag wilde ik het toch niet weten.

'Ik dacht dat je een date had,' fluisterde Tom in mijn oor met een duivelse glimlach. 'Nu sta je hier toch mooi alleen.' Zijn adem voelde als een plagende warme streling tegen mijn nek. Het maakte niet uit. Ik wist zeker dat Jesper er zou zijn. Ik had hem niet voor niks een paar dagen geleden verteld om naar het bal te komen als een aubergine. Ik keek om naar Tom, die bijna te dichtbij stond, en zag vanuit mijn ooghoeken een zwart kapsel boven een groepje meiden uitsteken.

'Niet voor lang. Wie is jouw date, als ik dat vragen mag?'

'Sky is mijn date,' zei Tom trots. 'Als Rachel en Sophie het kunnen doen, kunnen wij het ook,' zei hij toen hij zag dat ik moest lachen.

'Ik denk dat het voor Rachel en Sophie toch iets anders ligt,' zei ik grijnzend. Tom keek alleen maar verbaast. 'Maar er is niks mis mee hoor. Ga je de tango nog met hem dansen?'

'Tuurlijk, ik houd van de tango. Beste dans ooit,' zei hij overdreven.

'Dan moest je maar eens zorgen dat je je date vond. Nu sta je hier toch nog mooi alleen.' Ik zwaaide naar Tom terwijl ik hem onder de nu paarse boog achter liet en ik naar Jesper toe liep.

Ik tikte Jesper op zijn schouder. Het was bijzonder moeilijk gezien zijn lengte, maar hij voelde het toch en draaide zich naar mij om.

'Oh, hey. Ik zocht je al!' Zei hij blij.

'Ik ben moeilijker te zien. Te klein,' zei ik schaapachtig.

'Niet té klein. Gewoon,' hij haalde zijn schouders op, 'iets minder lang dan je medemensen.' Ik lachte.

'Je ziet er geweldig uit trouwens.' Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stromen. Ik zag er goed uit; moest hij nodig zeggen. Zijn pak zat hem geweldig. Het colbert en de pantalon waren matzwart met de stiksels een donkerblauwe kleur. Zijn vlinderdasje en zijn pochet waren aubergine. Subtiel, maar toch opvallend. Zijn pak complimenteerde, wonder boven wonder, zijn lange slungelige lichaam. Zijn schouders zagen er breder uit dan normaal, maar het stond hem goed. Ik had de aubergine jurk aan die mijn moeder een week geleden naar me toe had gestuurd. De bovenkant was van een glimmende stof die zich nauw om mij heen sloot. Over mijn schouders liepen twee dunne bandjes. Vlak onder mijn borstkas zat doorzichtige stof vast aan de glimmende onderjurk. De doorzichtige stof was langer dan de onderjurk, die ongeveer tot halverwege mijn bovenbenen kwam, en kwam vooraan tot aan mijn knieën. Achter was de doorzichtige stof wat langer en kwam het tot halverwege mijn onderbenen.

'Dank je, jij ook,' zei ik. Er begon een slome muziek te spelen en meteen racete iedereen naar de muren van de aula toe. Blijkbaar had niemand zin om te schuifelen, hoe apart.

'Mag ik deze dans van u?' Vroeg Jesper terwijl hij netjes door zijn knieën heenboog.

'Oh nee, we gaan dit toch niet echt doen?' Jespers wenkbrauwen schoten vragend omhoog.

'Je had toch geen danceparty met disco muziek verwacht?'

'Nee, disco is ouderwets. Ik had eerder...' Ik moest even nadenken. Wat had ik verwacht? 'Een punkrock band verwacht,' zei ik met een grijns.

'Ga je nog met me dansen? Mijn benen beginnen pijn te doen,' zei Jesper, nog steeds in zijn buigende houding.

'O, ja. Tuurlijk, sorry.'

'Geeft niet, als we maar kunnen dansen.' Voorzichtig schuifelde ik achter Jesper aan naar het midden van de hal. Een paar andere leerlingen hadden zich nu ook op de 'dansvloer' gewaagd en dus waren we gelukkig niet de enigen die er stonden te dansen.

Ik was veel te klein in vergelijking met Jesper. Mijn hoofd kwam net bij zijn borstkas. Het was vast een raar gezicht om ons te zien dansen, maar ik lette niet op de mensen op ons heen. Toen ik eenmaal op had gekeken naar Jesper was mijn blik daar blijven hangen. Zijn ogen waren scherp op mij gericht en hij hield mijn handen vast alsof hij nooit los wilde laten. Of misschien was het mijn verbeelding.

De kralen aan het plafond wierpen het laatste licht van de zon op de mensen die onder ze door danste en de zoete geur droeg bij aan het magische gevoel dat was ontstaan. Niemand was getransformeerd, maar toch was een soort stille eerbied voor onze andere vorm. Ik had nog nooit een soortgelijk feest meegemaakt en ik vroeg me af waarom mijn ouders nooit aan deze feestdag hadden gedaan. Ik was nieuwsgierig naar hoe andere mensen dit vierde. Of het feest op alle scholen zo gevierd werd.

Ik had niet vaak gedanst, maar het maakte niet echt uit. Jesper en ik bewogen over de vloer alsof deze uit wolken bestond. Licht, bijna zwevend. We leken een persoon terwijl we samen nummer na nummer weg danste en ik vergat al mijn problemen. Het was een van de beste momenten van mijn leven.

----------------------

:) - Hier zaten veel kleding termen in, sorry daarvoor.

Ugh, ik wil hier van alles over zeggen, maar dat kan ik niet doen. Alles wat ik er voor nu over zeg is: het spijt me echt heel heel heel erg. Dit hoofdstuk doet ook pijn aan mijn hart. (Voor alle mensen die het telkens vragen, deze vrijdag komt er weer een nieuw deel)

Tot schrijvens - L