Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
(Yaşımı belirtme sebebim kitabın dilinin sade olduğunu eleştirmemeniz içindir. Kurgu konusunda her yaşıma güveniyorum. 19 yaşımda kitabı bilgisayarımda world üzerinde yeniden yazmaya başladığımda ve buraya 14 yaşımda yazmış olduğum kitaba baktığımda ne kadar gelişim gösterdiğimi gördüm... Bu sebepten 14 yaşımın ürünü diye yazdım. Ön yargıyla okumanıza sebebiyet vermek istemem :) iyi okumalar)
Yeni bir hikaye yeni bir hayat demek. Yazarken yaşadığım yeni bir hayat. Okurken yaşadığınız yeni bir hayat.
İsteyen bu satıra okumaya başladığı tarihi not alabilir. Güzel bir hatıra olur belki.♡
Not;《Korku kitabı değildir.》
Kurgulanma tarihi 2014 ve önceki yıllar. Başlangıç Tarihi 16 Ocak 2016 Yayın Tarihi 17 Mayıs 2016
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
~~~~~~~
Gecenin tıkırtısı ile gözlerimi araladım. Gecede tıkırtı duyunca insan bir tuhaf oluyor. Halbuki gündüz duysa bu tıkırtıyı pek de umrunda olmaz insanın...
Odamda tektim ve şu an sadece bir metre uzağımdan hışırtı sesleri geliyordu. Uykum vardı. Ama bu sesle de uyunmuyordu ki.
Gece yattığımda saat birdi. Bir iki saat uyuduğumu düşünürsek gecenin üçünde benim canım çikolatalarım ile ne işi vardı altı yaşındaki kardeşimin?
Yağız'ın hep çikolatalarımla bir imtihanı vardı. O isterdi ben vermezdim. Almak için de genelde bu yola başvurur. Ama saat gece üç Allah aşkına Yağız!
Konu çikolatalarım olunca öldüğüm mezardan bile kalkıp gelebilecek olduğumu varsayarsak... Yavaşca yatakta doğruldum. Hışırtılar devam ediyordu. Hemen yanımdaki ışığı açtım.
"Yakaladım seni velet!"
Etrafa bakındım. Kimse yoktu. Ne altı yaşındaki kardeşim Yağız ne de annem, babam, hiçbiri yoktu.
Açık pencereyi kapattım ve ışığı söndürüp tekrar yatağıma yattım. Muhtemelen rüzgar o garip seslerin kaynağıydı.
Beş dakika sonra aynı hışırtı yine başlayınca artık korkmaya başladım. Yataktan sessizce kalktım ve tekrar ışığı açtım. Yoktu. Hiçbir şey hemde... Görünen hiçbir şey yoktu.
Kimse yoktu.
Işığı açık bıraktım ve yatağıma yattım. Saat tahmin ettiğim gibi üçü biraz geçiyordu. Gidip annemi uyandırsam '16 yaşında koca kız oldun hala korkuyor musun ?' diye söylenecekti. Onun için uyumaya çalıştım. Bir zaman sonra sesler kesildi bende tedirgin bir şekilde uykuya daldım.
Sabah kalktığımda okula gitmek için hazırlandım. Gece aklıma gelince sadece kendi halime sırıttım. Gece korkuyordu insan. Gece psikolojisi farklıydı. Halbuki ikinci ismim Gece'ydi benim. Geceyi gündüzden daha çok severdim.
