Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 36

Het leek erop dat meer mensen niet aan een jurk voor het bal hadden gedacht. Rachel natuurlijk wel, maar Sophie niet. Ze kon er gelukkig via Rachel een krijgen. Blijkbaar had Rachel goeie contacten binnen de modewereld. Toen ze aan mij aanbood om een jurk voor mij te regelen bedankte ik haar en zei ik dat het niet nodig was. Ik had thuis nog een jurk liggen die perfect leek voor het bal.

De hele school was in de stress voor het bal. De gangen waren nu niet meer gevuld met gefluister over mijn gym incident, maar met gefluister over geheime liefdes en dates. Zelfs Sarah leek te vergeten dat ze mij moest pesten. Het was grappig om te zien hoe iedereen in paniek naar een jurk of een date of het perfecte accessoire zocht terwijl ik bijna alles al had geregeld. Ik moest alleen nog mijn moeder bellen over mijn jurk. Ik zag ertegen op en stelde het zo veel mogelijk uit. De laatste keer dat ik haar had gebeld was vlak na het incident en ik had gesmeekt om naar huis te mogen. Ik wist vrij zeker dat ze van Lydia gehoord had over het feit dat ik langzaam gek was geworden, maar ze had me niet geprobeerd me te bellen of te schrijven. Typisch. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op mijn over elkaar geslagen armen. Het was te warm in het geschiedenis lokaal en ik kon elk moment in slaap vallen.

Nog vijf minuten. Ik volgde de trage wijzers van de klok die tegen de muur hing. Jan, de geschiedenis leraar, bleef maar door dreunen over... iets. Het was waarschijnlijk toch niet belangrijk, dus het maakte niet echt uit.

Nog twee minuten. De dag was al bijna voorbij. De week was al bijna voorbij. Het jaar was al bijna voorbij. De tijd ging te snel.

Nog een minuut. Ik sloeg mijn boek alvast dicht en begon stilletjes op te ruimen. Ik zag dat Tom hetzelfde deed. De rest luisterde nog naar het dreunende verhaal van Jan.

De bel ging. De les was voorbij, eindelijk. Ik stond op en zei tegen de andere dat ik nog iets moest doen en dat ik alvast weg ging. Toen liep ik naar buiten. In mijn ervaring had ik daar het beste bereik.

Ik zuchtte en zette me op een bankje neer. Het was niet zomaar een bankje. Het was een bankje dat met zorg uitgekozen was. Een bankje dat zo ver mogelijk bij de hortensia's weg lag. Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak en toetste zonder er bij na te hoeven denken het nummer in. Mijn mobiel ging angstvallig vaak over voordat mijn moeder opnam en even was ik bang dat ze niet op zou nemen.

Toen klonk er een klik aan de andere kant van de lijn, 'hallo, met Alicia van Horenk & co. Waar kan ik u mee helpen?'

'Met een jurk, voor een bal, waar ik nog nooit van gehoord heb,' antwoordde ik.

'River! Hey!' Zei mijn moeder ineens enthousiast.

'Hoi mam, hoe is het?'

'O, alles gaat zijn gangetje. Druk, zoals altijd. Hoe gaat het met jou?'

'Prima. Ik neem aan dat Ly- de zuster die voor de school werkt je heeft gebeld over alle toestanden?'

'Ja, een aardige vrouw trouwens. Hoe gaat het daarmee? Ik hoorde dat je medicijnen kreeg. Hoe werken die voor je?'

'Perfect. Ik merk het bijna niet meer. De medicijnen lijken heel erg te helpen. Lydia zegt dat ze zo'n vier uur horen te werken, maar ze lijken het voor mij de hele dag prima te doen dus dat is mooi.'

'En je denkt niet dat je beter... je ketting om kunt houden?' Ze zei het heel voorzichtig. Geweldig dat Aranka ook had gebeld en meteen even haar diagnose mee had gegeven.

'Nee, dit werkt prima voor mij. Daarnaast weten we niet eens zeker of het door een gebrek aan transformeren komt. Had een lerares je daarover gebeld?'

