NAİRA‧✕‧Örümceğin Laneti |3K Serisi 1.kitap|

9 - Kötü Rol

"Annen ölmemiş." "Gerçekler o kadar da kolay değildir." "Çünkü ben kolyenin gerçek sahibiyim."

Kafamda dolanıp duran bu cümlelerle yavaş yavaş merdivenden aşağı adımlarımı atmaya başladım. Bu üç cümle kafama takılmıştı ve bozuk bir plağın üzerine kayıtlıymışçasına kafamda çalıp duruyordu. Ama en çok düşündüren bir cümle vardı aralarında en önemlisi.
"Annen ölmemiş." Açıkçası ona inanmak istiyordum. Annemi merak ediyordum. Bir fotoğrafı bile yoktu. Yüzünü merak ediyordum. Ellerine dokunmak istiyordum. Ellerinin yumuşaklığını merak ediyordum. Çünkü küçükken bir kız annelerin elleri hep yumuşak olur demişti. Ama ben ona ne evet ne de hayır diyebilmiştim. Yavaş yavaş kendimi merdivenlerden aşağı indirdim. Parmaklarım boynumdaki kolyenin üzerinde geziniyordu. Kendimi değişik hissediyordum. Keşke hemen uçup gitmeseydi. Onu bulmam gerekiyordu. Bulup bazı sorular sormam.

Mutfağa girdim. Hala kafamda dönüp dolaşan sorular vardı. Annem ölmemiş miydi? Ölmediyse neden hiç gelmemişti? Babam bana neden yalan söylemişti? Ve şu kolye hikayesi neydi? Ne demişti o adam. Örümceğin laneti.

Cidden korkmaya başlıyordum. Hayatım gittikçe yokuşa sürükleniyordu. Ve sanırım tutunacak kimsem yoktu. "Muna? İyi misin? Bembeyaz olmuşsun,'' dedi Dustin meraklı bir şekilde. Kendime gelmeye çalıştım. Elimi kolyemden çektim. Gülümsemeye çalışarak kafamı ona çevirdim. '' İyiyim." Her zamanki gibi babam sabah kreplerini hazırlıyordu. Dustin ise ayakta odanın köşesinde beni bekliyordu. Şöyle bir düşündüğümde hiçbir zaman onu otururken görmemiştim. Yani ben gelene kadar. Her zamanki yerime babamın yanındaki sandalyeye çöktüm. Babam ıslık çalıyordu. Kolumu görünce ne yapacaktı acaba?

Olmuş krepleri ocaktan aldı ve sırayla önlerimize koydu. Önce ben sonra Dustin sonra kendisi. Yüzüne bakmamaya çalıştım. Ona sormak istediğim şeyler vardı. Ama korkuyordum. Bana yalan söylemiş olmasından korkuyordum. Yoksa bir daha ona nasıl güvenebilirdim? O benim babamdı. Bana yalan söylemiş olabilir miydi? Şu an o kadar çok istiyordum ki yalan söylemiş olmasını, bir umudum olmasını. Çünkü tutunacak başka hiçbir şeyim kalmamıştı.

Dustin de oturdu ve yemeğine başladı. Benim ise midem hiçbir şey istemiyordu. İştahsızdım bugün. Babam da oturdu. Yemeğine başladı. Meyve suyumdan bir yudum aldım. Yerine geri koydum. Babam bir şey yemediğimi fark etti. Bana baktı. "Kızım? İyi misin?"

"BABA BANA NEDEN YALAN SÖYLEDİN? ANNEM NEREDE? O YAŞIYOR MU?" demek istedim bir süre. Sonra anladım ki ona bunları soramam. Eğer bana yalan söylediyse bundan vazgeçmezdi. Çünkü arkasında büyük bir neden olmalıydı. Çünkü o benim babamdı ve şu ana kadar bana hiç yalan söylememişti. Bazı geceler tanımadığım kadınlarla dışarı çıktığında bile, buna kızacağımı ve onunla en az bir hafta konuşmayacağımı bildiği halde bana yalan söylemezdi. Ama hala inanamıyordum. Bu yüzden ona soramazdım. Emin olmadığım bir şeyi yapamazdım.

Gerçekler kolay değil Muna. Gerçekler kolay değil. Bazı gerçekleri kendin bulman gerekir.

Bu sefer iç sesimi dinleyecektim. Yutkundum. "İyiyim." Kahretsin! Sesim çatlak çıkmıştı. Alt dudağımı ısırdım. "Dün avda bir şey mi oldu?" diyerek bakışlarını Dustin'e kaydırdı. Kaşlarını çattı. Yerimde zıpladım. "Yo! Hayır!" Ayrıca o dün gece çıktığımızı nerden biliyordu? Yoksa söylemiş miydim? Dustin'e baktım. Babama döndüm. "Sen nerden..."
"Dustin her şeyi anlattı." Dustin her şeyi anlatmıştı ve babam bu kadar sakindi. Kesin yanlış giden bir şeyler vardı.

Tekrar Dustin'e döndüm. Kahrolası çenesini bile açmıyordu!

"Demek vampirin bilmediğiniz arkadaşları varmış. Bana da bir kere olmuştu. Uğraşmak zor olur. Normal yaralanmanız." Babama döndüm. Biraz düşündüm. "Evet," dedim ve rahatladım, arkama yaslandım. Gülümsedim. Vay be. Dustin yalan söyleyebilmişti ha! Hem de babam inanmıştı. Aslında yalan söylememişti bir nevi. Dustin zaten kolay kolay yalan söyleyemezdi. Dustin'e büyük bir özgüvenle döndüm. "Neyse artık biz çıkalım." Sandalyemi geri ittim bacaklarımın yardımıyla. "Daha bir şey yemedin birtanem?" dedi babam ağzı doluyken. Gülme isteğim kabardı. Komik görünüyordu. Ama bazı şeyler hala aklımdaydı ve gülmeme izin vermiyordu.