Epilogue

139K 2.3K 412
                                    

Epilogue

I felt the cold breeze on my skin. I clung to my jacket tighter and walked faster kung saan ako patutungo. Nung nakarating na ako sa pakay ko, I gently laid down the flowers.

I looked at the grave.

Johann Phoebus Zamora, your love will always be remembered.Hindi ko napigilan nung tumulo ang luha ko. 

I looked at the grave. Lumuhod ako and touched the engraved name.

"Johann, It has been six months but still hindi pa rin naaalis ang sakit.  Hindi ko alam kung paano ko nakayanan, kung paano ako nabuhay sa loob ng anim na buwan. Maybe it was the idea of visiting you every other day. Siguro yun na lang ang bumubuhay sa akin, ang idea na sa susunod na araw pupunta ako dito para bisitahin ka.That it would totally upset you if I didn't come. Don't worry, hindi mangyayari na hindi kita puntahan dito. Mamimiss kita ng sobra pag hindi ko yun ginawa."

"Sometimes I feel like killing myself too. How would it feel to be where you are? Magkasama na ba kayo ng baby natin? Babae ba siya or lalaki? Sino ang kamukha niya? ALam niyo kasi ang daya niyo.  Bakit kailangan niyo akong iwan dito mag isa?"

"Minsan gusto ko ng take two. Gusto kong bumalik sa mga panahon na masaya pa tayo. Sa mga panahon na hindi pa natin nasasaktan ang isa't isa. Pero hindi na pwede eh at hindi ko alam kung sa mga susunod ba na mga araw makakaya ko pa. Kasi habang tumatagal lalong sumasakit and the pain is eating me up. Pwede bang sumunod na lang ako sa inyo?"

The wind suddenly blew colder  and I saw droplets of rain sa tomb. I looked at the sky  and it was dark. Parang buhay ko, madilim at kasinlamig din ng puso ko ang hangin.

Then from my peripheral vision, I saw something.

Sa may likod ng isang puno I saw a figure of a man.  Medyo malayo ang puno kAya hindi ko maaninag ang mukha ng lalaki and I cannot be mistaken that he is looking at me. More like watching me.

He is wearing a black jacket and a black pants tapos may cap and shades pa siya.

I may not see his face clearly but his build, the way he stand and the way my heart beats faster remind me so much of.....

"Johann...." I said softly.

I walked towards the guy disregarding the rain na unti unti nang lumalakas.

And to my astonishment, nung makita niya akong papalapit, tumalikod siya at nagmamadaling umalis.

I ran after him pero lalo lang niyang binilisan ang lakad niya.

Then it dawned on me.

Why am I running after someone I don't know?

Bakit ko inaakalang si Johann ang laaking yun when Johann is already dead.

Am I losing my mind?

________________

Author's Note: I would like to thank everyone for supporting this story. Maraming salamat po. I know that most of you are disappointed sa ending ng story but I won't apologize for it.

Maraming salamat po ulit.

Part 2 of this story is entitled Tears of Angel (The Sequel)-Finished

part 3 -Tears of ANgel (The Sequel) In his POV. 

Yun lang po. Maraming salamat.

Tears of Angel by BlackLilyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon