Tears of Angel by BlackLily

Chapter 29

29

Lumapit ang eleganteng babaeng tinawag na Mom ni Johann. Johann kissed her cheek at mukhang hanggang ngayon di pa ako napapnsin ng babae.

What have you been doing at ni hindi mo sinasagot ang tawag namin? Tapos biglang tumingin sa banda ko ang Mom niya. Bigla akong kinabahan. hindi ko alam kung bakit pero bigla talaga akong kinabahan.

Who is she?Tanong niya kay Johann pero sa akin nakatingin na nakataas pa ang kilay.

Mom, she's...

Babe! I missed you so much. Hindi na natapos ni Johann ang sasabihin niya kasi may biglang napakaeleganteng babaeng nagtatakbo palapit sa kanya and wrap her arms  around him and kissed him fully on the lips. Pumikit ako sa nakita ko. Hindi ko kayang makita na may ibang babaeng humahalik sa kanya. Isang babeng mas may karapatang halikan siya.

Napatingin sa akin si Johann and gently unwrap the arms of the woman na pumupulupot sa kanya. Hindi ko alam kung bakit nakaupo pa din akong parang tanga dito sa loob ng kotse ni Johann at pinapanood ang nakikita ko wherein obvious na obvious naman ang nangyayari. Siguro masyado lang akong nashock sa mga pangyayari.

Claire....he said na parang nahihiya na ewan.

Didn't you missed me? Ikaw kasi eh, ayaw mo pa sumama sa amin ni Mommy sa European tour namin. It was really enjoyable. Isn't it MOm? Tumingin ang babae sa Mom ni Johann and then her eyes shifted kung saan nakatingin ang Mom ni Johann. Sa akin.

Ooohhhh! You have someone with you. WHo is she? Dahil siguro doon kaya natauhan si Johann at naalala na kasama niya pala ako. Binuksan niya ang pasenger door at lumabas ako ng kotse. Ang pathetic. Bakit ko pa hinintay na pagbuksan niya ako? That only goes to show that I can't do anything without him.

That's also my question  Hija. Ngayon tatlo na silang nakatingin sa akin at hindi ako makatingin ng diretso sa kanila. Feeling ko nahuli ako sa napakalaking kasalanan na nagawa ko.

Mom, Claire, She's Angela. Ahmmm.... I can see his hesitation sa pagpapakilala niya sa akin sa dalawang babae so I took the matters in my own hands.

I smiled sa dalawang babae and offered my hand. I'm Angela Felize Bustamante, JC and Joanne's friend. Johann tour me around the city since it's my first time to return to the Philippines after 7 years since I left to study in the states. Hindi ko alam kung napansin nilang sobrang defensive ang pagkakasabi ko nun. At hindi ko rin alam kung bakit kailangan kong magsinungalaing sa kanila ng totoong relasyon namin ni Johann. Maybe because it's the best thing to do.

Hi Nice meeting you Angela, I'm Jane. Just call me Tita Jane and that pretty lady right there is Claire. JOhann fiancee. It's a good thing that you're here. YOu can attend their wedding  which will be in two weeks time. Parang tinurok ng napakaraming kutsilyo ang puso ko. JOhann is getting married in two weeks at hindi man lang niya sinabi sa akin.

Nice meeting you Tita, Claire. We shook our hands and pumasok na kami sa loob ng bahay. Nauna sina Johann at Claire. Nakakapit si CLaire sa braso ni Johann habang naglalakad sila. Johann kept on looking at me pero hindi ko sinasalubong ang mata niya.What the heck!

You're staying at the guestroom hija? Tita Jane asked me.

No Tita, Joanne lend her room to me.

Really? You must be very close. She never lends her room to anyone. That spoiled brat. And I'm so glad that JC rein her.  It's such a relief. She chuckled. Ngumiti lang ako sa sinabi niya. Pero kahit ang ngiting yun ay pilit na pilit. It's hard to smile kung hirap na hirap kang pumil sa mga luha mong nagbabalak na bumagsak.

MOm! I'm staying at Johann's room since ANgela is staying at the guestroom. She winked at Johann while she said that.

No dear, Angela is staying at Joanne's room. Natawa ang Mom ni Johann. Ganyan na sila kaopen sa isa't isa. They can joke abou that matter openly. Siya, siya, magpapahinga muna kami Angela, dahil nakakapagod ang byahe namin. We'll catch up later okay? I nodded at Tita Jane at umakyat na siya sa room nila.

Babe magrerest na din muna ako. She looked at Johann lovingly. Nice meeting you again Angela. She smiled at me. And you,  we'll catch up with each other. Accompany me to the guestroom. She said looking up at Johann.  And she giggled like an excited child habang naglalakad sila papuntang guestroom. I tried to brush away the unpleasant  images that been playing on my mind. 

Pagkapasok nila sa guestroom, I numbly walked papunta sa room ni Joanne. It's an accomplishment na hindi ako umiyak sa harap nilang lahat. Nararamdaman ko ang sakit dahil sa mga nalaman ko but I couldn't bring myself to cry.  Parang automatic ang ginagawa ko as if I've been doing this all my life. I went to the bathroom and collect my toiletries. I took my suitcase and put it at the top of the bed and opened it at nilagay ang mga damit ko na nasa labas. It's a good thing na hindi ko pa fully na unpacked ang luggage ko. Hindi na ako mahihirapan mag pack. 

I can feel the pain in my heart na parang may humahawak na malamig na kamay at pinipiga ito. Nahihirapan na din akong huminga at sumasakit ang dibdib ko. I wanted so much to cry and to shout pero walang luha na lumalabas sa mga mata ko. Gustong gusto kong umiyak para maibsan ang sakit pero hindi ko alam kung bakit hindi ako makaiyak.

I just felt numb all over.

Naupo ako sa kama at tumulala lang. After a few minutes I resumed my packing. I was  about to close my suitcase when the door of my room opened.

Where are you going?

I looked at him for the last time.

Kung saan ako nararapat.