Ja, ene Ardi? Arenk?' Mijn moeder leek naar de juiste naam te zoeken. Ik zuchte.

'Aranka?'

'O, ja die,' zei ze opgelucht. 'Die heeft me ook nog gebeld. Ze zei dat je van school af wilde. Niet wilde transformeren.' Haar stem klonk nu bezorgder dan hij ooit had geklonken en ondanks dat de zon scheen moest ik een arm om mezelf heen slaan omdat ik het koud kreeg. 'Ik snapte het niet helemaal, maar ze zei dat het jouw keuze was. Iets over een incident waar ze eerder over gebeld had, maar dat kon ik me niet helemaal herinneren.' Typisch. Werk was altijd belangrijker dan je eigen dochter.

'River, weet je zeker dat je de juiste keuze maakt?' Ook typisch. Mijn moeder had me altijd al te veel vertrouwd met mijn eigen keuzes. Ze ging me niet proberen te overtuigen om dit toch niet te doen. Dat paste niet bij haar. Zelfs toen ik op mijn tiende had gezegd dat ik een brandweerpaal in mijn kamer wilde hebben die naar de verdieping eronder ging had ik die gekregen. Dat ik in de eerste week mijn been had gebroken was een kleinigheid. Het was immers mijn eigen keuze geweest. Als ik er maar gelukkig van werd. Ik zuchtte.

'Niet honderd procent, maar ik zal het voor het einde van het jaar wel zeker weten. Zo niet, dan moet ik alsnog de beslissing nemen, dus dan doe ik dat.' Dat mijn ouders me zo veel lieten doen had ook voordelen. Ik had geleerd goed met moeilijke beslissingen om te gaan.

'Zorg dat je kiest wat jou blij maakt, River,' het was even stil, 'je zei iets over een jurk? Een bal?'

'Oh, ja!' Ik werd iets opgevrolijkt toen ik me herinnerde waarvoor ik eigenlijk belde. 'Ik heb een jurk nodig voor het Flora en Fauna feest.'

'Ik wist niet dat dat nog bestond,' mompelde mijn moeder wat afwezig.

'Het bestaat nog, maar ik heb wel een jurk nodig. Ik kan moeilijk tegen mijn date zeggen dat ik naakt kom.'

'Je hebt een date!' Het klonk niet eens als een vraag, het klonk eerder als een eerder een "ben je helemaal gek geworden" en het was vrij beledigend om eerlijk te zijn. Blijkbaar zag mijn moeder het voor mij als onmogelijk om een date te hebben. Fijn, als je moeder zo veel vertrouwen in je had.

'En bedankt, mam,' zei ik sarcastisch.

'Sorry River, het is gewoon een heel groot iets. Ik had niet verwacht dat je, um, zo snel een date zou hebben?' Ik lachte.

'Je bent verschrikkelijk in liegen. Dat klonk meer als een vraag dan een excuus.' Mijn moeder begon ook te lachen.

Toen ze uitgelachen was vroeg ze, 'moet ik een nieuwe jurk voor je kopen?'

'Nee, ik weet de perfecte jurk. Mijn kast, hij is aubergine.'

'Een aubergine?'

'Nee, mam, dat is een kleur. Donker paars, zeg maar.'

'O, oke. Dan ga ik opzoek naar een paarse jurk. Je weet zeker dat je hem nog past?'

'Dat hoop ik dan maar. Je kunt het gewoon via de post sturen, toch?'

'Geen probleem. Ik ga graven in je kast. Tot later!'

'Dank je mam. Tot later.' Ik glimlachte toen ik ophing en liep vrolijk weer de school binnen.

-----------------------------

:) - Ha, ha, ha, dit was een saai hoofdstuk. Sorry.

Het is al vrijdag en ik ga dood van de stress voor de Toetsweek, maar hier is het beloofde hoofdstuk.

ALSO 5K READS! DAT IS ZO GAAF, IK DANK U ALLEN!!!!

Tot schrijvens - L