Sakit ng Kahapon

Chapter Nineteen: Matinding Atraksyon

Isa isang nagsidatingan ang mga pagkain dala dala ng mga nakaunipormeng kasambahay ng Villa La Paz. Inilapag nila ito sa lamesa ng munting kamalig. Merong adobo, sinigang, sisig at mango juice. "Hindi ka na dapat na nag-abala pa," sabi ni Ginny na nakatitig lang kay Lorenz. "Hindi naman ako gutom." Pagkalapag ng mga pagkain sa mesa at nagsialisan din ang mga kasambahay, at muli ay naiwan silang dalawa. 

"This will be our date and you only deserve the best Ginny. Please let me do this for you." Inalalayan ni Lorenz sa pag-upo si Ginny at inasikaso ito sa pamamagitan ng paglalagay ng pagkain sa plato nito. 

"Hindi naman talaga tayo lumalabas dati para magdate 'di ba?" Hindi agad nakaimik si Lorenz. 

"I know, at lubos ko itong pinagsisisihan." Hinawakan ni Lorenz ang mga kamay ni Ginny, humarap siya dito na tila nagsusumamo. "I need you to give me another chance. Hindi kita pinanindigan noon dahil yung gabi bago mo sabihin sa akin na buntis ka, ay yung gabi na pumutok ang balita tungkol sa bastardo kong ama. I was very confused at that time, hindi ko alam ang gagawin ko. At sa totoo lang ay hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko kung bakit ako nagsinungaling sa'yo. If you can only just forgive me, and give me one more chance, I will spend every waking hour trying to make it up to you. I need you to be fair to me Ginny, for our child, for our future. Mahal na mahal kita."

"Lorenz, ikaw itong naging unfair sa akin sa simula pa lang, dahil hindi mo sinabi sa akin ang totoo. At ipinagkatiwala ko sa'yo ang buong puso ko Lorenz, minahal kita at alam mo iyan! Handa akong iwan ang lahat nu'n para sa'yo, handa akong isuko ang lahat, iyon naman pala ay hindi pa kita lubos na kilala. You never told me the truth about who you are from the start."

"Iyon ay dahil takot ako! Can you understand that?" Sa emosyong nararamdaman ni Lorenz ay hindi niya sinasadyang mahampas ang mesa ng kanyang dalawang kamao. Nakaramdam ng takot si Ginny dahil sinabayan pa ito ng isang malakas na kulog. 

"Iuwi mo na ako kay Jordan, Lorenz."

"I- I'm sorry Ginny, I didn't mean to scare you. Please stay longer. L-let's start all over again, let's do this again." Tumikhim siya at ininom ang baso ng tubig na nasa kanyang harapan. "Let's eat, at least. Kumain na muna tayo." Tahimik na sumubo si Ginny ng pagkain, dahan dahan siyang ngumuya at lumunok. Nawala sa pagkain ang kanyang pag-iisip. "I'm sorry that I never took you out for a real date, Ginny. I really am sorry."

"Ang tanging lugar na pinagdadalhan mo lang sa akin noon ay ang bakanteng bahay at lote Lorenz."

Ngumiti si Lorenz at saka tumugon. "You'll be surprised that I brought that empty house and lot Ginny."

"A-ano?"

"Napaka-importante ng lugar na iyon para sa akin dahil higit pa sa mga oras na pinagsaluhan doon ng init ng ating mga katawan, ay doon ko rin nailalabas ang tunay kong pagkatao. Hindi lang tayo dito nagtalik, dito rin tayo nagkuwentuhan magdamag. Napakaimportante ng mga alaalang iniwan mo sa akin doon."

"Ano naman ang gagawin mo sa bahay at lote na iyon? Doon ka na titira?"

"Doon tayo titira kung sasama kang muli sa akin. Doon tayo bubuo muli ng mga pangarap natin, ng pamilya, ng habambuhay natin Ginny."

----------------------------------------------------------

Malakas na bumuhos ang ulan at agad na naghanap ng masisilungan si Lorenz at si Ginny. "Masyado nang malayo kung babalik pa tayo kina Genna. Doon na lang tayo o, sa may bakanteng bahay." Tinuro ni Lorenz kay Ginny ang isang bahay na tila wala ngang tao. 

"Tara!" Hinubad ni Lorenz ang leather jacket na suot niya at agad na ginamit ito na panangga sa ulan. Ilang metro lang ang layo ng bakanteng bahay sa parke kung saan sila kanina naghabulan. Nang makarating sila sa tapat nito ay ipiniit ni Lorenz ang busol ng pintuan. Nasurpresa siya nang bumukas nga ang pintuan. Walang ilaw sa buong kabahayan pero dahil sagana sa streetlights ang subdivision na iyon ay pumapasok ang liwanag sa buong kabahayan.