Kiralık Aşk -Rüzgarlı Günler

*9

Rüzgar, Neriman, Koray, Pamir ve Necmi beraber yemek yerler. Yemeğin ardından, Rüzgar'ın isteğiyle, Nihan'ı ararlar ve beş yaşına basmak üzere olan oğlu İso ile beraber Neriman'ların evine gelir. Küçük İso ve Rüzgar, bahçede gayet keyifli oyun oynamaktadır. Koray onlara eşlik eder;

Koray: Berke, hayatım bak senin yerini Rüzgar bile dolduramadı. Vıhhh. Ne güzel büyüdünüz, serpildiniz. Vıhhh.

İso: Ya Koriş! Sessiz ol. Rüzgar görecek şimdi bizi, saklambaç oynuyoruz. Neden ağlıyosun?

Koray: Bağırma bana, bağıramazsın! Anası kılıklı seniiii.

---

Nihan, Neriman ve Pamir oturmuş kahvelerini yudumlarlerken, Necmi oldukça düşüncelidir.

Neriman: Kocisişim yapma ama böyle.

Necmi: Nasıl yapmayayım Neriman? Kurduğumuz bir oyun nerelere geldi?

Nihan: Vallahi haklısın Necmi Abi, nerelere geldi? Bazen ben de inanamıyorum.

Neriman: Aaaa geçti gitti bitti! Farkında değil misiniz acaba?

Pamir: Sen geçtiğini sanıyorsun Nöro ama geçen bir şey yok aslında. Takılı kaldılar Defne ve Ömer, bu da benim sinirlerimi bozuyor.

Nihan ve Neriman, bunun "dostane" söylenmiş bir cümle olmadığının farkındadır, bakışırlar;

Neriman: Yani şimdi Ömer yine gitmiş öyle mi?

Pamir: Aynen öyle.

Nihan: Canım benim ya. Defo dağılmıştır yine. Ay vallahi bu kızı teselli etmekten ciğer kalmadı bende.

Necmi: Aklım almıyor benim! Nasıl bırakıp gider oğlunu? Hadi Defne'yi hala affetmedi diyelim, Rüzgar'a bunu nasıl yapar? Babasız büyeyecek çocuk.

Pamir: Rüzgar zaten babasız büyüyordu enişte. Ayrıca Rüzgar'ın baba yokluğu çekmesine asla izin vermem ben, sen merak etme.

Neriman: Canım Pamirikom, seninle Ömer bir mi?

Pamir: Ben de onu diyorum işte Nöro, bir değil. Rüzgar hakkında Ömer'in bilmediği her şeyi ben biliyorum. Zaten kalsaydı da çok fazla bir etkisi olamazdı.

Necmi: Pamir o iş öyle değil. Bir aile kurduğunda anlarsın oğlum ancak bunu.

Pamir: Belki ben de çok yakında ailemi kurarım enişte, belli mi olur?

Nihan iyicene gerilmiştir ve aniden kalkarak;

Nihan: Ben gideyim. Defne'ye gideyim, bakayım neler yapıyor. Pamir, sen Rüzgar'la İso'yu akşam getirirsin Defne'ye, olur mu?

Pamir: Tamam, dur sana bi taksi çağırayım.

---

Ömer, uçağa binmiş, kafasını koltuğa yaslamış, gözlerini sımsıkı kapatmıştır. Defne'nin cümleleri kulaklarında yankılanıyor, gözleri doldukça, gözyaşlarını serbest bırakıyordur.

"Hiç mi tanımadın beni Defne? Rüzgar'ı terk edebileceğime nasıl ikna oldun? Beni nasıl oğlunu bırakıp da giden bir baba olarak düşünebilirsin kafanda? Oğlumu nasıl bırakırım? Senin gözlerine baktıktan sonra senden bir daha nasıl gidebilirim ki ben?"

---

Defne Sevil Berberi eşliğinde çizim yapıyordur. Düşünmemek için, delirmemek için, içindeki tüm duyguyu önündeki beyaz kağıda döküyordur. Konsantresini çalan kapının sesi bozar. Nihan gelmiştir;