The Miserable Wife

Chapter 7

Chapter 7:

Third Person's POV:

Fairy tales... they're only meant to be read. It will never become part of reality. Once, I dreamed of it.... but it always stays as Once Upon a time story.

In the end... ang magic ng theme park ay hindi sakop ang kalabasan nito.

What did I do wrong? Why aren't I good enough for you?

Bakit ganon? Akala ko okay na kami. Pinipilit kong hindi umiyak sa loob ng taxi. Pero gusto kong ilabas 'tong sama ng loob ko. 'tong sakit na nararamdaman ko.

Malapit na kami sa Village ng bahay nang mahagip ng mata ko ang isang convenient store.

"Manong dito na lang po ako." Sabi ko sa driver.

"Pero sabi ng boyfriend mo ibaba daw kita sa bahay mo eh."

Napangiti ako dahil sa sinabi ni manong. Yes, sinabi nga 'yon ni Jed and he paid for the cab.

"Okay lang po. May bibilhin lang po ako."

Ibinaba ako nung driver sa convenient store. Pumasok ako sa loob.

Bigla kong naalala, dito kami nag punta noon ni Pat nung nagkabanggaan kami sa kalsada para bumili ng band aid at cleanser.

Hindi ko alam kung bakit ba ako nagpababa dito. Basta, ang alam ko lang... gusto kong mawala 'tong nararamdaman kong sakit. Nakakita ako ng bote ng beer sa ref. Binuksan ko yung ref at Kinuha ko yung bote. Pareho lang kaya 'to sa lasa nung ininom ko nung nagpunta kaming bar nila Charlotte?

Kumuha ako ng limang bote. Hindi ko alam kung bakit pero may lakas ako ng loob para kunin 'to. gusto kong makalimot... gusto kong kalimutan si Jed.

Naglakad na ako Papasok ng Village daladala yung plastic ng beer. Ayoko pang umuwi. Naisipan kong dumaan ng park. Umupo ako sa swing at Inilapag yung bote ng beer sa gilid ko. kumuha ako ng isa at Binuksan ko.

Inamoy ko yung beer. Hindi ko gusto ang amoy... nakakasuka.

"I'm sorry Leila but Amanda also needs me... I have to go after her. Come on, isasakay kitang cab pabalik sa bahay."

Napaiyak ako. Bakit ganon? Akala ko may pagasa na kong magkaroon ng puwang sa puso niya pero bakit hanggang ngayon wala parin?

Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pag inom ko ng beer. I endure its bitterness. It's better to be like this. Kaysa ang mapuno naman ang puso ko ng luha. Mga luhang hindi ko mailabas.

Pero kahit na gaano kasakit... kahit anong galit ko para kay Jed... still, I love him.

Nakaka tatlong bote na ako nang may tumawag sa akin. I can still manage. Nasa katinuan pa ako.

It's Patrick who's calling. At first akala ko si Jed na yung tumatawag... pinapaasa ko lang ang sarili ko. I pick up the phone.

"Hello?"

[Lei? Okay ka lang ba? Bakit parang umiiyak ka?] he sounds so worried. Pinunasan ko ang luha ko.

"Okay lang ako. Bakit ka napatawag?"

[Gusto lang kitang kamustahin. Okay ka na ba? I-I mean... about what happened at the bar.]

Napangiti ako. I realize, there's someone who cares for me. even though I'm in so much pain right now... there's this one guy who never fail to catch me from my back. "Ok lang ako. Thanks Pat."