Kiralık Aşk -Rüzgarlı Günler

*17

Defne, içeriden duyduğu sesle, elindeki çatalı yere düşürür.

"Defneeeeğğğğ! Üzerine başka bir şey giy!"

İlk defa, Ömer'den böyle bir tepkiyle karşılaşan Defne, küçük dilini yutmuştur adeta. Ağzı ufacık açılır ve elini çenesinin altına getirip, ağzını kapatır. Sonra sırıtmaya başlar. Ömer'in kendisini kıskanması çok fazla hoşuna gitmiştir. Durduğu yerde, öylece kalakaldığını fark ettiği an, koşar adım yukarıya çıkar ve altına bir tayt, üzerine de kısa kollu bir t-shirt geçirip, aşağıya iner. Mutfağa geldiğinde, Ömer'in sofrayı hazırlamış olduğunu görür. Ömer, Defne üzerini değiştirdiği için mutlu olmuştur ama bunu çaktırmaz. Defne, Pamir ve Rüzgar'ı çağırır, hep beraber sofraya otururlar.

Pamir: Eee kuzen. Sen şimdi bayağı işsiz kaldın he?

Pamir'in ağzından çıkan her cümle, Ömer'in sinirine dokunuyordur. Ömer, sakinleşmek için sürekli kendine direktif verdiği bir kahvaltı yapmaktadır. "En kötü döverim" diye geçirir içinden. Bu, "Ömer sakinleş" cümlesinden daha etkili olmuştur Ömer için.

Ömer: Yani... Öyle de denilebilir.

Rüzgar: Babamın şirketi var ki. Patron o. Nasıl işsiz kalsın?

Pamir: Kendi şirketine gitmiyor ama. Gittiğini gördün mü hiç?

Rüzgar: Ben doğmazken gidiyormuş.

Ömer ve Defne "doğmazken" kelimesi karşısında küçük bir kahkaha atarlar. Rüzgar ise bu duruma aldırmaz ve kahvaltısına devam eder.

Pamir: Eee Defne, konuşamadık. Kaç gündür. Hiç arayıp sormuyorsun?

Defne, Ömer'in delici bakışlarının karşısında, zoraki gülümsemelerle Pamir'le muhattap gözükmemek için direndikçe, Pamir sanki Defne'nin üzerine oynuyordur. Fark ettiği durum karşısında oldukça sinirlenir ama ses etmez;

Defne: Görüyorsun ya. Kaç gündür. Neler neler neler. Kendimi bile arayamıyorum yani.

Pamir: Sen de haklısın tabi. Yeni düzen vs. Yorulmuşsundur. Belli zaten her halinden. Eski Albertine gitti, yerine evli barklı kadın geldi sanki.

Ömer, "Albetine" kelimesi karşısında deliye döner, Defne ise öksürmeye başlar. Rüzgar'ın masada olması, Ömer'in elini, kolunu ve ağzını bağlamamaktadır. Defne, biraz öksürdükten hemen sonra, hatta öksürmeyle beraber;

Defne: Yani ben hala aynı benim. Hep evli barklıydım. Yani... Seninle tanıştığımdan beri.

Pamir, istediğini yapmayı başarmıştır. Defne ise gerginlikten ölecek raddedir. Ömer, yemek yemeyi bırakır, dudaklarını parçalayacak derecede yemeye başlar. Rüzgar ise hiçbir şeyden habersiz, karnını doyuruyordur. Ömer'in pek katılmadığı, kahvaltı masasındaki havadan sudan sohbetin ardından, Pamir gitmek üzere kalkar;

Pamir: Defne hazırlan istersen beraber çıkalım.

Defne, Ömer'in gözlerinin içinde sığınacak bir yer kalıp kalmadığını azıcık sorguladıktan sonra;

Defne: Ben bugün de işe gelmeyeceğim. Yarın zaten şehir dışına gidiyoruz. Bir süre yokum yani.

Pamir: İşler... Aksatmazdın sen...

Defne tam cevap verecekken, telefonu çalar ve Pamir'e "görüşürüz" diyerek, orta kata çıkar.

Ömer, daha fazla dayanamaz;