Oude liefde roest niet (flikken Maastricht)

5

De volgende ochtend loopt Wolfs richting de Maas in de verte ziet hij haar al zitten op het bankje 'hey' zegt hij als hij vlakbij is ze kijkt op uit haar gedachten en glimlacht 'hey' antwoordt ze terug, hij wil haar een kus op d'r wang geven maar net op dat moment draait ze iets met haar hoofd en beland de kus op haar lippen, met rode wangen kijken ze elkaar verlegen aan. 'Kom' verbreekt hij de stilte 'laten we gaan lopen'. 'Je bent een tijdje gestopt met werken vertelde Mechels' 'ja toen Frank snel achteruit ging en er geen hoop meer was heb ik verlof aangevraagd om voor hem te zorgen, ik kon niet anders hij heeft altijd voor mij gezorgd, dus nu kon ik voor hem zorgen. Twee maanden na zijn dood ben ik weer gaan werken maar het ging niet, ik heb het pension te koop gezet en er was al snel een koper daarna heb ik besloten om terug naar Maastricht te gaan en heb een huis gezocht en gevonden, regelmatig kwam ik hier zodat de klusjesmannen alles konden doen en zodra de vakantie was aangebroken zijn we verhuisd, dat is nu 6 weken geleden en we zijn nu helemaal gesetteld en jij?' 'Wij zijn vorige week pas verhuisd moet nog paar kleine dingetjes doen maar dat komt wel. Mijn huis in Amsterdam staat nog te koop, zodra dat verkocht is wil ik hier iets kopen'.
Na een heel stuk gelopen te hebben blijft Eva plotseling stil staan en kijkt een tijdje in stilte over de Maas 'denk jij dat wij nog samen kunnen werken' vraagt ze ineens zacht. 'Waarom niet' vraagt hij verbaasd, hij ziet dat haar wangen rood worden. 'Je bent schattig als je bloost' grinnikt hij en pakt haar beide handen vast, ze wordt gevangen door zijn mooie ogen en kan haar blik niet afwenden, die mooie helder blauwe ogen komen langzaam dichterbij en dan raken hun lippen elkaar, voor heel even dan stopt hij de kus 'sorry' mompelt hij, langzaam buigt Eva naar voren om haar lippen op de zijne te drukken 'geen sorry alsjeblieft' fluistert ze en kijkt hem vragend aan. Langzaam slaat hij zijn handen om haar heupen en trekt haar zachtjes tegen hem aan 'weet je het zeker' vraagt hij haar zacht en ze knikt dan buigen ze weer naar elkaar toe, hun kus verandert snel in een tedere zoen. Ze glimlachen naar elkaar 'dat was lang geleden' zegt hij zacht 'maar ik was het niet vergeten hoor' zegt ze met een lach in haar ogen. 'Zullen we iets gaan drinken, een stukje verder is een restaurantje' vraagt Eva. Hij knikt en pakt haar hand om zo samen in die richting te lopen. 'Dit heb ik zo gemist Eef' 'sorry' zegt ze met een trieste blik in haar ogen, hij knijpt zachtjes in haar hand 'ik verwijt jou helemaal niks begrijp mij niet verkeerd' 'ja maar ik had nooit zomaar moeten vertrekken' 'sstt het verleden kunnen we niet meer veranderen. Wat wil je drinken een chocomel?' ze lacht 'dat je dat nog weet' hij knipoogt naar haar. Na een uurtje gezellig te hebben zitten kletsen vraagt hij 'wat wil je eten, een broodje kaas, want ook dat ben ik niet vergeten' grinnikt hij. Ze kijkt hem hoofdschuddend aan als hij over tafel haar beide handen weer pakt, hun vingers verstrengelen zich meteen. 'Ik weet alles nog, als de dag van gisteren' kijkt hij haar met speelse pretoogjes aan. Ze blijven elkaar voor een paar minuten aankijken, woorden zijn niet nodig terwijl ze hoogstwaarschijnlijk aan het zelfde denken. Mooie herinneringen aan de tijd dat ze samenwerkte en een stiekeme verhouding hadden. Een verhouding waar de vonken vanaf sprongen aangezien ze maar weinig momenten hadden dat ze intiem konden zijn. Een grote glimlach verschijnt op Eva's lippen 'waar denk jij aan' vraagt hij lachend en met het schaamrood op haar wangen kijkt ze verlegen weg 'Eef' zegt hij zacht en knijpt in haar handen. Ze schudt met haar hoofd 'ahh toe nou' fluistert hij weer. 'Het cellenblok' zegt ze zacht zonder hem aan te durven kijken. Nu verschijnt er een grote glimlach op Wolfs zijn mond...